Miałam problem z tą książką. Cały czas trwałam w przekonaniu, że nie jest to dzieło wybitne. Dość przeciętna, schematyczna, napisana stylem, który pozostawiał wiele do życzenia. Jednak potem trafiałam na jakieś zdanie, które wbijało mnie w fotel i zmuszało do dalszego czytania. Takich perełek nie było zbyt wiele, stanowiły raczej wyjątek w pozbawionym wartkości świecie nakreślonym przez autorkę; jednak ich pojawienie się stanowiło obietnicę, że gdzieś dalej ta książka ma potencjał, którego od początku oczekiwałam.
Historia o życiu po wypadku, o zmaganiu się się z demonami przeszłości, o przebaczeniu, na które tak trudno się zdobyć i o stracie przyjaciela, bez którego już nigdy nie będzie tak samo. To książka o sile przyjaźni, o akceptacji, zrozumieniu, wstydzie a przede wszystkim o miłości.
Koniec nie zaskoczył, ale też nie taką miał tu rolę. Był raczej podsumowaniem podróży, którą bohaterowie musieli przebyć, by zamknąć pewien etap. Ostatnie strony to już uczta sama w sobie. Miałam wrażenie, że przebywam z Sadie tą samą podróż; że uczę się wybaczać i rozumieć.
I chociaż wątpię, bym za parę lat nadal pamiętała o tej książce, to jednak koniec końców cieszę się, że ją przeczytałam.

Miałam problem z tą książką. Cały czas trwałam w przekonaniu, że nie jest to dzieło wybitne. Dość przeciętna, schematyczna, napisana stylem, który pozostawiał wiele do życzenia. Jednak potem trafiałam na jakieś zdanie, które wbijało mnie w fotel i zmuszało do dalszego czytania. Takich perełek nie było zbyt wiele, stanowiły raczej wyjątek w pozbawionym wartkości świecie...