Powieść Tomka Tryzny to proza oryginalna i bardzo emocjonalna, niepisana zgodnie z klasycznymi regułami powieści, a przypominająca pamiętnik połączony z dziwnymi wizjami. Od początku uderza dziecinne słownictwo i naiwność, narratorka dzieli się z nami swoimi skrytymi myślami. Do tego stylu trzeba się przyzwyczaić. Uczestniczymy w przeprowadzce wielodzietnej rodziny ze wsi do dużego miasta oraz trudnych pierwszych dniach w nowej szkole. Bohaterka w obcym miejscu bardzo łatwo ulega fascynacji dwiema koleżankami, które mają wielką potrzebę zdominowania podatnej na manipulacje dziewczyny.
Najciekawsze (i decydujące o tym, że nie jest to lektura dla dzieci) wydaje mi się odważne pokazanie czasu dojrzewania jako okresu, gdy w głowie pojawiają się niepokojące i trudne do opanowania potrzeby posiadania władzy, zabawy innym czy nawet zadawania bólu. Żadna z nawiązanych relacji nie jest normalnym koleżeństwem, a jakąś patologiczną bliskością, która utrudni wejście w dorosłość. Wydarzenia poznajemy tylko oczami narratorki, dodatkowo opisuje nam swoje dziwne sny. Wpływają one na niepokojący klimat, ale dla mnie ta bardziej realna warstwa była ciekawsza, gdyż sugestywnie opisuje lęki młodego człowieka.

Powieść Tomka Tryzny to proza oryginalna i bardzo emocjonalna, niepisana zgodnie z klasycznymi regułami powieści, a przypominająca pamiętnik połączony z dziwnymi wizjami. Od początku uderza dziecinne słownictwo i naiwność, narratorka dzieli się z nami swoimi skrytymi myślami. Do tego stylu trzeba się przyzwyczaić. Uczestniczymy w przeprowadzce wielodzietnej rodziny ze wsi...