To ten rodzaj lektury, którego nie sposób streścić, bo możesz opowiedzieć jego istotę, główne przesłanie, ale nie zrobisz tego w ten sam sposób, w jaki myśl wyartykułował autor, a forma ma tutaj ogromne znaczenie.

Dwa eseje Baldwina w „Następnym razem pożar” wywarły na mnie ogromne wrażenie. Niestety są bardzo aktualne również dzisiaj, a powstały z początkiem lat 60., kiedy Afroamerykanie wciąż musieli domagać się podstawowych praw człowieka, a Afryka dopiero strząsała z siebie kolonialne jarzmo.

To, co mnie tak ujęło u Baldwina, to jego ogromna wrażliwość i miłosierdzie do wszystkich ludzi. To ostatnie ma w sobie religijny oddźwięk, ale widać je w tym, jak autor formułuje myśli, czerpiąc ze swego krótkiego kapłańskiego doświadczenia. I choć ostatecznie kościół go rozczarował, to – jak sam w książce wspomina – ukształtował go.

Musi być trudno wzbić się ponad podziały, gdy samemu jest się w sercu konfliktu, a w przypadku Baldwina chodziło przecież nie tylko o jego kolor skóry, bo dodatkowo mierzył się z tym, jak ówcześnie traktowano homoseksualistów. Pomimo cierpień, których doświadczał, pielęgnował w sobie wyrozumiałość i troskę wobec i białych, i czarnych. Wobec tych pierwszych miał sporo współczucia, tych drugich chciał chronić przed zniewoleniem od nienawiści. Wyjątkowy człowiek, z otwartym umysłem i przenikliwym spojrzeniem na społeczne problemy.

„Następnym razem pożar” warto przeczytać dla stylu Baldwina, ale to przede wszystkim głęboka i jednocześnie zwięzła refleksja na temat ludzkiej natury, wiary, tożsamości czy konfliktów społecznych. Choć kontekst jest głównie amerykański, przekaz jest uniwersalny.

To ten rodzaj lektury, którego nie sposób streścić, bo możesz opowiedzieć jego istotę, główne przesłanie, ale nie zrobisz tego w ten sam sposób, w jaki myśl wyartykułował autor, a forma ma tutaj ogromne znaczenie.

Dwa eseje Baldwina w „Następnym razem pożar” wywarły na mnie ogromne wrażenie. Niestety są bardzo aktualne również dzisiaj, a powstały z początkiem lat 60.,...