bell hooks

Zasadniczo zgadzam się z naczelną tezą bell hooks, iż seksizm jest częścią większego problemu, jakim jest cały system, w który wpisane są różne formy opresji, nie tylko seksizm. Wszyscy jesteśmy w to uwikłani, a zmiana tylko części, lub koncentrowanie się na pomniejszych zjawiskach - to pudrowanie rzeczywistości. Kapitalizm świetnie sobie z tym radzi, przekształcając to na własną korzyść - feminizm dziś świetnie się sprzedaje, a mimo to seksizm i dyskryminacja kobiet nadal funkcjonują. Co więcej, jeśli poskrobać wiele z działań czy przekazów feministycznych, to okazuje się, że są one feministyczne tylko z pozoru. Wiemy już, że rozwiązaniem nie jest przejęcie władzy i przywilejów przez kobiety, czy też przejęcie przez kobiety męskich wzorców - w ten sposób nadal będziemy utrwalać opresyjny system. Potrzebne jest bardziej holistyczne podejście. Nie lubię jednak licytowania się, kto ma gorzej, kto jest bardziej pokrzywdzony, a odnosiłam wrażenie, że hooks uważa, że to jest ok i ok jest tłumaczenie czarnych kobiet czemu nie angażują się w ruch feministyczny, postrzegany jako ruch “białych paniuś”. Hooks zaprzecza sama sobie, bo z jednej strony nawołuje do solidarności i krytykuje walkę tylko z punktu widzenia swoich jednostkowych interesów, a z drugiej strony przecież to właśnie cechuje czarne kobiety, obrażone na to, że feministki nie zauważają rasizmu. Poza tym hooks też pisze z własnej perspektywy, a zatem mieszkanki Stanów Zjednoczonych, gdzie problem rasizmu jest szczególnie dotkliwy. Ale nie jest on przecież tak samo obecny we wszystkich krajach, tak samo jak nie w całym świecie panuje “zachodnia perspektywa”. Krytykowanie innych feministek (a hooks czyni to cały czas),dlatego, że nie do końca walczą o to samo, wydaje mi się i zbędne, i szkodliwe. Tyle jeśli chodzi o merytorykę. Druga rzecz jest taka, że ta książka jest nudna, napisana w akademickim stylu, naszpikowana wszelkimi -izmami i opierająca się głównie o teorię. Bell hooks zamiast podawać konkretne przykłady, operuje ideologią i cytuje inne działaczki. Czyta się to źle, mnie to uśpiło. Ponadto autorka okrutnie się powtarza, mieli w kółko to samo, cały czas powtarza się kilka tez. To takie bicie piany - można by to powiedzieć dużo zwięźlej, krócej (i przystępniej - co ciekawe sama bell hooks nawołuje, by teksty feministyczne były napisane w bardziej przystępny sposób, tak by docierały do większej ilości osób). Za najbardziej konkretny i najwartościowszy uważam rozdział o pracy oraz rozdział o przemocy - generalnie druga połowa książki jest znacznie ciekawsza, niż pierwsza, która jest zbyt ideologiczna oraz teoretyczna. Te ostatnie rozdziały przekonały mnie, że jednak warto bell hooks przeczytać.