Nie jestem w stanie jednoznacznie ocenić tej książki, gdyż miała różnej jakości momenty: od 8 do nawet 3-gwiazdkowych. Średnia wyjdzie mniej więcej 5 gwiazdek, chociaż opowiedziana historia bynajmniej do przeciętnych nie należy.

Pierwsza połowa zdecydowanie lepsza, bo śledzimy akcję (na początku nieco powolną, ale pięknie opisaną) oczami trzech bohaterek, przy czym najlepsza moim zdaniem jest ta z Mirjem. Później wydarzenia przyspieszają i stają się bardziej fantastyczne. Do tego momentu byłam skłonna dać tej książce 7 a momentami nawet 8 gwiazdek.
Niestety, mniej więcej w połowie książki autorka zaczyna odmalowywać wydarzenia oczami postaci drugoplanowych: najmłodszego brata Wandy oraz starej niani księżniczki Iriny. Epizod swój ma także młody car.
Wszystkie te relacje różnią się doborem słów - co uważam za duży plus. Stara kobieta utrzymuje narrację w stylu starczym, z licznymi wspominkami i powtórzeniami tych samych zdań z użyciem innych sformułowań - no taki typowy starczy bełkot. Dziesięciolatek ma inny styl widzenia/mówienia, chociaż tutaj chyba autorka czasami trochę przesadziła i mentalnie ujęła mu nieco lat. Pierwsze sceny z relacją chłopca były nawet sensowne, lecz nie pojmuję dlaczego ta narracja nadal się pojawiała po dołączeniu do Wandy, a nawet, o zgrozo, gdy wszystkie główne bohaterki są w jednym pomieszczeniu. Najgorzej wypadł opis pierwszej walki Starzyka z ognistym demonem - myślałam że zasnę...
Z kolei bełkot niani można było sobie kompletnie darować, bo to było od początku do końca nic nie wnoszące wodolejstwo.

Za dużo było też Żydów o nazwie Żydzi. Co ciekawe nazwa kraju była zmieniona (Litwas = Litwa?), jak to autorka ma w zwyczaju przekręcając kilka liter w nazwie opisywanych krain, ale już nazwa tej akurat narodowości/grupy religijnej nie. A przecież mogła spokojnie nawet tej nazwy nie wymieniać, bo po wykonywanych zawodach czy obyczajach i tak wiadomo było o kogo chodzi.
W drugiej połowie książki było coraz więcej żydowskich zwyczajów i ich samych - to też spokojnie można było okroić dla dobra opowieści. Jednak największą bzdurę autorka zachowała na koniec, wyraźnie już wskazując odbiorcę docelowego (gdyby się czytelnik nie domyślił wcześniej), gdy Mirjem mówi, że swoje przyszłe starzykowe dzieci wychowa w swojej tradycji i wierze... Ciekawe co na to Starzykowie... No ale po co ich pytać, to przecież tylko goje...

Druga połowa książki zdecydowanie dużo słabsza niż pierwsza, a to przez rozwlekłą i nudną narrację dziecięcą oraz starczą, a także przez Żydów (jakkolwiek to zabrzmi ;)

Nie jestem w stanie jednoznacznie ocenić tej książki, gdyż miała różnej jakości momenty: od 8 do nawet 3-gwiazdkowych. Średnia wyjdzie mniej więcej 5 gwiazdek, chociaż opowiedziana historia bynajmniej do przeciętnych nie należy.

Pierwsza połowa zdecydowanie lepsza, bo śledzimy akcję (na początku nieco powolną, ale pięknie opisaną) oczami trzech bohaterek, przy czym...