Niezwykła opowieść o kobiecie, która dzięki magicznemu darowi od bogów powołuje do życia baśniowe imperium, namaszcza i obala królów, włada sercami i umysłami jego mieszkańców, kocha i nienawidzi po równo. A jednak, nigdy nie zapomina, że dar od bogów zawsze jednocześnie jest przekleństwem…
Salamn Rushide stworzył dzieło baśniowe i odrobinę abstrakcyjne mieszając w jedno hinduistyczną mitologię, historię i fantazję tworząc niezwykły obraz magicznego państwa – miasta, które nie oparło się ni zmianom, ni upływowi czasu i przetrwało jedynie w spisanych na papirusie opowieściach swojej matki Pampy Kampany . Autor z powodzeniem wykorzystuje zabieg „odnalezionego manuskryptu”, który całej opowieści przydać ma autentyczności, a długowieczna Pampa jest jednocześnie jego główną bohaterką jak i narratorką.
Na pierwszy rzut oka Miasto zwycięstwa jest osadzoną w czternastym wieku kroniką rozwoju i upadku Bisangi – niezwykłej stolicy przyszłego imperium Indyjskiego, otoczonej siedmioma murami, pełnej przepychu i zbytku. Lecz jeśli przyjrzeć się nieco bliżej okazuje się, że książka przepełniona jest nie tylko magią ale i refleksją na temat tego, co w człowieku złe i brudne: o demonach pychy, żądzy, lenistwa i egoizmu. Pod złotą maską cywilizacji zawsze ukrywa się chciwość i nietolerancja, chęć niszczenia i podbijania, chora żądza władzy i pogarda dla każdego, kto choć odrobinę odbiega od szablonu.
Nie można jednak nie zauważyć również, że autor w swój epos bardzo sprytnie wplótł wątek pozycji kobiet i ich emancypacji, czyniąc z nich na równi wyzwolone królowe i zakutane w tkaniny pustelnice tworząc pełną goryczy opowieść o wyrugowaniu kobiet z życia publicznego i ogromnej roli jaką zwykle ma w tym religia. Bo i ten wątek nie jest tu przemilczany. Religijny fanatyzm prowadzący do atrofii państwowości i zamykania się na nowe, okrutnego niszczenia wszystkiego, co wykracza poza wąski światopogląd kapłanów przy jednoczesny zakłamaniu i fałszywej ascezie mającej stanowić jedynie zasłonę dymną dla ich prawdziwej brudnej i brutalnej natury.
Podsumowując Miasto zwycięstwa to bardzo filozoficzny obraz XIV wiecznego miasta, od jego świetności aż po upadek, historia przemijania przeplatana smutkiem i zniewoleniem na równi z radością zwycięstwa.
Całość niezwykle kojarzy mi się z książką Dziewczynka, która wypiła księżyc, jednak w bardziej dorosłym, brutalnym wydaniu, więc jeśli powieść Kelly Branhil wam się spodobała to myślę, że i Salman Rushdie przypadnie Wam do gustu.
Ja daję 6/10 bo choć walory tej książki są niezaprzeczalne to jednak jak na mój gust nieco zbyt dużo tu filozofii i roztrząsania a zbyt mało akcji.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Domowi Wydawniczemu Rebis
#współpracarecenzencka
#współpracabarterowa
#współpracareklamowa

Niezwykła opowieść o kobiecie, która dzięki magicznemu darowi od bogów powołuje do życia baśniowe imperium, namaszcza i obala królów, włada sercami i umysłami jego mieszkańców, kocha i nienawidzi po równo. A jednak, nigdy nie zapomina, że dar od bogów zawsze jednocześnie jest przekleństwem…
Salamn Rushide stworzył dzieło baśniowe i odrobinę abstrakcyjne mieszając w jedno...