,,Love, theoretically" było książką, za którą oryginalnie miałam się nie zabierać, ale ostatni zastój czytelniczy popchnął mnie w kierunku przyjemnego romansu. Ten się takim właśnie okazał, a nawet jednym z lepszych jakie czytałam.

Bardzo polubiłam chaotyczną, wiecznie kłamiącą Elsie, która kocha fizykę i sagę Zmierzch. (Teorią o Belli i Alice kupiła moje serce.) Może w książce nie było jakiegoś wygórowanego humoru, ale nawet mnie jako kogoś, kto nie zna się na fizyce bawiły suchary o niej. Postać Jacka również bardzo mi się podobała oraz to, jakie podejście miał do Elsie. Ich rodzące się uczucie było urocze i czytając o tym, nie mogłam się oderwać. Otworzenie się Elsie dzięki Jackowi było czymś pięknym i miło było obserwować tę przemianę.

Niestety autorka wciąż powtarza utarty schemat małej, wątłej głównej bohaterki, szarej myszki, ale genialnej w swojej dziedzinie i genialnego, wybitnego naukowca, który ma dwa metry i wygląda jakby czasu nie spędzał w laboratorium, a wiecznie na siłowni.

Mimo wszystko doceniam estetycznie, jak na standardy romansowe, napisane sceny erotyczne. Scen tych również nie było dużo, co uważam za plus, ponieważ za takowymi nie przepadam. A jednak tutaj biorąc pod uwagę niejaki slowburn trochę na nie czekałam, widząc chemię pomiędzy postaciami.

Naprawdę przyjemny, może trochę odmóżdżający romans z uroczymi postaciami i bez bardzo żenujących momentów.

,,Love, theoretically" było książką, za którą oryginalnie miałam się nie zabierać, ale ostatni zastój czytelniczy popchnął mnie w kierunku przyjemnego romansu. Ten się takim właśnie okazał, a nawet jednym z lepszych jakie czytałam.

Bardzo polubiłam chaotyczną, wiecznie kłamiącą Elsie, która kocha fizykę i sagę Zmierzch. (Teorią o Belli i Alice kupiła moje serce.) Może w...