Najważniejsze rzeczy, które chciałabym wypunktować pod koniec tej trylogii to:
1. Książka spokojnie mogłaby być krótsza.
2. Najnudniejsze POV należały do Anny i Ari (i am so sorry bbys).
3. Nawet biorąc poprawkę na czasy, w których osadzona jest cała historia, nie jestem w stanie przejść obojętnie wobec wieku bohaterów. Dlaczego, Clare? Dlaczego to zawsze są małolaty? Żeby zachować łatkę Young Adult? Nie gra to najlepiej z niektórymi wydarzeniami, nawet jeśli mamy ten początek XX wieku. Dlaczego nie mogli mieć chociaż tych 19/20 lat? Matthew i jego wieloletni problem z alkoholem, bardzo, bardzo poważny (dosłownie jest alkoholikiem) kiedy ten ma dopiero 17 lat? I żaden dorosły nie zwracał na to uwagi? Nie niepokoili się, że nieletni praktycznie cały czas jest pod wpływem, ani razu w towarzystwie, na przyjęciach nie był trzeźwy?
Wielkie wyznania miłosne i małżeństwa też się tutaj wpisują, bo dopiero jak wmówiłam sobie w trakcie czytania, że mają po dwadzieścia lat to byłam w stanie podejść na poważnie do ich relacji (szczególnie Jamesa i Cordelii - James zachowywał się jak był jednym z dorosłych jegomościów z Enklawy, a nie jak 17-latek)
4. Po tak wielkiej zdradzie (podwójnej) ze strony Matthew i Cordelii, spodziewałam się wielkiej kłótni i mocnego ochłodzenia relacji między Jamesem i Matthew. Przecież między parabatai to byłby niewyobrażalny ból, znaleźć się w takim położeniu, a finalne naprawienie relacji, po długim konflikcie, tylko wzmocniłoby ich więzi. Niestety tego nie dostałam...

Najważniejsze rzeczy, które chciałabym wypunktować pod koniec tej trylogii to:
1. Książka spokojnie mogłaby być krótsza.
2. Najnudniejsze POV należały do Anny i Ari (i am so sorry bbys).
3. Nawet biorąc poprawkę na czasy, w których osadzona jest cała historia, nie jestem w stanie przejść obojętnie wobec wieku bohaterów. Dlaczego, Clare? Dlaczego to zawsze są małolaty? Żeby...