"Kiedy byliśmy sierotami" to podobno jedna ze słabszych książek Kazuo Ishiguro, mówi się, że sam Noblista wypowiada się o niej dość krytycznie. Nie do końca jednak mogę się z tym zgodzić, dla mnie jedynym nieporozumieniem w wykonaniu Ishiguro pozostaje "Pogrzebany olbrzym".
Z Ishiguro mam tak, że nie jest dla mnie ważne o czym pisze, bo to jak pisze zaćmiewa wszystko inne (przemilczę tutaj kwestię "Pogrzebanego olbrzyma", udajmy, że ta książka nie istnieje). Jego styl to dla mnie prawdziwa uczta. Bardzo formalny, wręcz staroświecki, z długimi zdaniami, z długimi opisami pozornie nieistotnych zdarzeń, które nie nudzą, a stanowią kwintesencję jego powieści. Czy jeśli ktoś tak pisze, pewne niedociągnięcia fabularne mogą mieć jakiekolwiek znaczenie?
"Kiedy byliśmy sierotami" to opowieść o brytyjskim detektywie, który dzieciństwo spędził w Szanghaju. Po zniknięciu rodziców chłopak wraca do Anglii, by wrócić do krainy dzieciństwa jako dorosły mężczyzna, w przededniu wybuchu II wojny światowej.
Trudno jednoznacznie wskazać, z jakim gatunkiem mamy do czynienia. Jest zagadka kryminalna, ale nie jest to kryminał, jest wątek miłosny, ale nie jest to romans. Bardzo przypadła mi do gustu ta niejednoznaczność, a jeszcze bardziej niezwykle subtelne niedopowiedzenia, książka pozostawia szerokie pole do interpretacji i zastawia na czytelnika wiele pułapek.
Nie powinna to być książka pierwszego wyboru jeśli chodzi o prozę Kazuo Ishiguro. Jeśli jednak już się w niej rozsmakujecie, czytajcie i to.

"Kiedy byliśmy sierotami" to podobno jedna ze słabszych książek Kazuo Ishiguro, mówi się, że sam Noblista wypowiada się o niej dość krytycznie. Nie do końca jednak mogę się z tym zgodzić, dla mnie jedynym nieporozumieniem w wykonaniu Ishiguro pozostaje "Pogrzebany olbrzym".
Z Ishiguro mam tak, że nie jest dla mnie ważne o czym pisze, bo to jak pisze zaćmiewa wszystko inne...