Powieść azerbejdżańskiego autora, Seymura Baycana, pochodzącego z Górnego Karabachu, z terenów odzyskanych przez Azerbejdżan po wojnie w listopadzie ubiegłego roku. Pisana w konwencji autobiograficznej, w pierwszoosobowej narracji.
Oto mieszkający w Baku pisarz, uchodźca bez stałego zarobku, ale z kilkoma publikacjami, otrzymuje zaproszenia do udziału w międzynarodowym obozie pokojowym w ormiańskim mieście Gugark. Tam poznaje miejscową dziewczynę o mało romantycznym i fatalnie brzmiącym w naszym kręgu kulturowym imieniu Anus.
Ale oczywiście treścią książki nie jest rozwleczenie tego wydarzenia w nieskończoność. Bohater w niezliczonej ilości dygresji i dywagacji opisuje swoje życie na Zakaukaziu przed rozpadem ZSRR, w czasie wojny ormiańsko-azerskiej, po ucieczce do Baku oraz w różnych miejscach dawnego Sojuza w latach dziewięćdziesiątych. Dla nas złotych, ad soviet populi (pluralis od homo sovieticus) – strasznych.
Wreszcie na koniec mamy wymianę listów między Anus i Seymurem, gdzie autor uczciwie nie wybiela własnego alter ego, nie budzącego sympatii czytelnika.
Ocena powieści jest trudna. Konstrukcja, delikatnie mówiąc, nie budzi zachwytu. Postacie, szczególnie męskie (oraz nieliczne Europejki), raczej nie zachęcają do identyfikowania się z nimi. Ale jej największa wartość tkwi w języku autora oraz plastyczności opisów. Zarówno zdarzeń, ludzi, krajobrazu, miast, zwyczajów, jak i przede wszystkim atmosfery upadku, konfliktu, zerwania więzi, zwycięstwa biologicznej etniczności nad kulturowym dobrem i przyzwoitością. Co ważne - wywołuje uznanie troska Baycana o to, by być jak najbardziej obiektywnym. Nie wskazywać winnych w sporze, który podzielił dotychczasowych sąsiadów. Chociaż opisuje Azerów i ich krzywdy, które po prostu widział, nie kryje udziału narratora w polowaniu na Ormian w miasteczku. Za to dodatkowy plus.
Wreszcie pokazuje, że dla prawdziwego uczucia, żadne rany i granice nie są straszne. O ile opiera się ono na czymkolwiek więcej, niż na zwykłym pożądaniu (u Seymura dość specyficznie ukierunkowanym).
Dobra powieść o konfliktach na Zakaukaziu napisana przez autora znającego je z autopsji.
Przeczytane w ramach marcowego wyzwania LC – książka zza wschodniej granicy.

Powieść azerbejdżańskiego autora, Seymura Baycana, pochodzącego z Górnego Karabachu, z terenów odzyskanych przez Azerbejdżan po wojnie w listopadzie ubiegłego roku. Pisana w konwencji autobiograficznej, w pierwszoosobowej narracji.
Oto mieszkający w Baku pisarz, uchodźca bez stałego zarobku, ale z kilkoma publikacjami, otrzymuje zaproszenia do udziału w międzynarodowym...