Książka nieobecna w zbiorach mojej MBP, ale od czego ma się znajomych książkożerców i to jeszcze zafiksowanych na literaturach byłych republik sowieckich. Pożyczyłam i długo nie oddawałam, gdyż nie można przeczytać tej książki szybko, jest po prostu wymagająca.
"Gugark" to powieść o miłości Ormianki i Azera w czasach konfliktu, wojny i czystek etnicznych. Akcja utworu rozgrywa się w miasteczku Gugark w Armenii i nawiązuje do pogromu Azerów dokonanego tam w 1988r przez Ormian. Był on następstwem wydarzeń w Sumgaicie, gdzie kilka dni wcześniej Azerowie dokonali pogromu Ormian. Narratorem jest bezrobotny pisarz, uchodźca, który zostaje zaproszony na międzynarodowy obóz pokojowy do miasteczka Gugark.
Pobyt w Gugark staje się pretekstem do snucia opowieści o dzieciństwie, czasach pokoju, i czasach wojny, dorastaniu w trakcie wielkich przemian. W historiach bohatera, jak i jego przyjaciół, znajomych czy przypadkiem napotkanych osób, odbijają się często ważne wydarzenia m.in. upadek Związku Radzieckiego, wybuch nacjonalizmów, kształtowanie się młodych kaukaskich państw, i w końcu samej wojny o Górski Karabach.
Kompozycyjnie powieść podzielona jest na pięć części (Część pierwsza, Łącznik między pierwszą a drugą; Druga część, Listy, Epilog). Jednakże w samym toku narracji znajdziemy wiele mikrohistorii, retrospekcji, rozmów, zapamiętanych twarzy.
Nie jest to łatwa lektura, ale autor stara się zachować obiektywizm i nie usprawiedliwia żadnej ze stron konfliktu.
To moja pierwsza książka autora z Azerbejdżanu. Zupełnie nowe doświadczenie, nowa optyka odzwierciedlania obcej mi rzeczywistości, konfliktu, który jest tak odległy, chociaż wszystko dzieje się na naszych oczach i nie tak znowu daleko. Warto było wybrać się w tę podróż.

Przeczytana w ramach kwietniowego wyzwania czytelniczego LC.
Książka, która zabiera czytelnika w podróż do innego świata, czyli na Zakaukazie.

Książka nieobecna w zbiorach mojej MBP, ale od czego ma się znajomych książkożerców i to jeszcze zafiksowanych na literaturach byłych republik sowieckich. Pożyczyłam i długo nie oddawałam, gdyż nie można przeczytać tej książki szybko, jest po prostu wymagająca.
"Gugark" to powieść o miłości Ormianki i Azera w czasach konfliktu, wojny i czystek etnicznych. Akcja utworu...

Powieść azerbejdżańskiego autora, Seymura Baycana, pochodzącego z Górnego Karabachu, z terenów odzyskanych przez Azerbejdżan po wojnie w listopadzie ubiegłego roku. Pisana w konwencji autobiograficznej, w pierwszoosobowej narracji.
Oto mieszkający w Baku pisarz, uchodźca bez stałego zarobku, ale z kilkoma publikacjami, otrzymuje zaproszenia do udziału w międzynarodowym obozie pokojowym w ormiańskim mieście Gugark. Tam poznaje miejscową dziewczynę o mało romantycznym i fatalnie brzmiącym w naszym kręgu kulturowym imieniu Anus.
Ale oczywiście treścią książki nie jest rozwleczenie tego wydarzenia w nieskończoność. Bohater w niezliczonej ilości dygresji i dywagacji opisuje swoje życie na Zakaukaziu przed rozpadem ZSRR, w czasie wojny ormiańsko-azerskiej, po ucieczce do Baku oraz w różnych miejscach dawnego Sojuza w latach dziewięćdziesiątych. Dla nas złotych, ad soviet populi (pluralis od homo sovieticus) – strasznych.
Wreszcie na koniec mamy wymianę listów między Anus i Seymurem, gdzie autor uczciwie nie wybiela własnego alter ego, nie budzącego sympatii czytelnika.
Ocena powieści jest trudna. Konstrukcja, delikatnie mówiąc, nie budzi zachwytu. Postacie, szczególnie męskie (oraz nieliczne Europejki),raczej nie zachęcają do identyfikowania się z nimi. Ale jej największa wartość tkwi w języku autora oraz plastyczności opisów. Zarówno zdarzeń, ludzi, krajobrazu, miast, zwyczajów, jak i przede wszystkim atmosfery upadku, konfliktu, zerwania więzi, zwycięstwa biologicznej etniczności nad kulturowym dobrem i przyzwoitością. Co ważne - wywołuje uznanie troska Baycana o to, by być jak najbardziej obiektywnym. Nie wskazywać winnych w sporze, który podzielił dotychczasowych sąsiadów. Chociaż opisuje Azerów i ich krzywdy, które po prostu widział, nie kryje udziału narratora w polowaniu na Ormian w miasteczku. Za to dodatkowy plus.
Wreszcie pokazuje, że dla prawdziwego uczucia, żadne rany i granice nie są straszne. O ile opiera się ono na czymkolwiek więcej, niż na zwykłym pożądaniu (u Seymura dość specyficznie ukierunkowanym).
Dobra powieść o konfliktach na Zakaukaziu napisana przez autora znającego je z autopsji.
Przeczytane w ramach marcowego wyzwania LC – książka zza wschodniej granicy.

Powieść azerbejdżańskiego autora, Seymura Baycana, pochodzącego z Górnego Karabachu, z terenów odzyskanych przez Azerbejdżan po wojnie w listopadzie ubiegłego roku. Pisana w konwencji autobiograficznej, w pierwszoosobowej narracji.
Oto mieszkający w Baku pisarz, uchodźca bez stałego zarobku, ale z kilkoma publikacjami, otrzymuje zaproszenia do udziału w międzynarodowym...

Ta książka pokazuje rzeczywistość, co działo się na Kaukazie, zwłaszcza między Azerbejdżanem a Armenią pod koniec lat 80-tych

Ta książka pokazuje rzeczywistość, co działo się na Kaukazie, zwłaszcza między Azerbejdżanem a Armenią pod koniec lat 80-tych