Dwadzieścia lat to dobry wiek, by zakrzyknąć: hej przygodo! i sprawdzać nawet to, co wydaje się przeczyć zdrowemu rozsądkowi. Chociaż... gdy Adam i Mirek wyruszają w trasę, by odwiedzić domiszcze pozostawione w spadku, nie jest to wyprawa całkowicie pozbawiona logiki. Wszak Adam nie wie, kim była jego biologiczna matka i czy jakimś dziwnym trafem nie mieszkała w tej właśnie wiosce za siedmioma górami, w tym domu, w którym pozostał tylko kurz i pył. Jest radośnie i ekscytująco, żarty sypią się garściami i nawet mało kuszący, podupadły wygląd spadku nie gasi świetnych nastrojów. Tylko, że auto odmawia posłuszeństwa, miejscowi popijający bimber z ponutymi minami niemal roznoszą chłopaków w progu a w domu "po mamusi" coś jakby zwidy, coś jakby omamy, coś jakby "Dziewczyna, która klaszcze". Tytuł niepoważnie brzmi i taka też jest reakcja na pierwsze rewelacje. Można puścić oko do historii opowiadanych przez przychylne gościom Weronikę i Panią Henrykę. I to nic, że dziwnie się robi a opowieści kobiet przenikają do snów. Adam jest słabszy, przyjmuje nakazy córki doktora... albo tej drugiej - Oliny... albo samego doktora... Nic nie jest jasne, plączą się tropy i przypuszczenia i coraz szybciej, coraz szybciej krew się leje, strach się sieje a ona klaszcze i klaszcze i klaszcze!!! Stop! Piękna polszczyzna ma dzisiaj wolne bo to jest Moi Mili prawdziwy odjazd, a to, że przy finale krzyknęłam: o matko! to tylko zdrobnienie od prawdziwego szoku. Tomasz Kozioł nie pisał dotychczas w tym gatunku ale gdy tylko pozbieram szczękę z podłogi, zacznę redagować partycje o to, by nie przestawał. Wniosek z tej uczty czytelniczej i jednocześnie dobrej zabawy jest jeden. Można napisać horror o psychopatycznych postaciach, przerażających eksperymentach, chorej miłości i opętanej zazdrości tak, by znalazło się w nim miejsce na żart, miłość rodzicielską, przyjaźń silniejszą niż śmierć, ludzką niemoc, życzliwość i dobro. Można też zakończyć go tak, że tylko wstać i klas... przepraszam, kłaniać się nisko w pokornym podziwie. Panie Tomaszu, to był zaszczyt. Polecam! Bez wątpliwości! Dziękuję Wydawnictwu Uroboros