Jest takie antyczne powiedzenie "Gdy zaprosisz do siebie rzymskie legiony to już u ciebie zostaną" I mniej więcej do tego można zrównać powieść Dzieci Hanniba Osadzonej w alternatywnej wersji historii wojen punickich. Szkoda trochę że tym razem Rzymianie sprawiają wrażenie sebixów z pod bramy, a nie ludzkich i sympatycznych postaci

Jest 215 rok przed naszą erą. Po drugiej wojnie punickiej Rzymianie zostają popici i upokorzeni przez wojska Hannibala. Wygnani na północ za Alpy, odbudowują swe imperium jako Rzym Norikum. 100 lat później senat wysyła ekspedycję mającą ocenić siłę bojową Kartaginy. Ekspedycja rusza od wodzą dwóch skonfliktowanych ze sobą dowódców Marka Scypiona i Tytusa Norbaniusza . Gdy wybucha wojna między Kartagina a Egiptem Rzymianie postanawiają odbić Italię.

Powieść purusza ciekawy okres wojen punickich i to jest wielką zaletą książki. Autor jednak nie zdecydował się na historyczne przedstawienie konfliktu, a na alternatywne jak można wyczytać z samego opisu fabuły. Tu drugą wojnę punicką wygrywa Kartagina co w historii jest nie prawdą, bo wojnę wygrał Rzym, który potem kazał sobie sowicie płacić za pokój. Nie mniej sam pomysł na fabułę jest ciekawy Historia bohaterów przedstawiona w książce także przyciąga uwagę. Ja mam jednak do niej szereg zastrzeżeń. Po pierwsze sami bohaterowie. Ja rozumiem że Rzymianie byli bitnym, dumnym narodem. Który stawiał na siłę wojskową, podbijanie innych narodów, które uważał za barbarzyńców. Tyle że tu mi się to wydaje to wszystko zbyt przerysowane. Tu oni są taką krzyżówką sebiksów i wojskowych trepów z kawałów. No okólnie typy ludzi, którzy uważają, że wszyscy powinni iść do woja i najlepiej na wojnę, bo inaczej ludzie w kraju zostaną zgraja homoseksualistów w rurkach. Oczywiście nie jest o wypowiadane takim językiem jak ja tu piszę, ale o to dokładnie chodzi. Kolejna sprawa to odrywanie się od opisanej historii na rzecz przedstawiania technicznych zagadnień związanych z żeglugą, machinami oblężniczymi itp. Dla kogoś kto lubi takie techniczne zagadnienia będzie to całkiem fajne i ciekawe. Nie mniej jak kogoś takie sprawy nie ciekawiły, to będzie to ko przynudzać. Tym bardziej, że same momenty przedstawiania technicznych zagadnień lubią się czasem trochę ciągnąć. Dla mnie były za długie. Kolejna sprawa otwarte zakończenie. Czyżby autor kombinował nad kontynuacją? Ta chyba nie ukazała się w Polsce Bo ma się wrażenie jak by historia była niedokończona. Nie ma tu żadnego posłowia o tym, co stało się z bohaterami ani nic. Na plus opisy bitew. Podobały mi się też postacie Kartagińczyków i Egipcjan. Również finał historii został poprowadzony bezbłędnie, po za zakończeniem oczywiście.

Inna sprawa to wydanie. Nie jest złe, literówki trafiają się okazjonalnie. Bardziej irytują mnie zbędne neologizmy w tłumaczeniu. Trochę dziwnie to wygląda, gdy posługują się nimi antyczni ludzie w dialogach.

Udana powieść, w, której szereg rzeczy mi osobiście przeszkadzało. Są to w większości sprawy zależne od gustu czytającego, nie mniej w ramach subiektywizmu recenzji nie mogą pozostać bez wpływu na ocenę. Warto sprawdzić, zwłaszcza, jeśli lubicie tematykę wojen punickich

Jest takie antyczne powiedzenie "Gdy zaprosisz do siebie rzymskie legiony to już u ciebie zostaną" I mniej więcej do tego można zrównać powieść Dzieci Hanniba Osadzonej w alternatywnej wersji historii wojen punickich. Szkoda trochę że tym razem Rzymianie sprawiają wrażenie sebixów z pod bramy, a nie ludzkich i sympatycznych postaci

Jest 215 rok przed naszą erą. Po drugiej...