Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Cmętarz zwieżąt" to jedna z najlepszych powieści Stephena Kinga. Przerażająca, a jednocześnie pełna ciekawych przemyśleń na tematy związane ze śmiercią. Co jakiś czas pojawiają się książki innych autorów próbujących zmierzyć się z tematem i jedną z nich jest powieść "Zimowe dzieci" autorstwa Jennifer McMahon.

Pewnego dnia znika kobieta samotnie wychowująca dwie córki. Dziewczynki próbują o odszukać matkę. Z czasem dziewczynki dowiadują się dzienniku kobiety żyjącej w 1908 roku, która przy pomocy tajemniczego rytuału wskrzesiła swoją zmarłą córkę.

Akcja powieści przełącza się między rokiem 1908, czasami współczesnymi. Dzięki czemu poznajemy historię kobiety która dokonała rytuały wskrzeszającego na zmarłym dziecku . Jak i historię dziewczynek chcących odnaleźć matkę. Obie historie są ciekawie i bardzo dobrze poprowadzone. Są tu też fajnie napisane sceny grozy. To czym się wyróżnia to powieść od bestselleru Kinga, to podejście do tematu. O ile king traktował temat dość lekko i przemycał swoje przemyślenia jak o umieraniu rozmawiać z dziećmi itp. Tu temat jest ruszony w zupełnie inny sposób. Skupia się na bólu po stracie bliskiej osoby, to jak śmierć bliskich niszczy życie żyjących ludzi i ich rodzin. Mniej jest tu motywów radzenia sobie ze stratą. Sama książka jest też mroczniejsza i surowsza. Jeśli miałbym się czegoś czepić to w późniejszych momentach autorka za dużo przełącza się między czasami i za dużo dodaje do nich nowych wątków i postaci przez co późniejszą część książki czyta się nieco się gubiąc

Nie mniej jest to książka ciekawa i dobrze napisana. Jestem pewien że ludzie oczarowani powieścią Kinga będą szukali podobnych książek i jako powieść podobna do "Cmętarz zwieżąt" Zimowe dzieci" sprawdzą się doskonale

"Cmętarz zwieżąt" to jedna z najlepszych powieści Stephena Kinga. Przerażająca, a jednocześnie pełna ciekawych przemyśleń na tematy związane ze śmiercią. Co jakiś czas pojawiają się książki innych autorów próbujących zmierzyć się z tematem i jedną z nich jest powieść "Zimowe dzieci" autorstwa Jennifer McMahon.

Pewnego dnia znika kobieta samotnie wychowująca dwie córki....

Animal Attack to gatunek horroru, który został zdominowany przez szalone historie grozy w stylistyce gore w których coraz bardziej abstrakcyjne zwierzęta pożerają ludzi. Książki tego typu są przesiąknięte czarnym skrajnie głupkowatym poczuciem humoru, wulgarną erotyką. "Żabi król" to książka która pokazuje nam co by wyszło z tego jakby takie książki były pisane zupełnie na poważnie, i nie jestem zadowolony


Akcja powieści rozgrywa się w fikcyjnej Podbiałostockiej miejscowości Czarny Staw. Pewnego dnia przybywa do komisariatu przybywa mężczyzna chcący zgłosić znalezienie zwłok znajomego mężczyzny. Policjanci przybyli na miejsce znajdują zmasakrowane zwłoki mężczyzny i szczątki innych osób. Sprawę prowadzą komisarz Konrad Kasprzyk i Komisarz Kisiel, po konsultacji z herpetologiem okazuje się że za śmierć mężczyzny odpowiada nieznany nauce gatunek Zadziornicy włochatej. Z czasem w dziwnych okolicznościach zaczynają ginąć kolejni ludzie


Tak prezentuje się fabuła powieści. I nawet czytając taki sobie opis na okładce można się domyślać że dostaniemy kolejną zabawną powiastkę w stylu szalonej twórczości Guya N Smitha, czy Tomasza Siwca. Ale nie książka od początku próbuje na siłę być dramatyczna i poważna. Na początku mamy scenę powieszenia słonicy Mary, za stratowanie opiekuna. Służy ona w sumie nie wiadomo czemu, ale można na to machnąć ręką. Potem mamy wreszcie pierwszy atak Żab i wszystko wydaje się w porządku, co prawda opisy bohaterów są nieco długawe, ale postacie które zostają pożarte przez płazy są typami bezmózgich patusów typowy rodzaj postaci pożeranych przez zwierzaki w takich książkach, jeden jest nawet karany za przestępstwa seksualne wobec nieletnich. Jest pierwszy atak Żaba opisany krwawo, ale w dość rozwleczony sposób. Cóż nie każdy jest Tomkiem Siwcem i potrafi w lekki sposób pisać takie sceny. Pojawia się motyw śledztwa no i jest pozytywne zaskoczenie. Policjanci nie są typowymi postaciami z takich książek, szczególnie podobała mi się postać komisarza Kasprzyka, który od początku jest typem brutala, z czasem okazuje się też mordercą, lubiącym zabijać podejrzanych. Coś jak policjanci mordercy Siły Magnum z drugiej części przygód Brudnego Harrego. Ale z czasem wszystko okazuje się że to wszystko jest pisane ze śmiertelną powagą. Nie ma tu miejsce na humor, przerysowane postacie przedstawicieli patologii, oraz archetypów złośliwych zgredzików, maczomenów i blondwłosych cycatych laleczek. Ofiary żab są przydługawo opisane i próbują być postaciami z krwi i kości. Są przedstawicielami patologii ale przedstawionych absolutnie poważnie. Chłopak planujący gwałt na swojej dziewczynie, rodzina oszustów i złodziei itp. Pamiętam jak pytałem znajomych pisarzy horrorów czemu ofiary potworów i zwierząt są maksymalnie antypatyczne i przerysowane i ogólnie w humorystyczny sposób pokazanymi przedstawicielami patologii społecznych. I odpowiedź była w większości taka że dzięki temu te książki bawią, są lekkie i zabawne w odbiorze. Po przeczytaniu Żabiego Króla zrozumiałem jak bardzo poważne przedstawienie takich postaci męczy. Tego nie czyta się po prostu fajnie. Ten wszechobecny dramatyzm i brak lekkości w opisach śmierci postaci skutecznie niszczy odbiór.


Ale nie wszystko jest tu złe. Fajna jest wspomniana postać komisarza Kasprzyka. Podobał mi się też finał powieści i opisy pobojowisk robionych przez żaby. A najlepszy jest wielki arcy-ropuch, przywódca stada żab. Jest to fajny pomysł na urozmaicenie starć ludzi z żabami. Fajna jest też postać Fasady i jego relacji z żabami. Ale poza tym no z książki dało się wycisnąć więcej. Nie ma tu też zabawnych scen erotycznych, które są wizytówką takich książek. Nawet w scenie z chłopakiem planującym zgwałcić swoją dziewczynę do niczego nie dochodzi.


Nie udana próba zrobienia z animal-horrorów czegoś bardziej poważnego. Niestety w takiej formule jest to nie do zrobienia. Bo żaby pożerające ludzi są same w sobie szalonym pomysłem i żaden dramatyzm i złożone postacie ofiar zwierzaków nie są tu potrzebne. Zdecydowanie lepiej czyta się takie książki gdy autorzy nie traktują przedstawionych w nich historii poważnie

Animal Attack to gatunek horroru, który został zdominowany przez szalone historie grozy w stylistyce gore w których coraz bardziej abstrakcyjne zwierzęta pożerają ludzi. Książki tego typu są przesiąknięte czarnym skrajnie głupkowatym poczuciem humoru, wulgarną erotyką. "Żabi król" to książka która pokazuje nam co by wyszło z tego jakby takie książki były pisane zupełnie na...

Edward Lee to jeden z bardziej kontrowersyjnych autorów horrorów którego książki są dostępne na polskim rynku. Brutalne, wypełnione po brzegi zwyrodniałą przemocą, pornografią i scenami wykorzystywania seksualnego szturmem zdobyły serca Polskich czytelników. Bighead to jedna z najbrutalniejszych i najbardziej kontrowersyjnych powieści autora. Przygotujcie się na ostrą jazdę bez trzymanki

Jerrica i Charity udają się to prowincjonalnej, zabitej dechami wioski w Wirginii. Jerrica jest dziennikarką i chce napisać serię artykułów o życiu na prowincji. Charity udaje się w rodzinne strony by odwiedzić ciotkę, od której została odebrana przez opiekę społeczną i zabrana do domu dziecka. Tam młode trafiają na legendę o tytułowym Bigheadzie. Zdeformowanym dziecku/potworze który gwałci i pożera kobiety. Po za nimi bohaterami są psychiczni i zdegenerowani przemytnicy alkoholu Balls i Dicky, którzy dla zabawy porywają, gwałcą i mordują kobiety, oraz ksiądz imieniem Alexander weteran wojny w Wietnamie obecnie kapelan i psycholog księży który ma odbudować opactwo i dawne hospicjum dla ubierających duchownych w wiosce i oczywiście tytułowy Bighead. Robi oczywiście to o co jest posądzany w lokalnych legendach. Z czasem drogi tych postaci się przetną. Poleje się mnóstwo krwi, flaków, będzie masę nagich scen

Bo w zasadzie do tego sprowadza się cała fabuła książki. Do kolejnych coraz bardziej drastycznych, lub wyuzdanych scen. Miłośnicy stylistyki gore i książek z pod znaku przemocy i seksu będą skakać z radości inni dla których horror zaczyna się i kończy na Kingu, Koontzu i Mastertonie wysiądą i będą się pukać w głowy "Jak komuś może się to podobać" . A książka jedzie po bandzie i to ostro. Od wykorzystania seksualnego upośledzonego faceta takie IQ 60, po gwałcenie w ranę po obcięciu głowy. To nie jest utwór family friendly i przedsmak tego mamy od samego początku gdzie mamy scenę mordowania niemowlęcia. Ponad to jest tu mnóstwo wulgarności, szydzenie w religii Jezus z palący papierosy i przeklinający.

Ale po za tym duże wrażenie robi styl autora. A szczególnie to jak przełącza się między różnymi stylami. Gdy opisuje działania Ballsa i Dickiego i Bigheada książka jest pisana prymitywnym i ordynarnym językiem, z niewielką ilością odmieniania przez przypadki, osoby itp. Podczas gdy sceny w, których obserwujemy działania Jerricki i Charity, czy Alexandra są pisane schludnym i ładnym językiem, choć w scenach z Axandrem pada zwykle trochę przekleństw. Bohaterowie również wypowiadają się na różnym poziomie poprawności językowej odpowiednim do nich. I to jest genialne

Postacie są napisane bardzo dobrze. Każda ma swoją przeszłość i dylematy moralne Jerrica jest uzależniona od seksu. Alexander jest po przejściach związany z wojną i cierpi na nadmierną skłonność do przemocy i agresji, oraz regularni śni koszmary z o gwałcących go wyuzdanych zakonnicach i przyglądającym się temu Jezusie. Nawet w jednym z momentów Bighead okazuje się bardziej ludzki, ratując dzieci przed krzywdzącym ich ojcem pedofilem. Historia nie jest jednoznaczna, choć też nie ma tu nad czym dumać zbytnio. To nie jest King, czy Campbell u których nawet gdy nie ma przemocy napięcie potrafi sięgnąć zenitu

Bighead to jedna wielka rzeźnia, prawdziwa uczta dla fanów Splatterpunku. Jest krwawo i obrzydliwie, nie jest to jednak książka dla wszystkich. To nie jest Graham Masterton, Guy N' Smith, Shaun Houtson czy nawet Richard Laymont, który używali splatterpunku i gore jako dodatku, do fajnie skrojonych historii. Tu przemoc i seks są głównym daniem, a fabuła jest po to by pokazać tego jak najwięcej się da. Oceniam książkę bardzo wysoko, 8/10 ale zaznaczam że część czytelników może się od Bigheada skutecznie odbić.

Edward Lee to jeden z bardziej kontrowersyjnych autorów horrorów którego książki są dostępne na polskim rynku. Brutalne, wypełnione po brzegi zwyrodniałą przemocą, pornografią i scenami wykorzystywania seksualnego szturmem zdobyły serca Polskich czytelników. Bighead to jedna z najbrutalniejszych i najbardziej kontrowersyjnych powieści autora. Przygotujcie się na ostrą jazdę...