Zbiór podzielony jest na trzy części. Pierwsza, moim zdaniem jest zdecydowanie najsłabsza i niestety najdłuższa. Po prostu strasznie mnie wynudziła i kompletnie nie zainteresowała, mimo, że podejmowała bardzo ciekawe tematy. Kolejne dwie części (bardziej osobiste) były już dużo bardziej interesujące.

Bardzo chciałem polubić Didion bo wiele się o niej naczytałem. Ale jakoś mi nie po drodze. Umie pisać ale te pisanie jest dla mnie po prostu mało interesujące w większości przypadków. Jakoś ciężko mi się w nie zaangażować i cokolwiek poczuć. W niektóre eseje się zaangażowałem (choć nie wiem czy któryś naprawdę w pełni mnie zadowolił) ale większość po prostu przelatywała przeze mnie a moje myśli często wędrowały gdzie indziej. Widziałem w opiniach, że ktoś chwalił przypisy, które lepiej pozwalały zrozumieć tekst. Ja czytałem w oryginale i nie było żadnych przypisów. Może to też wpłyneło na odbiór książki. Chociaż jest to wydanie nowe i nie amerykańskie więc w teorii powinno być zrozumiałe dla każdego takie jakie jest chyba, że wydawca to przeoczył.

Wcześniej czytałem jej powieść 'Graj jak się da' i też miałem trochę uczucie nie bycia wciągniętym w całą historię. Jednak była ona ciut lżej (pod względem samego procesu czytania a nie treści) napisana z konkretnymi punktami akcji więc jakoś bardziej można było się 'wkręcić'. Tyle, że była tak depresyjna, że ciężko było nazwać to przyjemną lekturą.

Mimo, że jednak podobały mi się niektóre eseje to całokształt raczej nie zachwyca. Gdyby usunąć całą pierwszą część (czyli większość) to byłaby na pewno wyższa ocena. Chyba do Didion już nie wrócę.

Zbiór podzielony jest na trzy części. Pierwsza, moim zdaniem jest zdecydowanie najsłabsza i niestety najdłuższa. Po prostu strasznie mnie wynudziła i kompletnie nie zainteresowała, mimo, że podejmowała bardzo ciekawe tematy. Kolejne dwie części (bardziej osobiste) były już dużo bardziej interesujące.

Bardzo chciałem polubić Didion bo wiele się o niej naczytałem. Ale jakoś...