Ciekawa książka, która jednak pozostawia duży niedosyt z powodu przyjętej formy przez autora. Całość historii nieudanego eksperymentu społecznego w postaci próby utworzenia w tytułowym 1855 roku, anarchistycznej komuny w Brazylii, zamyka się na niespełna 100 stronach, a przyjmuje postać dziennika z wyprawy mającej na celu założenie osady, z wprowadzeniem pisanym w 1902 roku. To rodzaj studium źródeł idei, które w dwudziestym wieku miały zatrząść światem, ale w okresie, w którym umiejscowiona została fabuła były swego rodzaju romantycznym mirażem, za którym gotowi byli podążyć ludzie ciężko doświadczani realiami połowy dziewiętnastego wieku. Swoistą perspektywę nadaje właśnie ów wstęp pisany po latach przez inspiratora wyprawy i próby założenia komuny, a kierowany do jakiejś kobiety z wyższych sfer.
Sama książka jest intrygująca, pomysł kojarzy się z różnymi, chociażby filmowymi próbami artystycznego spoglądania w mniej znane i istotne epizody historyczne, które można odczytywać w różny sposób, doszukiwać się analizy czy diagnozy zmian społecznych, bądź ludzkiej podatności na ideały i ich porzucanie w zderzeniu z surową rzeczywistością. Ale książka jest za krótka, pobudza smak, wzbudza apetyt na więcej, a później oszczędnie ogranicza opis wydarzeń, zaskakuje zwięzłością i oszczędnością w wyrazie.
Niemniej zamierzam twórczość autora jeszcze sprawdzić, bo zostałem zaciekawiony oryginalnością pomysłu.

Ciekawa książka, która jednak pozostawia duży niedosyt z powodu przyjętej formy przez autora. Całość historii nieudanego eksperymentu społecznego w postaci próby utworzenia w tytułowym 1855 roku, anarchistycznej komuny w Brazylii, zamyka się na niespełna 100 stronach, a przyjmuje postać dziennika z wyprawy mającej na celu założenie osady, z wprowadzeniem pisanym w 1902...