Drogi czytelniku, pamiętasz czasy, gdy byłeś ciekawy każdego skrawka otaczającego cię świata? Tak, cofnijmy się na początek do lat przedszkolnych. Pomyśl o tym, że w sali lekcyjnej zjawia się gość. Przynosi ze sobą stetoskop, a cała grupa na pytanie, kim jest ów gość, odpowiada, że lekarzem. Ale nie takim zwykłym. Z pełną powagą mówi, że jest lekarzem weterynarii. Wówczas pada jedno z poważniejszych pytań młodego człowieka: A czy Pana kiedyś coś ugryzło?

W tym momencie cała powaga pryska, choć nie do końca, a ty – czytelniku, czytelniczko – otwierasz książkę „Co gryzie weterynarza” na pierwszej stronie i masz okazję poznać ten zawód od podszewki.

Uwaga! Spoiler alert – to nie jest książka wyłącznie o głaskaniu najróżniejszych zwierząt.

Łukasz Łebek z niezwykłą gracją płynie przez anegdoty z życia, a raczej pracy wziętych. Na wstępie opowie Wam o swoich studiach i jak to w ogóle się stało, że zdecydował się na ten zawód. W dalszej części odsłoni historie domowych pupili – tych naprawdę małych, jak i tych większych, zwierząt egzotycznych oraz tych z gospodarstw domowych. Będą wspomniane w tytule ataki obronne ostrych kłów, tajemnicze małe pudełka, które przynoszą właściciele i sporo subiektywnych innych doświadczeń. Autor przeprowadzi swoich czytelników również przez te najcięższe tematy, czyli pożegnania w klinice weterynaryjnej. I przy tym rozdziale przygotujcie chusteczki, bo niejedna łza spłynie z oka zwierzoluba. Na koniec czeka jednak bonus w postaci rozmów telefonicznych, które po ciężkich tematach przyniosą lekkie wytchnienie i zostawi z uśmiechem na ustach.

Uważny czytelnik, a zarazem przeszczęśliwy posiadacz z pewnością najpiękniejszego milusińskiego na świecie, znajdzie w niej dla siebie kilka cennych informacji – co może zaszkodzić jego pupilowi i jakie informacje dla weterynarza będą najistotniejsze, a jakie zachowanie może się spotkać z jego niesmakiem lub odmową współpracy. Tak, współpracy, bo jak się dowiemy, to ona jest najważniejsza w relacji właściciel – weterynarz. Oczywiście samo leczenie to kwintesencja pracy weterynarza, ale bez nawiązania porozumienia z właścicielem, ta musi wzbić się na wyżyny – cierpliwości i sztuki nieustępliwości w szukaniu przyczyn stanu zwierzęcia. Bez współpracy – czujnych obserwacji zachowania zwierzęcia, udzielenia szczegółowego wywiadu i wdrożenia zaleceń nawet najlepszy lekarz, nie stanie się cudotwórcą. I warto, aby poszukiwacze tajników pracy weterynaryjnej postarali się ponieść to dalej.

Przygotujcie się na sporą dawkę poczucia humoru, fachowości i szczerości! Po tej lekturze ani wasi czteronożni przyjaciele, ani ich weterynarze nie będą mieli żadnych tajemnic. A może też ktoś w tych historiach odnajdzie też siebie i zmieni swoje nastawienie w momencie przekraczania progu lecznicy dla zwierząt.

Aleksandra Wróblewska