Tamara Kołakowska na pierwszych stronicach opisuje krótko swoją rodzinę. W pierwszej kolejności dziadków, potem rodziców, po czym wspomina swoje spokojne dzieciństwo, które w 1939 roku, przestało już takie być.
Jako dziecko nie przebywała z zapracowanymi rodzicami zbyt często. Miała za to swoją wychowawczynie, która zajmowała się wszystkimi sprawami codziennymi.
Można zauważyć, że przed wojną rodzina Tamary była zamożna. Mała Tamara chodziła na lekcje rytmiki, na francuski przychodziła do domu madame, a na lekcje gry na fortepianie, panna Fenia.
Kucharka, pokojówka, praczka - też stały się częścią rodziny Dynenson.
Dalsza część książki to II wojna światowa, którą autorce udało się przetrwać dzięki wyjazdowi do ZSRR oraz losy powojenne.

Lektura ta jest dość cienka ale za to rzeczowa. Już dawno doszłam do wniosku, że z tych skromniejszych stronicowo pozycji, można czasami dowiedzieć się więcej aniżeli z tych grubszych, często monotonnie rozwleczonych. Autorka pisze od serca, to co zapamiętała przelewa na papier. Jeśli ktoś nie lubi zbędnych dywagacji, słów skrywanych za metaforami, poetyckimi uniesieniami a umie docenić szczerą prostotę, na pewno książka Pani Tamary przypadnie mu do gustu.

Tamara Kołakowska na pierwszych stronicach opisuje krótko swoją rodzinę. W pierwszej kolejności dziadków, potem rodziców, po czym wspomina swoje spokojne dzieciństwo, które w 1939 roku, przestało już takie być.
Jako dziecko nie przebywała z zapracowanymi rodzicami zbyt często. Miała za to swoją wychowawczynie, która zajmowała się wszystkimi sprawami codziennymi.
Można...