Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chciała "bawić się piórem" i dzięki temu stać się sławna. Stało się całkowicie odwrotnie. Jak sama twierdzi, dzięki temu miała o czym pisać, a nie tworzyć tylko fikcje.
Sandra Elisabeth Roelofs, pierwsza dama Gruzji w latach 2004/2007 oraz 2008/2013, tłumaczka języka francuskiego i niemieckiego, porusza w swoich wspomnieniach początki znajomości, a później małżeństwa z przyszłym prezydentem Gruzji Micheilem Saakaszwilim, jak również początki w Nowym Jorku, gdzie oboje studiowali.

Książka nie jest łatwa. Jak można było się domyśleć, oprócz wielu szczegółów z życia prywatnego, jest też mnóstwo elementów politycznych, niekoniecznie interesujacych polskiego czytelnika.
Sandra dużo rozprawia o więzach łączących Gruzję z Holandią, ale też różnicach dzielących te oba kraje. Pojawiają się: gruzińska historia, kultura i tradycja oraz nawiązywanie do II wojny światowej i do lat późniejszych.
Autorka przytacza zabawne anegdoty z własnego życia, opowiada o pracy w czerwonym krzyżu, karierze akademickiej, a potem politycznej.
Jeden z ostatnich rozdziałów poświęcony jest polskiej parze prezydenckiej Lechowi i Marii Kaczyńskim. Autorka głównie skupia się na Pani Marii, którą nazywa swoją przyjaciółką. Na ich pogrzeb zdecydowała się jechać autem 1300 km, z racji utrudnionego ruchu powietrznego.
Do książki dołączona jest płyta z gruzińskimi piosenkami w wykonaniu mi.in. autorki oraz polskie utwory poświęcone pamięci Marii Kaczyńskiej.
Ogrom ważnej historii, otoczonej osobistymi doświadczeniami. Jednak tak jak napisałam wcześniej, ten ogrom może przytłaczać wieloma informacjami, niekoniecznie pożądanymi.

Chciała "bawić się piórem" i dzięki temu stać się sławna. Stało się całkowicie odwrotnie. Jak sama twierdzi, dzięki temu miała o czym pisać, a nie tworzyć tylko fikcje.
Sandra Elisabeth Roelofs, pierwsza dama Gruzji w latach 2004/2007 oraz 2008/2013, tłumaczka języka francuskiego...

Rozwiń

Zwiń

Rodzina Ciumków to: mama, tata, siedmioletni Grześ oraz pięcioletnia Kaśka.
Na początku myślałam, że książka będzie hmm...ciut zrzędliwa. Najpierw niezadowoleni rodzice, bo zamiast wyprawić Kaśce piąte urodziny w sali zabaw, to zaprosili dzieci do siebie. "Na szczęście" jeden chłopiec miał ospę, więc nie mógł przyjść, rodzice stwierdzili "przynajmniej tyle" ???? Potem niezadowolone dzieci, bo większość nie lubiła galaretki, która była na torcie, a jeśli któreś ją tolerowało, to nie ten smak. Potem marudzenie przy prezentach. No ileż można?:)) bynajmniej ja na takich ostentacyjnie, głośno marudnych urodzinach nie byłam:))
Później już odetchnęłam z ulgą, gdyż akcja powieści rozwija się w przyjemniejszych tonach.
Ciumkowie niewątpliwie są zabawną rodziną, niejednego mogą porządnie rozbawić.
Chociażby sytuacja, w której tata tłumaczy zaciekawionej córce, jak sadzi się kwiaty. Takiego obrotu sprawy ani ja, ani córka nie spodziewałyśmy się :))
Książka ujmująca, warto skusić się też na kolejne części. My mamy taki zamiar.
Jedynie czego mogę się doczepić to drażniąca polszczyzna. "Ileśmy przejechali?" - nie słyszałam, żeby któryś siedmiolatek zadawał pytanie w tak dziwnej formie. Dalej: "Jeszcze pożałujecie żeście...." I nie chodzi o poprawność, chociaż nawet językoznawcy krytykują praktykowanie takiej wymowy, ale o to, że ta forma jest iście irytująca! Ja córce zamieniałam i czytałam w sposób normalniejszy, aby nie podłapała języka, który brzmi fatalnie, i którym po prostu się nie posługujemy. Ot, mała uwaga ;-)

Rodzina Ciumków to: mama, tata, siedmioletni Grześ oraz pięcioletnia Kaśka.
Na początku myślałam, że książka będzie hmm...ciut zrzędliwa. Najpierw niezadowoleni rodzice, bo zamiast wyprawić Kaśce piąte urodziny w sali zabaw, to zaprosili dzieci do siebie. "Na szczęście" jeden chł...

Rozwiń

Zwiń

W książkach opartych na faktach niezmiernie cenię sobie autentyczność przekazu. Nie zawsze poprawność i idealna pisownia są dla mnie atutem. Atutem jest prawda dyktowana przez osobę, która spisuje swoją historię w taki, a nie inny sposób.
Niestety bywa wydawca, który musi wcisnąć swoje trzy grosze. Zatem tutaj dostajemy uwspółcześnioną ortografię, pisownię. Dlaczego? Skoro nie czytamy o czasach współczesnych.
Takim oto sposobem, książka spisana przez Helene Holzman przeszła przez sito poprawności, które wydawca uważa za słuszne. Do tego dołożyć przeszkadzające nawiasy kwadratowe, które ów wydawca wtyka w celu wyjaśnienia, gdy ja wolę sama domyślać się co autor miał na myśli.
Pamiętnik powinien być prawdziwy, nawet gdy z błędami, nawet gdy nieraz brak logiki lub zdanie niespodziewanie się urywa. Bo tylko wtedy wyczuwa się osobę, która zwierza nam się ze swoich przeżyć, że swojego życia.
Książka podzielona jest na trzy zeszyty. Każdy zeszyt napisany jest męczącym ciągiem. Nie ma podziału na daty, chociaż podobno w pierwowzorze był. Irytujący brak przestrzeni. Bynajmniej w moim przypadku jest tak, że mam wtedy problem z całkowitym skupieniem się.
Co do samych wspomnień Helene Holzman, są one mocno ciekawe, chociaż niełatwe, wszak pisze ona o czasach wojennych. Mimo to czuję jakiś zawód. To nie było to, czego się spodziewałam.

W książkach opartych na faktach niezmiernie cenię sobie autentyczność przekazu. Nie zawsze poprawność i idealna pisownia są dla mnie atutem. Atutem jest prawda dyktowana przez osobę, która spisuje swoją historię w taki, a nie inny sposób.
Niestety bywa wydawca, który musi wcisnąć swoje trz...

Rozwiń

Zwiń

Główną bohaterką jest dziewięcioletnia Zuzanna, w nietypowym zdrobnieniu - Zula.
Gdy jej rodzice wyjeżdżają na kontrakt do Afryki, by leczyć chore dzieci, Zula przeprowadza się na rok, do uroczo brzmiącego, niewielkiego miasteczka Poziomkowo, do swoich dwóch niemalże identycznych, rudowłosych i zwariowanych ciotek, Heli i Meli. I możnaby rzec, trafił swój na swego, bowiem Zula pod wieloma względami była podobna do nich i mimo początkowej niechęci do zamieszkania z ciotkami, które do tej pory mało znała, dość szybko poczuła się u nich jak w domu.
Nie brakuje czarów i magicznych sztuczek, gdyż ciotki oprócz tego, że są dość ekscentryczne, są również...tak, tak...są czarownicami! Czy Zula, posiadaczka kota Pazura i kameleona Filipa, również odziedziczyła tą niebywałą umiejętność? Czy potrafi wizualizować swoje marzenia i marzenia innych?
Książka już od pierwszych stron trafiła do naszych serc. Ciepła, zabawna, pouczająca. Aż chce się do niej wrócić ponownie.
Poprzez to, że Hela i Mela mają wspaniały ogród z wieloma rodzajami różnokolorowych kwiatów, dzieci mogą poznać nazwy niektórych z nich np. maczek kalifornijski czy dmuszek jajowaty, jak również dowiedzieć się, które kwiaty są jadalne, oraz że kwiaty czarnego bzu w cieście naleśnikowym, czy różane pesto nie są niczym dziwnym.
Treści towarzyszą przepiękne rysunki Agnieszki Antoniewicz, na których oko chętnie zatrzymuje się na dłużej.
Obie z córką jesteśmy absolutnie oczarowane lekturą - magia! :):)

Główną bohaterką jest dziewięcioletnia Zuzanna, w nietypowym zdrobnieniu - Zula.
Gdy jej rodzice wyjeżdżają na kontrakt do Afryki, by leczyć chore dzieci, Zula przeprowadza się na rok, do uroczo brzmiącego, niewielkiego miasteczka Poziomkowo, do swoich dwóch niemalże identycznych, rudowło...

Rozwiń

Zwiń

Świetna lektura! Tak samo jak film i serial, jej poprzednicy w naszym domu.
Nie bez powodu otrzymała ona nagrodę IBBY dla najlepszej książki roku dla dzieci i młodzieży.

Zaczęło się od burzy...gdy stary, olbrzymi dąb został trafiony przez piorun. Drzewo pękło i runęło na ziemię. Jak się okazało, było to właśnie tytułowe magiczne drzewo, z którego w późniejszym czasie zrobiono mnóstwo przedmiotów, m.in. czerwone krzesło. O cudownej mocy tych drewnianych wyrobów nie wiedział nikt. Do czasu...
Główni bohaterowie to trójka rodzeństwa, Tośka, Filip i najmłodszy Kuki, oraz ich rodzice i niezbyt przez nich lubiana, bezwzględna i skąpa ciotka.
Pewnego razu Kuki wyławia z wody krzesło i zabiera je do domu.
Od tej pory zaczynają dziać się rzeczy niewyobrażalne. Bowiem każdy kto na nim usiądzie i wypowie życzenie, dostanie to, o co prosi. Jednak na początku nikt nawet nie domyśla się, że to sprawka przedmiotu, który znajduje się tuż pod nimi.
Niestety nie każde życzenie ma pozytywny skutek i niektóre z nich doprowadzają wręcz do niechcianych, niezbyt miłych sytuacji.

Jak dla mnie książka jest typowo przygodowa. Nie doszukiwałabym się zbytnio morału czy głębszych przemyśleń.
Raczej jest to sympatycznie spędzony czas, konfrontacja z pomysłowością i nieprzeciętnym wczuciem się autora w potrzeby młodego, żądnego przygód czytelnika.
Jeżeli ktoś koniecznie musi wyśledzić jakiekolwiek przesłanie, to aby w swych marzeniach, pragnieniach nie być egoistycznym, ponieważ takie zachowanie może obrócić się przeciwko osobie zapatrzonej tylko w swoje potrzeby.
W książce nie ma nic na siłę, akcja nie płynie pod prąd (jak to nieraz bywa w książkach, w których autorzy "za bardzo się starają"), a z nurtem, lekkością,
Andrzej Maleszka serią "Magiczne drzewo", zdecydowanie sprawił niejednemu dziecku (i dorosłemu);-) niezłą, czytelniczą frajdę.
Jednak znalazła się pewna niedogodność, niestety bardzo często powtarzająca się.
Jest to moje osobiste przekonanie, więc na pewno nie każdemu będzie ten naciśnięty hamulec, w momencie magicznej podróży wadził. A mianowicie - mama i tato. Potwornie drażni mnie ta ponoć poprawna, ale rzadsza odmiana. Logiczne - mama i tata. Bo przecież nie np. moja mamo idzie i mój tato idzie ;-)) No ale cóż...tak bywa i trzeba to jakoś przełknąć.
Najważniejsze, że jako całokształt, lektura sprawdza się wyśmienicie i dzięki niej można oderwać się chociaż na chwilę od realnych obowiązków;-)

Świetna lektura! Tak samo jak film i serial, jej poprzednicy w naszym domu.
Nie bez powodu otrzymała ona nagrodę IBBY dla najlepszej książki roku dla dzieci i młodzieży.

Zaczęło się od burzy...gdy stary, olbrzymi dąb został trafiony przez piorun. Drzewo pękło i runęło na ziemię. Jak się o...

Rozwiń

Zwiń