Zapomniane dzieło kolejnego polskiego zapomnianego autora, pochodzące jeszcze z okresu międzywojennego. Jak sam tytuł wskazuje mamy do czynienia z prozą epistolograficzną. Mały tomik opowiadań, w formie listów, rozgrywających się w Jerozolimie i okolicach w czasach opisanych w Ewangeliach.
Narratorem – autorem listów – jest dostojnik rzymski, przebywający tam nie z własnej woli, który opisuje Judeę w pierwszym wieku naszej ery. Grubiński wciela się w postać wykształconego antycznego intelektualisty, z zaciekawieniem – ale i z wyższością opisującego jedną z prowincji ówczesnego cesarstwa, wcale nie kluczową ani tym bardziej prestiżową. Czyni to przy tym językiem adekwatnym do swojej wiedzy (i wiedzy autora książki) oraz pozycji, dzięki czemu książkę czyta się szybko, łatwo i z dużą przyjemnością. Siłą listów nie jest fabuła – w tradycyjnym tego słowa rozumieniu – ale obraz Judei – miejsc i ludzi – jaki się z nich wyłania. Historyczne są realia, a nawet styl rzymskiego dostojnika, reszta to beletrystyka, ale absolutnie możliwa.
Szkoda, że poza jedynym wydaniem z początku lat dziewięćdziesiątych minionego stulecia, pozycja nie była już wznawiana a inne dzieła autora nie były wydawane.

Zapomniane dzieło kolejnego polskiego zapomnianego autora, pochodzące jeszcze z okresu międzywojennego. Jak sam tytuł wskazuje mamy do czynienia z prozą epistolograficzną. Mały tomik opowiadań, w formie listów, rozgrywających się w Jerozolimie i okolicach w czasach opisanych w Ewangeliach.
Narratorem – autorem listów – jest dostojnik rzymski, przebywający tam nie z własnej...

Jest w kinie cały dział "filmów drogi", w których mniej jest ważne jaki jest sens akcji i co jest celem drogi za to samo pokonywanie drogi jest ważne i zazwyczaj prowadzi do jakiejś przemiany duchowej bohatera. Są książki o podobnej tematyce, co ciekawe, w "książkach drogi" bywa, że akcja się nawet nie przemieszcza.

A ja po raz pierwszy trafiłem na książkę, w trakcie czytania której czułem się jak "czytelnik drogi". Nie jest tu ważne jaka jest akcja (w zasadzie żadnej nie ma),nie jest ważne czy ta książka coś ważnego mówi (raczej nic szczególnie przełomowego),nawet forma nie jest jakoś szczególnie ważna (choć w literaturze polskiej jest dość niezwykła - być może nawet jeśli chodzi o światową to nie ma poprzedników). Ważne jest natomiast, żeby dać się ponieść pięknym opowieściom, żeby dać się wciągnąć kilku intrygującym myślom, żeby odłożyć ją wreszcie ciut lepszym człowiekiem.

Co ciekawe: Grubiński żadną miarą nie mógł czytać "Mistrza i Małgorzaty" bo pisał swoją książkę w zasadzie w tym samym czasie co Bułhakow, ale pewne podobieństwa same się nasuwają. Tyle, że wątek Piłata jest u Bułhakowa jednym z ważniejszych a tu jest tylko pewnym tłem. Chyba uwierzę, że może istnieć jakieś pokrewieństwo dusz między artystami, nawet na dużą odległość.

Jest w kinie cały dział "filmów drogi", w których mniej jest ważne jaki jest sens akcji i co jest celem drogi za to samo pokonywanie drogi jest ważne i zazwyczaj prowadzi do jakiejś przemiany duchowej bohatera. Są książki o podobnej tematyce, co ciekawe, w "książkach drogi" bywa, że akcja się nawet nie przemieszcza.

A ja po raz pierwszy trafiłem na książkę, w trakcie...