Dramatopisarz, prozaik, autor wspomnień, felietonista i recenzent teatralny. Debiutował w 1904 w tygodniku „Ogniwo” utworem dramatycznym "Noc". W tym samym czasopiśmie publikował też nowele i artykuły związane z teatrem. W 1907 władze carskie wytoczyły mu proces z powodu noweli "Uczta Baltazara", którą uznały za agitację przeciw porządkowi społecznemu. W latach 1916-1918 przebywał w Rosji. W 1931 został prezesem Związku Autorów Dramatycznych. W 1936 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury. W styczniu 1940 został aresztowany we Lwowie przez NKWD. Najważniejszą przyczyną represji: został skazany na karę śmierci, zamienioną na 10 lat łagru była opublikowana w 1921 roku komedia "Lenin". Uwolniony po zawarciu układu Sikorski-Majski, pracował w ambasadzie RP w Kujbyszewie, ewakuowany z ZSSR na Bliski Wschód. Wspomnienia z obozów koncentracyjnych Gułagu "Między młotem a sierpem" opublikował w Londynie w roku 1948. W 1943 zamieszkał na stałe w Londynie. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. W 1945 był współzałożycielem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, zaś w 1957 gazety „Rzeczpospolita Polska”. Odznaczony Wielką Wstęgą (1965) i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą (1956) Orderu Odrodzenia Polski. Jako publicysta związany był z wieloma czasopismami, takimi jak „Książka” (1905-1908),„Świat” (1909-1914, od 1923),„Kurier Poranny” (1911-1914, 1919-1923),„Tygodnik Ilustrowany” (1913-1915),„Wiadomości Literackie” (1924-1925),„Kurier Warszawski” (od 1926). W latach 1928-1931 był redaktorem naczelnym pism „Teatr i życie wytworne” oraz „Echo Tygodnia”. Od 1957 był publicystą Wiadomości.http://www.panstwo.net/uploads/foto/2007/03/waclaw_grubinski__1.jpg
Drugiego tak błyskawicznego runięcia w najgłębszą nędzę z najwyższego szczytu powodzenia, drugiej tak piorunoworaptownej zmiany losu śród na...
Drugiego tak błyskawicznego runięcia w najgłębszą nędzę z najwyższego szczytu powodzenia, drugiej tak piorunoworaptownej zmiany losu śród najsłoneczniejszych uśmiechów Fortuny, historia Rzymu nie pamięta.
Wacław Grupiński, opisuje swoje aresztowanie i uwiezienie przez NKWD, w czasie Sowieckiej okupacji.
W styczniu 1940 został aresztowany we Lwowie. Najważniejszą przyczyną represji: został skazany na karę śmierci, zamienioną na 10 lat łagru była opublikowana w 1921 roku komedia "Lenin". Uwolniony po zawarciu układu Sikorski-Majski
Zapomniane dzieło kolejnego polskiego zapomnianego autora, pochodzące jeszcze z okresu międzywojennego. Jak sam tytuł wskazuje mamy do czynienia z prozą epistolograficzną. Mały tomik opowiadań, w formie listów, rozgrywających się w Jerozolimie i okolicach w czasach opisanych w Ewangeliach.
Narratorem – autorem listów – jest dostojnik rzymski, przebywający tam nie z własnej woli, który opisuje Judeę w pierwszym wieku naszej ery. Grubiński wciela się w postać wykształconego antycznego intelektualisty, z zaciekawieniem – ale i z wyższością opisującego jedną z prowincji ówczesnego cesarstwa, wcale nie kluczową ani tym bardziej prestiżową. Czyni to przy tym językiem adekwatnym do swojej wiedzy (i wiedzy autora książki) oraz pozycji, dzięki czemu książkę czyta się szybko, łatwo i z dużą przyjemnością. Siłą listów nie jest fabuła – w tradycyjnym tego słowa rozumieniu – ale obraz Judei – miejsc i ludzi – jaki się z nich wyłania. Historyczne są realia, a nawet styl rzymskiego dostojnika, reszta to beletrystyka, ale absolutnie możliwa.
Szkoda, że poza jedynym wydaniem z początku lat dziewięćdziesiątych minionego stulecia, pozycja nie była już wznawiana a inne dzieła autora nie były wydawane.