W powieści Anny Kowalskiej (choć, czy to powieść czy obszerne opowiadanie, można dyskutować) poznajemy starzejącą się Safonę ("sławę Lesbos"),gdy ta wspomina utraconą młodość i miniony już romans (a może romantyczną przyjaźń?) z dziewczyną o imieniu Attys, która niegdyś porzuciła ją dla innej. Safo czuje wypalenie i twórczą niemoc: "Żyć i nie móc tworzyć pieśni jest męką. Nie mogłaby dłużej trwać w takim stanie - raczej umrzeć" [s.43]. Z drugiej strony pociesza sama siebie: "Żyję, istnieję, czegóż można chcieć więcej (...)" [s.45]. Jest wdową, jej córka - Kleida - jest już dorosła, i ma własne dzieci. Jednak życie rodzinne nie jest czymś co pociąga Safonę, nigdy jej nie pociągało. Bogata, otoczona niewolnikami, wiedzie jałowy żywot. Kiedyś prowadziła swoistego rodzaju szkołę dla panien, obecnie towarzyszą jej już tylko dwie wychowanice, Telesippa i Megara. Ta ostatnia nieszczęśliwie, i bez wzajemności, kocha się w Safonie. Dziewczyna wie, że wreszcie musi się uwolnić od dręczącego ją uczucia...
Tymczasem poetka poznaje młodego i urodziwego żeglarza Faona. "Miłe są dziewczęta, ale nie ma nic wspanialszego od młodego mężczyzny" [s. 45] - stwierdza. Powoli rodzi się ich romans. Wreszcie ich miłość rozkwita, zwłaszcza w wymiarze fizycznym, zmysłowym. Obydwojgu nie przeszkadza nawet znaczna różnica wieku między nimi. Młodzieńcowi schlebia to, że kocha się w nim nie tylko sławna ale i zamożna kobieta (Safo to siostra najbogatszego człowieka w Mitylene). Zarazem jednak pozostaje próżny w swym uczuciu. "Faon lubił się chwalić, jak go od najmłodszych lat wabiono, kochano. Kobiety i mężczyźni. Nie wszystkie przygody wspominał. Nieraz bowiem wyzyskano jego młodość, zwłaszcza tę najpierwszą." [s.91]Ich namiętna relacja zostaje wystawiona na próbę, gdy ukończywszy remont statku, Faon wraca na morze.
Postać Safony była niewątpliwie bliska sercu Anny Kowalskiej, znanej nie tylko ze swego pisarstwa, ale i ze swoistego rodzaju związku (romantycznej przyjaźni?) z Marią Dąbrowską. Opowieść Kowalskiej jest równocześnie daleka od jednoznacznych określeń i etykiet. W żadnym wypadku nie jest skandalizująca, i z pewnością nie była taką w momencie publikacji (1959 r.). To opowieść o przemijaniu, ale i przyjemności życia. I pięknie wyspy Lesbos, wypełnionej dźwiękami formingi, zanurzonej wśród narcyzów i anemonów, smakującej owocami dereniu, i greckim krasis, czyli winem wymieszanym z wodą, tak aby smakowało, ale aby się nim nie upić.
Strony przy cytatach nie pochodzą z wydania oryginalnego z 1959, ale ze zbioru "Trzy Boginie. Opowiadania" z 1966 r. obejmującego również "Safonę".

W powieści Anny Kowalskiej (choć, czy to powieść czy obszerne opowiadanie, można dyskutować) poznajemy starzejącą się Safonę ("sławę Lesbos"),gdy ta wspomina utraconą młodość i miniony już romans (a może romantyczną przyjaźń?) z dziewczyną o imieniu Attys, która niegdyś porzuciła ją dla innej. Safo czuje wypalenie i twórczą niemoc: "Żyć i nie móc tworzyć pieśni jest męką....

Książka bardzo ciekawa, przedstawiająca tragiczne, pełne zmagań ze sobą i otaczającym światem życie kobiety-poetki, kobiety- matki, kobiety tęskniącej, uczuciowej, kobiety wykraczającej swoim talentem i odwagą czasy, w których przyszło jej żyć. Doskonały styl, wartka akcja. Autorka obala stereotypowy obraz bohaterki. Gorąco polecam.

Książka bardzo ciekawa, przedstawiająca tragiczne, pełne zmagań ze sobą i otaczającym światem życie kobiety-poetki, kobiety- matki, kobiety tęskniącej, uczuciowej, kobiety wykraczającej swoim talentem i odwagą czasy, w których przyszło jej żyć. Doskonały styl, wartka akcja. Autorka obala stereotypowy obraz bohaterki. Gorąco polecam.