"Dolinę sumienia" polecił mi członek jednej z grup książkowych na facebooku. Opis książki bardzo mnie zaciekawił, więc postanowiłam ją zdobyć i przeczytać. I nie żałuję.

Powieść opowiada historię Włada Palacza, który ma niezwykłą moc przywiązywania do siebie ludzi. Siła takiego przywiązania jest tak mocna, że kiedy tylko Wład znika, ludzie chorują, a nawet umierają. Na początku poznajemy kilka sytuacji z dzieciństwa i młodości bohatera, kiedy to niesamowita zdolność dopiero się ujawnia. Widzimy jak Wład próbuje sobie z tym poradzić i jakie są tego skutki.

Później Wład dorasta. Jest znamym w całym kraju pisarzem i... bardzo samotnym człowiekiem. Strach gprzed więzami jest tak silny, że Wład robi wszystko, by spędzać jak najmniej czasu z ludźmi. Zaszywa się w odosobnieniu, zmienia miejsca pobytu, nie nawiązuje przyjaźni itp. Pewnego dnia na swojej drodze spotyka Angelę Stach - kobietę, która ma taką samą moc jak on. Jednak Angela nie waha się jej używać dla własnych korzyści. Celowo przywiązała do siebie Włada, nie wiedząc wtedy, że ta sama moc działa też na nią. Z czasem Angela i Wład są na siebie skazani. Fakt, że oboje są skrajnie różni, czyni ich relacje niemalże wybuchową.

"Dolina sumienia" jest powieścią spokojną, melancholijną, momentami wręcz smutną. Moc przywiązywania wydaje się czymś bardzo dobrym, jednak w rzeczywistości jest źródłem kłopotów i powodem wielkiej samotności. Wład w swoich wysiłkach, by nikogo nie przywiązac, przypomina mi osobę chorą, chcącą zarazić jak najmniejszą liczbę osób. Bohater przy tym bardzo cierpi, zwłaszcza wtedy, kiedy dobrowolnie rezygnuje ze swojej ukochanej, zadawalając się jedynie obserwowaniem jej z ukrycia. Ciekawa również wydała mi się historia Angeli, której moc przywiązywania z początku przynosiła tylko ból i cierpienie.

Narracja w powieści jest bardzo powolna, melancholijna, a w niektórych momentach wręcz smutna. Dla mnie to plus: nie wyobrazam sobie, żeby ta opowieść była prowadzona w inny sposób. Niestety, w niektórych momentach książka mnie strasznie nużyła - aż musiałam odłożyć i zająć się czymś innym.

Akcja toczy głównie dookoła Włada i Angeli, na szczęście są to postacie tak dobrze opisane, że na pewno nie są nudne. Wład wzbudzał we mnie współczucie, jednak w niektórych momentach i on potrafił być bezwzględny. Angela, choć straszna z niej egoistka, nie cofająca się przed niczym, także miała kilka momentów, gdzie było mi jej żal. Żadna z tych postaci nie jest papierowa, czarno-biała. Oni żyją i mają swoją historię. To samo tyczy się też licznych postaci drugoplanowych.

"Dolinę sumienia" mogę polecić osobom, które lubią spokojne, powolnie toczące się opowieści. Opowieści, które wywołują w człowieku zadumę, a nawet smutek. Jeśli natomiast szukasz szybkiej akcji, odpuść sobie. Nie jest to wtedy książka dla ciebie. Ja sama, kilka lat temu, uznałabym tę książkę za nudną. Cóż, do pewnego typu opowieści, musiałam dojrzeć :)

Ale jeśli powolne tempo ci nie przeszkadza: polecam jak najbardziej.



ainacham.blogspot.co.uk

"Dolinę sumienia" polecił mi członek jednej z grup książkowych na facebooku. Opis książki bardzo mnie zaciekawił, więc postanowiłam ją zdobyć i przeczytać. I nie żałuję.

Powieść opowiada historię Włada Palacza, który ma niezwykłą moc przywiązywania do siebie ludzi. Siła takiego przywiązania jest tak mocna, że kiedy tylko Wład znika, ludzie chorują, a nawet umierają. Na...

Jak zwykle Diaczenkowie mnie poruszyli. Tak się zastanawiam dlaczego akurat Ci autorzy przypadli mi tak bardzo do gustu i wydaje mi się że o zasługa tego fatalizmu który unosi się nad ich bohaterami, u nich nie ma happy endów.
Kolejny kapitalny i oryginalny pomysł który zaowocował książką od której nie sposób się oderwać.

Jak zwykle Diaczenkowie mnie poruszyli. Tak się zastanawiam dlaczego akurat Ci autorzy przypadli mi tak bardzo do gustu i wydaje mi się że o zasługa tego fatalizmu który unosi się nad ich bohaterami, u nich nie ma happy endów.
Kolejny kapitalny i oryginalny pomysł który zaowocował książką od której nie sposób się oderwać.

Moje zdania co do tej książki są podzielone. Bardzo lubię duet Diaczenków i odnalazłam tutaj ich charakterystyczny styl pisania, a jednocześnie, całkiem mi zabrakło tej żywej, pomysłowej historii, która zwykle tak mnie do ich książek przykuwała. Miałam tu raczej wrażenie stagnacji - bohater w zasadzie nie ma żadnego celu, w życiu ani opowiadanej historii, jego poglądy się nie zmieniają, jego "przeciwniczka" nie staje się ani jego jednoznacznym wrogiem ani przyjaciółką... nie znalazłam w tej książce silniejszych emocji głównego bohatera, ani nie wywołała ona we mnie szczególnych emocji.
Jest to z całą pewnością powieść psychologiczna - nie jest to "mój" gatunek i może dlatego treść mnie nie wciągnęła?

Moje zdania co do tej książki są podzielone. Bardzo lubię duet Diaczenków i odnalazłam tutaj ich charakterystyczny styl pisania, a jednocześnie, całkiem mi zabrakło tej żywej, pomysłowej historii, która zwykle tak mnie do ich książek przykuwała. Miałam tu raczej wrażenie stagnacji - bohater w zasadzie nie ma żadnego celu, w życiu ani opowiadanej historii, jego poglądy się...