Wichrowe wzgórza

Książka o miłości? W żadnym wypadku. To książka o tym całkowicie przeciwnym uczuciu, choć powiadają, że od jednego do drugiego jest raptem rzut kamieniem. To książka o nienawiści. Emily Brontë w sposób wręcz mistrzowski, aż momentami niewiarygodny dla kobiecego pióra ówczesnych realiów - stworzyła świat przesiąknięty toksyną i brutalnością. Obdziera ludzką naturę ukazując ją w sposób zezwierzęcony i prymitywny, przedstawiając nam najczarniejsze zakamarki ludzkich dusz. Absurdalne jest to jak tę książkę - tak ponurą, sprawiającą momentami ból - fantastycznie się czyta. Emily to pełnokrwista poetka, język, którym się posługuje jest hipnotyzujący lecz nie pretensjonalny. Dzięki temu, "Wichrowe Wzgórza", choć tak bardzo nasiąknięte ciężarem potwornych emocji - mają w sobie pewną niewytłumaczalną lekkość. Rewelacyjna klasyka.

Książka o miłości? W żadnym wypadku. To książka o tym całkowicie przeciwnym uczuciu, choć powiadają, że od jednego do drugiego jest raptem rzut kamieniem. To książka o nienawiści. Emily Brontë w sposób wręcz mistrzowski, aż momentami niewiarygodny dla kobiecego pióra ówczesnych realiów - stworzyła świat przesiąknięty toksyną i brutalnością. Obdziera ludzką naturę ukazując...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Namiętność to rzecz wspaniała, ale czasami zgubna. Może łączyć , a zarazem dzielić. Może być źródłem szczęścia i radości, ale też przyczynkiem do tragedii i nienawiści. Silne uczucia, które są opisywane w niniejszej powieści, są głównym motorem napędowym osi fabularnej. Emily Bronte to autorka jednej powieści. Czy warto było po nią sięgnąć ? Czy można ją nazwać wartościową? Zanim odpowiem na te pytania, nakreślę zarys fabularny. Akcja „Wichrowych wzgórz” rozgrywa się na przełomie XVIII w. i XIX w. Właściciel majątku na wrzosowiskach pan Earnshaw , przywozi do domu bezdomnego, cygańskiego chłopca, którego znalazł na ulicach Liverpoolu i nakazuje własnym dzieciom traktować go jak brata. To wydarzenie zmienia życie domowników. Powieść angielskiej pisarki można śmiało nazwać klasyką wiktoriańskiej Anglii. Ma to pewien urok i wdzięk. Pomimo, że powieść reprezentuje gatunek obyczajowy, to bardzo tą książkę mi się czytało. Gdzie więc tkwi sukces powieści Bronte? Wielkim atutem powieści są zarysowane przez autorkę sylwetki psychologiczne, poszczególnych bohaterów powieści. Jedno wydarzenie odciska piętno na ma mieszkańcach wrzosowiska. Postacie mają wiele do zaoferowania czytelnikowi, swoją głębią i charakterystyczną postawą dla dawnej epoki. Odbiorca w łatwy sposób, zostaje wplątany w gambit namiętności. Na kartach powieści czytelnik jest świadkiem jak miłość, daje i zabiera. Jak obsypuje a zarazem gardzi. W powieści Bronte, jest zawarty pewien mistycyzm i gotyk. Pewna ezoteryka ma wielki wpływ na odbiór powieści. Powieść można zinterpretować na wiele sposobów i dopatrywać się drugiego dna. Gotyk powieści, nadaje książce pewnego uczucia niepokoju, lęku i strachu. Czytelnik jak na szpilkach, czyta kolejne rozdziały, z zachwytem nad zachwycającym i obłędnym stylem pisarki. Ten zabieg udał się pisarce, nadając jej powieści pewną uniwersalność, oryginalność i sznyt literatury najwyższych lotów. Natomiast sceneria powieści – wrzosowiska, które są zimą ponure i odpychające, budzą w czytelniku pewien dyskomfort. Jest to zabieg przez autorkę mistrzowsko dopracowany. Dzięki temu miejscu akcji, uwypuklony zostaje przygnębiający rozdźwięk powieści. Summa summarum, dla mnie powieść pod wieloma względami „Wielka”. Namiętności, które targały głównymi bohaterami, ukazywały prawdziwą naturę człowieka. Rekomenduje tą powieść zwłaszcza płci pięknej. Powieść jest bardziej przeznaczona dla pań dojrzałych, ale uważam że część męska czytelników, również coś dla siebie powinna znaleźć. Gorąco Polecam.

Namiętność to rzecz wspaniała, ale czasami zgubna. Może łączyć , a zarazem dzielić. Może być źródłem szczęścia i radości, ale też przyczynkiem do tragedii i nienawiści. Silne uczucia, które są opisywane w niniejszej powieści, są głównym motorem napędowym osi fabularnej. Emily Bronte to autorka jednej powieści. Czy warto było po nią sięgnąć ? Czy można ją nazwać wartościową?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, w której mam najwięcej znaczników, to już mówi samo za siebie. Historia bardzo wciągająca, nie ma w niej problemu złego zestarzenia się, niczego co się działo się nie spodziewałam. Jeden z moich pierwszych "klasyków", zdecydowanie zrobił na mnie wrażenie.

Książka, w której mam najwięcej znaczników, to już mówi samo za siebie. Historia bardzo wciągająca, nie ma w niej problemu złego zestarzenia się, niczego co się działo się nie spodziewałam. Jeden z moich pierwszych "klasyków", zdecydowanie zrobił na mnie wrażenie.

Pokaż mimo to

Piękna w swej złożoności. Losy bohaterów są tak przejmujące, że nie mogłam oderwać się od lektury. Czyta się ją lekko z uwagi na przystępny język ale z ciężkim sercem ze względu na to o czym opowieść traktuje.
Uwiodło mnie dickensowskie moralizatorstwo tej historii. Dostajemy opowieść, podaną na tacy, bo zasłyszaną z ust osoby trzeciej. Dostajemy ją bez komentarza, dzięki czemu refleksja nad wydarzeniami pozostaje po naszej stronie, bo nikt nie narzuca nam interpretacji wydarzeń. Cenię sobie taką narrację, dzięki której mam wybór kogo lubić, komu współczuć, kogo podziwiać i jakie wnioski z przebiegu ich losów wyciągnąć.

Piękna w swej złożoności. Losy bohaterów są tak przejmujące, że nie mogłam oderwać się od lektury. Czyta się ją lekko z uwagi na przystępny język ale z ciężkim sercem ze względu na to o czym opowieść traktuje.
Uwiodło mnie dickensowskie moralizatorstwo tej historii. Dostajemy opowieść, podaną na tacy, bo zasłyszaną z ust osoby trzeciej. Dostajemy ją bez komentarza, dzięki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo się cieszę, że w tym roku postanowiłam sięgać po klasyki. "Wichrowe wzgórza" to książka, którą naprawdę warto przeczytać.

Na pewno będę wracać do tej pozycji. Nie spodziewałam się, że aż tak mi się ona spodoba!

Bardzo się cieszę, że w tym roku postanowiłam sięgać po klasyki. "Wichrowe wzgórza" to książka, którą naprawdę warto przeczytać.

Na pewno będę wracać do tej pozycji. Nie spodziewałam się, że aż tak mi się ona spodoba!

Pokaż mimo to

Okrutnie obawiałam się tej książki. Natrafiałam bowiem na opinie twierdzące, iż jest to pozycja ciężka, ponura i depresyjna. Początkowe kilka stron rzeczywiście nie nastraja optymistycznie jednakże z każdą kolejną stroną odsłaniane są tajemnice i kompletna historia tychże opryskliwych bądź co bądź bohaterów a także ich przodków. Złożoność charakterów postaci, długofalowej konsekwencji ich działań a także ukazanie demoniczności ludkiej natury zasługuje na bardzo wysoką ocenę. W mojej opinii jeden z lepszych klasyków.

Okrutnie obawiałam się tej książki. Natrafiałam bowiem na opinie twierdzące, iż jest to pozycja ciężka, ponura i depresyjna. Początkowe kilka stron rzeczywiście nie nastraja optymistycznie jednakże z każdą kolejną stroną odsłaniane są tajemnice i kompletna historia tychże opryskliwych bądź co bądź bohaterów a także ich przodków. Złożoność charakterów postaci, długofalowej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze napisana, ale fabuła nie zachwyciła mnie. Chyba spodziewałam się czegoś innego. Niektóre postaci strasznie irytujące, a początek książki jest ciężki do czytania. Jeśli już się przebrnie przez pierwszą część, czyli opowieść o starszym pokoleniu, która mnie nie urzekła i dobrnie się do drugiej części to wtedy jest już ,,z górki". Historia młodego pokolenia jest lżejsza, przyjemniejsza i bardziej mi się podobała. A postać Heathcliffa, no cóż... chyba nigdy jeszcze żaden bohater mnie tak nie wku...rzał. Miałam ochotę rzucić ksiażkę ale jakoś wymęczyłam ją do końca.

Dobrze napisana, ale fabuła nie zachwyciła mnie. Chyba spodziewałam się czegoś innego. Niektóre postaci strasznie irytujące, a początek książki jest ciężki do czytania. Jeśli już się przebrnie przez pierwszą część, czyli opowieść o starszym pokoleniu, która mnie nie urzekła i dobrnie się do drugiej części to wtedy jest już ,,z górki". Historia młodego pokolenia jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja ulubiona powieść,co jakiś czas wracam do niej.

Moja ulubiona powieść,co jakiś czas wracam do niej.

Pokaż mimo to

Nic dziwnego, że powieść ta jest klasykiem; cóż za postaci! Plus: mile tłumaczenie Hanny Pasiersiej, sprawia, ze bardzo przyjemnie się czyta.

Nic dziwnego, że powieść ta jest klasykiem; cóż za postaci! Plus: mile tłumaczenie Hanny Pasiersiej, sprawia, ze bardzo przyjemnie się czyta.

Pokaż mimo to

Już dawno przy żadnej książce tak się nie emocjonowałam jak przy tej. Podczas lektury miałam ogromną niezgodę z tym jak postępują główni bohaterzy, szczególnie kobiece postaci.
Słysząc opinie, że jest to książka o miłości spodziewałam się zupełnie czegoś innego niż dostałam. Dla mnie to jest opowieść o błędach młodości, zemście, która przesłania cały świat i tragicznych konsekwencjach swojego zachowania i podejmowanych decyzji.

7/10

Już dawno przy żadnej książce tak się nie emocjonowałam jak przy tej. Podczas lektury miałam ogromną niezgodę z tym jak postępują główni bohaterzy, szczególnie kobiece postaci.
Słysząc opinie, że jest to książka o miłości spodziewałam się zupełnie czegoś innego niż dostałam. Dla mnie to jest opowieść o błędach młodości, zemście, która przesłania cały świat i tragicznych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to