Wichrowe wzgórza

Bardzo ciekawa książka, wiele intryg, aczkolwiek do pewnego momentu nie mogłam się połapać w Katarzynach :)

Bardzo ciekawa książka, wiele intryg, aczkolwiek do pewnego momentu nie mogłam się połapać w Katarzynach :)

Pokaż mimo to

Książka do połowy była świetna. Bardzo podobał mi się wątek dotyczący Heatcliffa i Katarzyny. Natomiast im dalej w las tym gorzej. Dlatego tak ciężko mi się ją od polowy czytało.

Książka do połowy była świetna. Bardzo podobał mi się wątek dotyczący Heatcliffa i Katarzyny. Natomiast im dalej w las tym gorzej. Dlatego tak ciężko mi się ją od polowy czytało.

Pokaż mimo to

Pierwszy romans, do jakiego dałam się przekonać. Pierwsza książka z XIX wieku, która tak chwyciła mnie za serce. Pamiętam, jak ryczałam, czytając w łóżku i nie mogłam zasnąć. Ale to nie tylko zwykłe "romansidło". To historia dwóch rodzin, jak również zemsty. Polecam.

Pierwszy romans, do jakiego dałam się przekonać. Pierwsza książka z XIX wieku, która tak chwyciła mnie za serce. Pamiętam, jak ryczałam, czytając w łóżku i nie mogłam zasnąć. Ale to nie tylko zwykłe "romansidło". To historia dwóch rodzin, jak również zemsty. Polecam.

Pokaż mimo to

Styl Charlotte Bronte jest mi znacznie bliższy, natomiast również i w tej powieści nie zabrakło cudownego klimatu. Znakomita lektura.

Styl Charlotte Bronte jest mi znacznie bliższy, natomiast również i w tej powieści nie zabrakło cudownego klimatu. Znakomita lektura.

Pokaż mimo to

Do książki zachęciła mnie znajoma twierdząc że jest godna przeczytania, no i to klasyk. Byłam nastawiona na coś zupełnie innego, a finalny produkt to co innego. Została mi polecona jako wspaniała opowieść o miłości. Oj niee. Nie jest to piękna opowieść o miłości, ale opowieść o zwichrowanych psychicznie, okropnych ludziach, ich głupich decyzjach oraz krzywdzie wyrządzonej niewinnym. Nawet nie wiem czemu ktokolwiek miałby podstawiać tą książkę w kategorii "romans".
Głównym złym w tej książce jest Heathcliff, którego dramatyczna przeszłość miałaby w jakikolwiek sposób sprawić że chce zniszczyć wszystkich. Ma on pierd*lca na punkcie Katarzyny - swojej przyjaciółki z dzieciństwa. (przepraszam za słowo, ale "świra" wydało mi się umniejszeniem.) Jego miłość jest tak samo psychopatyczną, głupią, samolubną i hipokratyczną osobą. Sposób w jaki autorka próbuje pokazać ich miłość, nie jest adekwatny do tego jak została ona opisana. Była to raczej obsesja niż uczucie. Wybaczcie, ale ich miłość nie była dla mnie niczym ciekawym, ale bardziej niezrozumiałym. Właśnie. Niezrozumiałym. Problemem jest również narracja chyba najlepszej postaci - Nelly. Przez narrację osoby trzeciej, która nie mogła poczuć emocji związku, nie czujemy w nich głębi. Wszyscy są bardzo płascy, a ze śmierci Heathcliffa, Katarzyny i syna Heathcliffa naprawdę się cieszyłam, bo im mniej głupich postaci, tym lepiej. Co jakiś czas musiałam odłożyć książkę, ale nie z nadmiaru szoku, tylko z nadmiaru złości nad okrutnymi, głupimi decyzjami. Lubię gdy literatura jest bezwzględna i wszyscy w niej to świnie, nie mamy komu dopingować. Ale przynajmniej rozumiemy ich decyzje i zachowania. Ja nie rozumiem Heathcliffa i tego że postanowił zniszczyć życie nawet niewinnym dzieciom. Mimo wszystko, akcja wciąga i niektóre momenty były interesujące. Ale od drugiej połowy książki to wyglądało jakby było na siłę/ Na pewno już nie przeczytam. Możliwe że obejrzę film, bo podobno jest lepszy.

Do książki zachęciła mnie znajoma twierdząc że jest godna przeczytania, no i to klasyk. Byłam nastawiona na coś zupełnie innego, a finalny produkt to co innego. Została mi polecona jako wspaniała opowieść o miłości. Oj niee. Nie jest to piękna opowieść o miłości, ale opowieść o zwichrowanych psychicznie, okropnych ludziach, ich głupich decyzjach oraz krzywdzie wyrządzonej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Za "Wichrowe Wzgórza" zabrałam się zaraz po przeczytaniu "Dumy i uprzedzenia". Spodziewałam się czegoś podobnego - zwykłego romansu, może z wątkiem feministycznym. Ale już po pierwszych kilkunastu stronach książki zrozumiałam, że to coś zupełnie innego.

"Wichrowe Wzgórza" opowiadają historię trzech pokoleń. Głównym bohaterem jest osierocony chłopiec imieniem Heathcliff, który trafia pod opiekę rodziny Earnshaw. Wtedy poznaje Katarzynę. Czytelnik obserwuje ich relację od samego początku, od przyjaźni do przewyższającej najśmielsze oczekiwania miłości. Ale w gruncie rzeczy ta książka nie jest typowym romansem. To opowieść o nienawiści oraz zemście, o życiu bez bratniej duszy. Czy takie życie ma w ogóle sens?

Platon pisał, że kiedyś ludzie mieli cztery ręce, cztery nogi i dwie głowy. Byli jednak zbyt potężni, dlatego Zeus postanowił ich rozdzielić na dwie połowy i porozrzucać po świecie. Do dzisiaj każdy z nas szuka swojej drugiej połówki.

"Jest bardziej mną niż ja sama. Nasze dusze są jednakowe, niezależnie od tego, co w nich tkwi."

"Wichrowe Wzgórza" traktują o nieszczęściu jednego człowieka, który z kolei unieszczęśliwia wielu innych ludzi. I to wszystko przez ogromną miłość, pomieszaną z równie silną, lecz niszczącą nienawiścią. Bo jak możemy być szczęśliwi będąc samotni?

" Nie mogę żyć bez mego życia! Nie mogę żyć bez mojej duszy!"

Powieść Emily Bronte to tragiczna historia, której tłem są wietrzne i ponure wrzosowiska północnej Anglii. Książka ma niezwykły, wywołujący dreszcz klimat, dlatego między innymi jest moją ulubioną. Uważam, że ten XIX-wieczny klasyk powinien przeczytać każdy. Naprawdę warto.

Za "Wichrowe Wzgórza" zabrałam się zaraz po przeczytaniu "Dumy i uprzedzenia". Spodziewałam się czegoś podobnego - zwykłego romansu, może z wątkiem feministycznym. Ale już po pierwszych kilkunastu stronach książki zrozumiałam, że to coś zupełnie innego.

"Wichrowe Wzgórza" opowiadają historię trzech pokoleń. Głównym bohaterem jest osierocony chłopiec imieniem Heathcliff,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia miłości, nienawiści i zemsty. Wspaniale napisana opowieść, pełna pięknych wrzosowisk i mrocznych bohaterów. Moja ulubiona, przeczytana już kilka razy nigdy się nie nudzi i za każdym razem tak samo zachwyca.

Historia miłości, nienawiści i zemsty. Wspaniale napisana opowieść, pełna pięknych wrzosowisk i mrocznych bohaterów. Moja ulubiona, przeczytana już kilka razy nigdy się nie nudzi i za każdym razem tak samo zachwyca.

Pokaż mimo to

Najlepsza rzecz związana z tą książką, jaka mnie spotkała, to zamknięcie jej po ostatnim zdaniu. Tragedia. Postępowanie bohaterów powieści jest tak irracjonalne, że człowiek zastanawia się, co pani Bronte przeszła lub kogo spotkała, by nakreślić takie "nietuzinkowe" charaktery. Chyba jeszcze nie czytałem powieści z tak dużą liczbą głupich, naiwnych postaci. Sploty akcji nakręcające zemstę... głupota goni głupotę... szkoda pisać. Cztery gwiazdki za język, narrację i klimat XIX-wiecznej Anglii. Sama książka do zapomnienia.

Najlepsza rzecz związana z tą książką, jaka mnie spotkała, to zamknięcie jej po ostatnim zdaniu. Tragedia. Postępowanie bohaterów powieści jest tak irracjonalne, że człowiek zastanawia się, co pani Bronte przeszła lub kogo spotkała, by nakreślić takie "nietuzinkowe" charaktery. Chyba jeszcze nie czytałem powieści z tak dużą liczbą głupich, naiwnych postaci. Sploty akcji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka. Świetnie napisana i godna uwagi. Jeśli natomiast chodzi o zaciekawienie czytelnika to już trochę inna sprawa.

Klasyka. Świetnie napisana i godna uwagi. Jeśli natomiast chodzi o zaciekawienie czytelnika to już trochę inna sprawa.

Pokaż mimo to

Historia którą opowiadają Wichrowe Wzgórza wg mnie jest naprawde cudowna...

Historia którą opowiadają Wichrowe Wzgórza wg mnie jest naprawde cudowna...

Pokaż mimo to