Chyba najgorsza książka fantasy, jaką w życiu czytałam. Nie wystarczy wrzucić na papier zmutowanych szczuro- ludzi, dodać przemoc i "rzyć" co kilka linijek, żeby zostać pisarzem fantasy. Czasami wydawało mi się, że autor napisał parodię. A może miał tak niskie mniemanie o fanach fantasy i myślał, że tak trzeba? Okropność...

Chyba najgorsza książka fantasy, jaką w życiu czytałam. Nie wystarczy wrzucić na papier zmutowanych szczuro- ludzi, dodać przemoc i "rzyć" co kilka linijek, żeby zostać pisarzem fantasy. Czasami wydawało mi się, że autor napisał parodię. A może miał tak niskie mniemanie o fanach fantasy i myślał, że tak trzeba? Okropność...

Książka typu „czasami człowiek musi – inaczej się udusi”. A groźba uduszenia się autora musiała być przepotężna.

Jestem w absolutnym szoku. Jak to mogło się stać, że „Prawo śmierci” zostało wydrukowane? Kto przeprowadził lektorat i korektę tego „dzieła”? Czy to ja jestem zbyt ograniczony, aby moim małym móżdżkiem móc pojąć genialność tej (pożal się, Boże) powieści fantasy? Czy to może jednak autor posiadał tyle tupetu, że w napadzie szału twórczego nie tylko spłodził tego potworka, ale z hybris godną o wiele lepszej sprawy nawet „puścił” go między ludzi? No i teraz niebożątko straszy kmieci i ich baby pod polskimi strzechami...

Pomijając już błędy w odmianie (zwłaszcza rzeczownika „mutant”, który używany jest w „Prawie śmierci” na co drugiej stronie) czy denne dialogi oraz rwącą się, czasami wręcz nielogiczną fabułę – następujące „kfiatki” skutecznie dobijają jakąkolwiek ochotę na dalszą lekturę:

„Kopniak, który otrzymał od króla barbarzyńców, odjął mu mowę. Jego krocze zafalowało z bólu, a w ustach pojawiła się gwałtowna suchość.”

Od przeczytania tych zdań stale próbuję wyobrazić sobie falujące krocze...

To tylko jeden, tyci-tyci przykład autorskich obsesji analno-genitalnych. Tekst roi się od gwałtów, mordów, okaleczeń i przemocy nie dając w zamian absolutnie nic. Kobiety są tutaj rzadko czymś więcej niż obiektami seksualnymi, których jedynym zadaniem jest zaspokajanie samczych popędów. Sceny walki, przy zastosowaniu odrobiny logiki, śmieszą. Autor zazwyczaj mówi nam dosłownie, co dana postać odczuwa, myśli i pragnie, zamiast spróbować chociażby najoględniej pozwolić czytelnikowi zrozumieć jej motywacje poprzez dialog lub odpowiednie zachowanie.

Jedynym zastanawiającym wnioskiem, jaki wyciągnąłem z lektury tej szmiry, jest konstatacja, że talent literacki nie ma nic wspólnego z wykształceniem.

Facyt: Nawet kijem nie trącać! (Szkoda kija)

Książka typu „czasami człowiek musi – inaczej się udusi”. A groźba uduszenia się autora musiała być przepotężna.

Jestem w absolutnym szoku. Jak to mogło się stać, że „Prawo śmierci” zostało wydrukowane? Kto przeprowadził lektorat i korektę tego „dzieła”? Czy to ja jestem zbyt ograniczony, aby moim małym móżdżkiem móc pojąć genialność tej (pożal się, Boże) powieści fantasy?...

Jedna z najgorszych książek jakie kiedykolwiek czytałem. Autor posługuje się językiem polskim z rzadko spotykaną nieudolnością. Równie beznadziejny jest w pozostałych aspektach - tworzenie bohaterów, dialogi, koncepcje fabularne. Omijać jak najdalej się da.

Jedna z najgorszych książek jakie kiedykolwiek czytałem. Autor posługuje się językiem polskim z rzadko spotykaną nieudolnością. Równie beznadziejny jest w pozostałych aspektach - tworzenie bohaterów, dialogi, koncepcje fabularne. Omijać jak najdalej się da.

Okładka brzydka,chyba robiona na a,zrobię to z łaski.
Ale,treść ? Hm,trudno mi ją oszacować.Bo,z jednej strony wywołuje.Obrzydzenie,z drugiej ? Zmutowane szczury,olbrzymy.
Przywołują na myśl,dobrą dark fantasty.
Na pewno książka bardzo kontrowersyjna.
Ja dam ocenę dobra.

Okładka brzydka,chyba robiona na a,zrobię to z łaski.
Ale,treść ? Hm,trudno mi ją oszacować.Bo,z jednej strony wywołuje.Obrzydzenie,z drugiej ? Zmutowane szczury,olbrzymy.
Przywołują na myśl,dobrą dark fantasty.
Na pewno książka bardzo kontrowersyjna.
Ja dam ocenę dobra.

Twarda dark fantasy. Wciąga, akcja goni akcję. Nie ma chwili na nudę. Bardzo plastyczne opisy. Bardzo "filmowa" książka. Polecam dla fanów gatunku.

Twarda dark fantasy. Wciąga, akcja goni akcję. Nie ma chwili na nudę. Bardzo plastyczne opisy. Bardzo "filmowa" książka. Polecam dla fanów gatunku.

"Prawo śmierci" Jacka Dąbały to książka dziwna i pod wieloma względami niespójna. Podobał mi się wykreowany w niej świat oraz postać jednego z głównych bohaterów, Idalgo. Niestety, dalej jest już nie za ciekawie. Zachowania bohaterów są często strasznie nielogiczne, a najgorszym elementem są dialogi. Pisane jakby na siłę, bez polotu i pomysłu, brzmiące jak rozmowy zdebilniałych kmieci, a nie wojowników.
Byłbym zapomniał o scenach walk. Jest ich dużo i moim zdaniem są niezłe. To chyba największy plus tej pozycji.
Ogólnie całośc nie prezentuje się jednak najlepiej. Fabuła jest chaotyczna, jest sporo niedopowiedzianych wątków, dziwnych postaci, nie pasujących do uniwersum motywów (klonowanie).
A co do wszędobylskiego chędożenia i rzucania rzyciami, mnie akurat to nie przeszkadzało, choć na tym właśnie opierała się cała fabuła. Ale więcej nie zdradzę.
Podsumowując, więcej po jakąkolwiek książkę pana Dąbały raczej nie sięgnę.

"Prawo śmierci" Jacka Dąbały to książka dziwna i pod wieloma względami niespójna. Podobał mi się wykreowany w niej świat oraz postać jednego z głównych bohaterów, Idalgo. Niestety, dalej jest już nie za ciekawie. Zachowania bohaterów są często strasznie nielogiczne, a najgorszym elementem są dialogi. Pisane jakby na siłę, bez polotu i pomysłu, brzmiące jak rozmowy...

Czytałem to w wieku mniej więcej 11-13 lat i byłem zachwycony. Świadczyć o tym może fakt, że po około 14 latach wciąż pamiętam tytuł i autora tej książki.

Czytałem to w wieku mniej więcej 11-13 lat i byłem zachwycony. Świadczyć o tym może fakt, że po około 14 latach wciąż pamiętam tytuł i autora tej książki.

Kuriozalna imitacja fantasy - dzieło autora, któremu wydawało się, że wystarczy w co drugim zdaniu używać słów "rzyć" i "chędożyć", żeby zostać drugim Sapkowskim. Kupa, kupa i jeszcze raz kupa. Omijać z daleka.

Kuriozalna imitacja fantasy - dzieło autora, któremu wydawało się, że wystarczy w co drugim zdaniu używać słów "rzyć" i "chędożyć", żeby zostać drugim Sapkowskim. Kupa, kupa i jeszcze raz kupa. Omijać z daleka.

Gniot i grafomaństwo, po 60 stronach wylądowała w niechlubnym niewidzialnym miejscu na półce. Teraz zbiera kurz. Zastanawiam się czy nawet do tego się nadaje.

Gniot i grafomaństwo, po 60 stronach wylądowała w niechlubnym niewidzialnym miejscu na półce. Teraz zbiera kurz. Zastanawiam się czy nawet do tego się nadaje.