Żar. Oddech Afryki

Dobrze się czyta, książka interesująca. Ale...
Jednak wolę słuchać Dariusza Rosiaka niż czytać.

Dobrze się czyta, książka interesująca. Ale...
Jednak wolę słuchać Dariusza Rosiaka niż czytać.

Pokaż mimo to

Może oczekiwałem za dużo. Słucham regularnie raportu, którego autorem jest Dariusz Rosiak i jestem fanem. Po książce spodziewałem się, że da mi przekrojowy obraz Afryki, o której nie mam zbyt dużo wiedzy. Zamiast tego otrzymałem kilkanaście bardzo ogólnikowych, przekrojowych, kilkunasto lub kilkudziesięcio stronicowych reportaży na temat różnych krajów, z których zamiast obrazu Afryki zostało mi naprawdę niewiele. Kiedy jakiś temat zaczął mnie wciągać, kończył się, dlatego czytanie tej książki tak mnie zmęczyło.

Może oczekiwałem za dużo. Słucham regularnie raportu, którego autorem jest Dariusz Rosiak i jestem fanem. Po książce spodziewałem się, że da mi przekrojowy obraz Afryki, o której nie mam zbyt dużo wiedzy. Zamiast tego otrzymałem kilkanaście bardzo ogólnikowych, przekrojowych, kilkunasto lub kilkudziesięcio stronicowych reportaży na temat różnych krajów, z których zamiast...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Już kolejna ksiązka o Afryce którą przeczytałem, w której autor polemizuje z pomocą dla tubylców. I chyba ma rację

Już kolejna ksiązka o Afryce którą przeczytałem, w której autor polemizuje z pomocą dla tubylców. I chyba ma rację

Pokaż mimo to

Lektura tego zbioru reportaży (skupiających się na sytuacji politycznej, kulturze i historii danych krajów) otwiera oczy nie tylko na złożoność problemów poszczególnych państw Afryki, lecz również na duże wady sposobów, w jakie inne kontynenty starają się jej pomóc. Są to teksty bardzo dobrze napisane i przenikliwe, choć często także niesamowicie depresyjne - zwłaszcza gdy czytamy o bezsilności przeciętnych mieszkańców Czarnego Lądu, a tak naprawdę również i naszej, jeśli chodzi o możliwości prawdziwie produktywnej pomocy. Mimo to - a może właśnie dlatego - polecam lekturę, naprawia ona zdecydowanie perspektywę, w jakiej patrzymy na nasze własne życie.

Lektura tego zbioru reportaży (skupiających się na sytuacji politycznej, kulturze i historii danych krajów) otwiera oczy nie tylko na złożoność problemów poszczególnych państw Afryki, lecz również na duże wady sposobów, w jakie inne kontynenty starają się jej pomóc. Są to teksty bardzo dobrze napisane i przenikliwe, choć często także niesamowicie depresyjne - zwłaszcza gdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na Pierwsze książkowe kroki po Afryce idealna.

Na Pierwsze książkowe kroki po Afryce idealna.

Pokaż mimo to

Dobry reportaż przedstawiający problematykę wybranych krajów w Afryce. Przystępnym językiem wyjaśnione zagadnienia konfliktów, wpływu pomocy humanitarnej, i zaangażowania światowych mocarstw w wewnętrzną politykę tych krajów. Naprawdę warto przeczytać.

Dobry reportaż przedstawiający problematykę wybranych krajów w Afryce. Przystępnym językiem wyjaśnione zagadnienia konfliktów, wpływu pomocy humanitarnej, i zaangażowania światowych mocarstw w wewnętrzną politykę tych krajów. Naprawdę warto przeczytać.

Pokaż mimo to

W moim wypadku jest to Rosiak w wydaniu książkowym po raz pierwszy i przyznam, że to niezwykle owocne spotkanie.

Książka to zbiór reportaży, podróży do różnych krajów afrykańskich prowadzonych częściowo pod auspicjami radiowej trójki, częściowo inaczej. Tu zebrane w jedną opowieść o tym zapominanym kontynencie. Przyznam, że nie przepadam za taką formą, to zwykle jednak jakoś tak osłabia wymowę poszczególnych części, zostaje po kilkadziesiąt stron na jeden często fascynujący i złożony kraj. Do tego mamy jakąś tendencję by Afrykę traktować jako „jedno”, bez rozróżniania na poszczególne historie. Tymczasem właśnie dzięki tej formie Rosiakowi udaje się właśnie pokazać zróżnicowanie kontynentu, pomimo wielu podobieństw które w jakiś sposób spajają Afrykę. Co ważne Autor wykracza poza litowanie się nad biednym miejscem wyzyskiwanym przez wszystkich, a swoją opowieść pogłębia o krytyczne relacje miejscowych badaczy. Dzięki temu książka nabiera wymiaru właśnie lokalnego, a nie jest skażona aż tak europejskim punktem widzenia. Do tego autorowi udaj się zachować rytm w opowieściach o kolejnych krajach, układają się one w spójną i coraz to pogłębianą opowieść.

Zaletą książki jest także fakt podnoszenia wątków zasługujących wręcz na osobne wielkie reportaże, analizy historyczne – na przykład problem niewolnictwa ze strony krajów arabskich, a nie tylko mocarstw kolonialnych z Europy, oczywiście sam Rosiak podkreśla tu, że nie zwalnia to nikogo z odpowiedzialności, niemniej widać, że dyskusja na ten temat jest mocno selektywna. Inną kwestiąsą problemy z rzeczywistą pomocą niesioną przez przemysł humanitarny (Ten wątek akurat opisany dość dobrze w wydanej również przez Czarne „Karawanie kryzysu”), albo pokazanie złożoności lokalnych konfliktów. To niby truizm że każdy konflikt jest złożony, ale co innego przekonywać się o tym i poznawać dane. Tu świetnym przykładem jest ludobójstwo Tutsi na Hutu, które też niestety miało wiele wymiarów.

Ogólnie serdecznie polecam, siłą książki są dodatkowo naprawdę celne fotografie.

W moim wypadku jest to Rosiak w wydaniu książkowym po raz pierwszy i przyznam, że to niezwykle owocne spotkanie.

Książka to zbiór reportaży, podróży do różnych krajów afrykańskich prowadzonych częściowo pod auspicjami radiowej trójki, częściowo inaczej. Tu zebrane w jedną opowieść o tym zapominanym kontynencie. Przyznam, że nie przepadam za taką formą, to zwykle jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To druga książka Pana Rosiaka, którą przeczytałam i bardzo mi się podobała. Cieszę się, że autor obiektywnie opisał życie miejscowych i rolę jaką Zachód pełni na tym kontynencie. Charytatywne działania Północy wcale nie są altruizmem i można się zastanowić co i kto tak naprawdę poprawia los Afrykanów. Poza tym, bardzo złożony to kontynent i łatwo się pogubić w etnicznych, plemiennych, narodowych podziałach. Przed przeczytaniem tej książki wielu poroszanych przez autora wątków było mi nieznanych. Zaletą tej książki jest też to, że łatwiej jest zrozumieć co wydarzyło się w Rwandzie, Ugandzie, czy RPA. Wielokrotnie sprawdzałam różne rzeczy w Internecie, żeby znaleźć więcej informacji. Czyli zainteresowało. Owszem dużo jest tu o polityce, historii co nie jest zarzutem. Można tu też dowiedzieć się o muzyce, kulturze i sposobie myślenia tubylców. Dobrze się czyta. Warto.

To druga książka Pana Rosiaka, którą przeczytałam i bardzo mi się podobała. Cieszę się, że autor obiektywnie opisał życie miejscowych i rolę jaką Zachód pełni na tym kontynencie. Charytatywne działania Północy wcale nie są altruizmem i można się zastanowić co i kto tak naprawdę poprawia los Afrykanów. Poza tym, bardzo złożony to kontynent i łatwo się pogubić w etnicznych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepsza pozycja na temat Afryki, z jaką zetknąłem się od dłuższego czasu. Pan Rosiak przemierza szereg krajów Afryki Subsaharyjskiej, opisuje jej realia, nie stroniąc od tematów bolesnych i drastycznych, ale też przede wszystkim oddaje głos samym Afrykanom. Próbuje pomóc nam spojrzeć na afrykańską rzeczywistość z perspektywy samych mieszkańców Czarnego Lądu, a nie jedynie zachodnich mediów, nieodmiennie ukazujących Afrykę w sposób upokarzający i uwłaczający Afrykanom, tzn. jako ziemię trapioną rozmaitymi plagami, wręcz funkcjonującą tylko dzięki dobroczynności białych. Autor demaskuje różne mity dotyczące Afryki. Udowadnia, że wielu białych i stworzonych przez nich organizacji wręcz żeruje na biedzie Czarnego Lądu. Wykazuje, że szeroko zakrojone programy pomocy wbrew intencjom ich inicjatorów mogą służyć interesom autorytarnych reżimów (casus koncertu Live Aid i reżimu Mengistu w Etiopii).
Tu dygresja. Ktoś z recenzentów stwierdził, że Autor zachwala współpracę Afryki z Chinami, którym nie zależy na ochronie środowiska. A czy Europejczykom na niej zależy, skoro przez dekady traktowali Afrykę jako wysypisko swoich śmieci, w tym toksycznych odpadów?... Poza tym, jak to Autor niby "zachwala", skoro oddaje głos samym Afrykanom, np. profesorowi uniwersytetu w Luandzie, stolicy Angoli, który zwięźle wyjaśnił przyczyny takiego a nie innego stanowiska Afrykanów?
To właśnie bliski kontakt z mieszkańcami Afryki, z tym, co sami mówią o swoich problemach i aspiracjach, przesądza o wartości tej książki. Jedyne, czego mi zabrakło, to przykładów krajów, które od dekad cechuje stabilność i względna zamożność. Chodzi mi np. o Botswanę, Mauritius i Seszele. No, ale miejmy też na uwadze ograniczoną objętość publikacji. Przecież Afryka to ponad 50 krajów i trudno każdemu z nich poświęcić rozdział.
Podsumowując, "Żar" to lektura z gatunku obowiązkowych. Zwłaszcza dla tych, którzy chcą poznać bliżej Afrykę i jej problemy. Niestety, mam wrażenie, że wciąż niewiele jest równie wartościowych książek z "branży" non-fiction na polskim rynku wydawniczym.

Najlepsza pozycja na temat Afryki, z jaką zetknąłem się od dłuższego czasu. Pan Rosiak przemierza szereg krajów Afryki Subsaharyjskiej, opisuje jej realia, nie stroniąc od tematów bolesnych i drastycznych, ale też przede wszystkim oddaje głos samym Afrykanom. Próbuje pomóc nam spojrzeć na afrykańską rzeczywistość z perspektywy samych mieszkańców Czarnego Lądu, a nie jedynie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobry wieczór:)
To 2 czytanie ŻARu w ramach akcji ZOSTAŃ w DOMU. Poprzednie to 2016 rok.
CZAS mamy szczególny i chyba tylko dla ksiązek w domu to dobry czas, bo ewidentnie wróciły do łask.
Przed tygodniem,kiedy zamknięto wszystkie biblioteki w naszym mieście wypozyczyłem 8 pozycji,ale jakoś żadna mnie nie pochłonęła tak jak oczekiwałem. Dlatego wracam do moich ulubionych pozycji i autorów godnych zaufania.Do nich zalicza się Pan Dariusz Rosiak i kolejny raz dziękuję mu za dobrą porcję reportażu z pięknej chociaż często drastycznej Afryki...
p.s WARTO ZOSTAĆ W DOMU to PEWNE !!!

Dobry wieczór:)
To 2 czytanie ŻARu w ramach akcji ZOSTAŃ w DOMU. Poprzednie to 2016 rok.
CZAS mamy szczególny i chyba tylko dla ksiązek w domu to dobry czas, bo ewidentnie wróciły do łask.
Przed tygodniem,kiedy zamknięto wszystkie biblioteki w naszym mieście wypozyczyłem 8 pozycji,ale jakoś żadna mnie nie pochłonęła tak jak oczekiwałem. Dlatego wracam do moich ulubionych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to