Armenia. Karawany śmierci

Niezła książka ale niektóre opinie zdawały się nie znajdywać potwierdzenia w przykładach i ogólnej narracji. Widać że autorzy naprawdę wykonali dużo pracy i chwała im za to bo książkę mogę z czystym sercem polecić osobom, które chciałyby lepiej zrozumieć Armenię.

Niezła książka ale niektóre opinie zdawały się nie znajdywać potwierdzenia w przykładach i ogólnej narracji. Widać że autorzy naprawdę wykonali dużo pracy i chwała im za to bo książkę mogę z czystym sercem polecić osobom, które chciałyby lepiej zrozumieć Armenię.

Pokaż mimo to

Tak jak to czasem bywa , książka ta czekała na mnie na mojej domowej półce aż 4 lata, czyli dość długo. Jej cierpliwość była rzeczywiście spora,bo gdyby nie ZARAZA to pewnie dalej by czekała na najwyższej półce w mojej mini bibliotece. Można chyba zaryzykować stwierdzenie,że książka pary autorów jest trochę jak Ormianin,który musiał i chyba nadal musi być bardzo cierpliwy,bo wszystko co wartościowe dzieje się powoli i bez nadmiernego pośpiechu. Z książki,którą niestety skończyłem już, najbardziej trafiła mi do serca i chyba pozostanie w nim na długo,duma tego narodu i poczucie swojej wyjątkowości.Jest wiele fragmentów w KARAWANCH SMIERCI potwierdzających ogromną dumę Ormian,ja pozwolę przytoczyć tylko jeden:>> W słynnej południowokaukaskiej powieści ALI i NINO pewien Ormianin przekonuje głównego bohatera,że cerkiew w Szuszi liczy co najmniej pięć tysięcy lat.Na uwagę ,że samo chrezścijaństwo ma dopiero dwa tysiące,odpowiada bez mrugnięcia okiem, że owszem, w innych krajach chrześcijaństwo ma dwa tysiące lat,ale w Górskim Karabachu Chrystus pojawił się trzy tysiące lat wcześniej.>>
To chyba tyle żeby zachęcić czytelnika po sięgnięcie po ten mądry chociać chwilami bardzo smutny reportaż...

Tak jak to czasem bywa , książka ta czekała na mnie na mojej domowej półce aż 4 lata, czyli dość długo. Jej cierpliwość była rzeczywiście spora,bo gdyby nie ZARAZA to pewnie dalej by czekała na najwyższej półce w mojej mini bibliotece. Można chyba zaryzykować stwierdzenie,że książka pary autorów jest trochę jak Ormianin,który musiał i chyba nadal musi być bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka dobra, czyta się dobrze i szybko, piękny kraj ale zniszczony systemem z poprzedniej epoki a raczej jego upadkiem, opis kraju i zwykłych ludzi ukazuje jak z dnia na dzień kraj za pomocą służb może zniszczyć ład i porządek między obywatelami różnych wyznań

Książka dobra, czyta się dobrze i szybko, piękny kraj ale zniszczony systemem z poprzedniej epoki a raczej jego upadkiem, opis kraju i zwykłych ludzi ukazuje jak z dnia na dzień kraj za pomocą służb może zniszczyć ład i porządek między obywatelami różnych wyznań

Pokaż mimo to

Piewcy tezy o Polsce Chrystusie narodów chyba nigdy nie słyszeli o Armenii.

Piewcy tezy o Polsce Chrystusie narodów chyba nigdy nie słyszeli o Armenii.

Pokaż mimo to

Dobry reportaż. Nie jest to lekka lektura, ponieważ historia tego kraju to ludobójstwo, trzęsienie ziemi, wewnętrzne konflikty. To nie jest lektura na jeden luźny wieczór, ale zdecydowanie warta przeczytania

Dobry reportaż. Nie jest to lekka lektura, ponieważ historia tego kraju to ludobójstwo, trzęsienie ziemi, wewnętrzne konflikty. To nie jest lektura na jeden luźny wieczór, ale zdecydowanie warta przeczytania

Pokaż mimo to

„Armenia. Karawany śmierci” - mało świąteczna lektura, wiedziałam, ze nie będzie lekka i przyjemna, ale chyba nie sądziłam, że będzie aż tak celowo przygnębiająca. Napisana według mnie z wyjściową tezą, ze Armenia jest Hiobem Kaukazu - i w tym nurcie ta historia została opowiedziana. Jeśli szukacie pozytywu, to nie tutaj.
Zabrakło mi krótkiego wprowadzenia we wcześniejszą historię Ormian, sprzed roku 1915.
Trochę chaotycznie - tak, jakby każdy rozdział był pisany odrębnie i ktoś potem próbował złożyć to w całość, dla mnie niespójną, są momenty, ze czytamy o tym samym po kilka razy - a przecież wspomnienie raz o tym, jak prezydent doszedł do władzy wystarczyłoby...
Mimo wszystko to dobra, pouczająca lektura, szczególnie jeśli kogoś interesują tematy z ogólnie pojętego Kaukazu.

„Armenia. Karawany śmierci” - mało świąteczna lektura, wiedziałam, ze nie będzie lekka i przyjemna, ale chyba nie sądziłam, że będzie aż tak celowo przygnębiająca. Napisana według mnie z wyjściową tezą, ze Armenia jest Hiobem Kaukazu - i w tym nurcie ta historia została opowiedziana. Jeśli szukacie pozytywu, to nie tutaj.
Zabrakło mi krótkiego wprowadzenia we wcześniejszą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Obiecaliśmy sobie, że w tej książce nie będzie opisów jazdy marszrutkami i streszczeń rozmów z wynajętymi kierowcami. Jak mówi stara prawda - kto w reportażu cytuje rozmowę z taksówkarzem, ten prawdopodobnie z nim więcej nie rozmawiał."

"Obiecaliśmy sobie, że w tej książce nie będzie opisów jazdy marszrutkami i streszczeń rozmów z wynajętymi kierowcami. Jak mówi stara prawda - kto w reportażu cytuje rozmowę z taksówkarzem, ten prawdopodobnie z nim więcej nie rozmawiał."

Pokaż mimo to

Po lekturze pozostał we mnie ogromy smutek. Pojawił się on już w trakcie czytania pierwszych stron i z każdym kolejnym rozdziałem rósł, poczułam jak ogarnia mnie jakaś lepka i błotnista beznadzieja, na podobieństwo niekończącej się słoty listopadowego dnia, bez perspektywy słonecznego dnia.

Armenia to piękny kraj, i żyją w nim ludzie. Normalnie, dzień za dniem. I przeżywają swoje dramaty przeplatane okresami wielkiej radości, jak u każdego z nas, na całym świecie. Muszę sobie o tym przypominać, układać w głowie ten obraz bo po przeczytaniu „Armenii. Karawan śmierci” nic tylko współczuć Ormianom, ich nędznej egzystencji, ich historii, ich braku perspektyw. Szczerze się buntuję wobec takich odczuć, tak jednostronnie przedstawionego tematu. Wiem, że książka nie jest przewodnikiem, ale wg mnie nie powinna być też trenem opłakującym powolną agonię ormiańskiego narodu. Bo przecież to nie jest prawdą.

Nie mam chęci odwiedzać Armenii. Ta emocja we mnie zgasła.

Po lekturze pozostał we mnie ogromy smutek. Pojawił się on już w trakcie czytania pierwszych stron i z każdym kolejnym rozdziałem rósł, poczułam jak ogarnia mnie jakaś lepka i błotnista beznadzieja, na podobieństwo niekończącej się słoty listopadowego dnia, bez perspektywy słonecznego dnia.

Armenia to piękny kraj, i żyją w nim ludzie. Normalnie, dzień za dniem. I...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyzwoity reportaż, nieźle pokazane tło historyczne, ale po prawdziwą atmosferę postsowieckich krajów to jednak pójdę sobie do Hugo-Badera a jeszcze lepiej Mariusza Wilka. Mimo wszystko warto posłuchacć, chociaż niedosyt pozostaje

Przyzwoity reportaż, nieźle pokazane tło historyczne, ale po prawdziwą atmosferę postsowieckich krajów to jednak pójdę sobie do Hugo-Badera a jeszcze lepiej Mariusza Wilka. Mimo wszystko warto posłuchacć, chociaż niedosyt pozostaje

Pokaż mimo to

Poruszona po obejrzeniu filmu "Przyrzeczenie", szybko sięgnęłam do audiobooka "Armenia. Karawany śmierci". Chciałam bliżej poznać kulisy ludobójstwa Ormian podczas I wojny światowej, o którym niestety nie miałam pojęcia.
Autorzy przedstawiają historię Armenii, niegdyś potężnego imperium. Państwa, które jako pierwsze przyjęło chrześcijaństwo, a teraz stało się biednym państwem na Południowym Kaukazie. To kraj doświadczony przez wiele konfliktów: zbrojnych, politycznych, migracyjnych itp..
Książka ta, przestawia panoramę życia Ormian i ich problemów począwszy od rzezi Ormian w 1915 roku, poprzez życie w republice radzieckiej, konflikty polityczne, walkę o górski Karabach i życie zwykłych ludzi. Zadowolona jestem, że poznałam kawałek historii tego kraju, przedstawionym przez pryzmat życia ich mieszkańców.

Poruszona po obejrzeniu filmu "Przyrzeczenie", szybko sięgnęłam do audiobooka "Armenia. Karawany śmierci". Chciałam bliżej poznać kulisy ludobójstwa Ormian podczas I wojny światowej, o którym niestety nie miałam pojęcia.
Autorzy przedstawiają historię Armenii, niegdyś potężnego imperium. Państwa, które jako pierwsze przyjęło chrześcijaństwo, a teraz stało się biednym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to