Ziarno i krew. Podróż śladami bliskowschodnich chrześcijan

Książka wywarzona i sentymentalna (w mediach autor zawsze jest strapiony), dla nas wyrzut sumienia, dla tych, którzy je mają. Sentymentalna ponieważ opisuje zanikanie matecznika naszej religii i w dużej mierze kultury. Miejsca gdzie do dziś (ale jak długo?) żyją pierwsi chrzrześcianie. Często zagrożeni represjami, a nawet śmiercią. Nie jak u nas "prawdziwi katolicy" walczący o nasze zbawienie za publiczne pieniądze. Warto by ją przeczytać naszym domorosłym "specjalistom" od Bliskiego Wschodu i wrogom emigracji.

Książka wywarzona i sentymentalna (w mediach autor zawsze jest strapiony), dla nas wyrzut sumienia, dla tych, którzy je mają. Sentymentalna ponieważ opisuje zanikanie matecznika naszej religii i w dużej mierze kultury. Miejsca gdzie do dziś (ale jak długo?) żyją pierwsi chrzrześcianie. Często zagrożeni represjami, a nawet śmiercią. Nie jak u nas "prawdziwi katolicy"...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezwykle ciekawe reportaże z regionu, gdzie narodziło się chrześcijaństwo i tam tez się w pierwszej kolejności rozwijało. Obecnie można powiedzieć, że egzystuje, a gdzieniegdzie nawet dogorywa. Oczywiście chodzi o kościoły obrządków wschodnich – prawosławnych bądź monofizyckich oraz maronitów. Praktycznie tylko w Stambule autor ma kontakt z przedstawicielami zachodniej gałęzi chrześcijaństwa – ewangelikalnymi protestantami, z tym że jest to grupa konwertytów, a nie potomkowie dawnych wyznawców wiary w Chrystusa jako zbawiciela.
Autor opisuje bowiem dzisiejsze losy chrześcijan na terenie Turcji (odrębnie Stambuł i interior), Iraku, Libanu oraz Izraela (w tym Zachodniego Brzegu, czyli autonomii palestyńskiej). Ale podróż zaczyna się … w Szwecji, gdzie mieszkają Asyryjczycy, czy jak chcą inni Aramejczycy – wschodni chrześcijanie przybyli tam z Kurdystanu, o których pisał też Karl-Markus Gauß w jednym z reportaży wydanych w książce „Mieszkańcy Roany odchodzą pogodnie”.
Dariusz Rosiak rozmawia z przedstawicielami lokalnych społeczności, jeśli się da to nawet z duchownymi, ale nie tylko. Opisy tego co widzi i przeżywa uzupełnia własną wiedzą, nie wybiera się bowiem w podróż reporterską bez wymaganego przygotowania.
Niewątpliwie najciekawszy rozdział taktuje o egipskich koptach, wśród których spotkamy nawet … naszego rodaka. Zupełnie nieznany u nas odłam chrześcijaństwa, z pewnymi specyficznymi zwyczajami (z których jeden by się w Polsce podobał, ale drugi za nic by nie przeszedł) i wielką historią, naznaczona jednak ciągłymi prześladowaniami – obecnie nie ze strony państwa, lecz islamskich fanatyków.
I właśnie islam, szczególnie w radykalnej wersji jest jednym ze źródeł zagrożeń dla chrześcijan na Bliskim Wschodzie, wszędzie stanowiących mniejszość. W każdym z państw (może poza formalnie Turcją) muzułmańska większość wywiera na mniejszości wpływ nie tylko faktycznie, ale i prawnie. Drugie zagrożenie to bieda, będąca przyczyną emigracji a przez to osłabienia lokalnych społeczności chrześcijańskich. Ale i te wspólnoty są niejednorodne. Arabscy chrześcijanie w Izraelu sprzyjają Palestyńczykom i opozycji w Syrii oraz Iraku. Dla ich braci w wierze z tych krajów niedemokratyczne reżimy stanowiły ochronę przed radykalnymi muzułmanami. Natomiast w Libanie maronici walczyli między sobą i byli w taktycznym sojuszu z szyickim hezbollahem przeciwko sunnickiemu ISIS.
Bardzo ciekawa książka, która pokazuje chrześcijan żyjących w naprawdę wrogim środowisku, którzy za swą wiarę płacę nierzadko najwyższą cenę.

Niezwykle ciekawe reportaże z regionu, gdzie narodziło się chrześcijaństwo i tam tez się w pierwszej kolejności rozwijało. Obecnie można powiedzieć, że egzystuje, a gdzieniegdzie nawet dogorywa. Oczywiście chodzi o kościoły obrządków wschodnich – prawosławnych bądź monofizyckich oraz maronitów. Praktycznie tylko w Stambule autor ma kontakt z przedstawicielami zachodniej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kilka wniosków na żywo tuż po odłożeniu książki:
1. Im dalej od Europy tym akcja przyspiesza.
Zgubiłam się niejeden raz, ale warto było "wracać" :).
2. Dla fanów św. Szarbela rozdział o Libanie będzie prawdziwą przyjemnością.
3. Uświadomiłam sobie jak niewiele wiem o problemach/konfliktach/podziałach panujących wśród chrześcijan na Bliskim Wschodzie.
I chyba ostatecznie wybiłam sobie z głowy formułowanie jakichkolwiek osądów na temat części świata, które znam tylko z opisów medialnych.

Polecam!
Wielka szkoda, że w książce nie ma zdjęc.

Kilka wniosków na żywo tuż po odłożeniu książki:
1. Im dalej od Europy tym akcja przyspiesza.
Zgubiłam się niejeden raz, ale warto było "wracać" :).
2. Dla fanów św. Szarbela rozdział o Libanie będzie prawdziwą przyjemnością.
3. Uświadomiłam sobie jak niewiele wiem o problemach/konfliktach/podziałach panujących wśród chrześcijan na Bliskim Wschodzie.
I chyba ostatecznie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze napisany i niewątpliwie ciekawy reportaż. Lektura w sam raz na Wielkanoc.

Dobrze napisany i niewątpliwie ciekawy reportaż. Lektura w sam raz na Wielkanoc.

Pokaż mimo to

Jeżeli ktoś jest fanem Dariusza Rosiaka i jego audycji “Raport o stanie świata” to polecam ten reportaż. Mnie osobiście historie chrześcijan umiarkowanie zainteresowały. To co zaskoczyło to wielobarwność chrześcijaństwa a raczej chrześcijańsko - protestanckich sekt, w których herezja miesza się z dogmatami a sama relacja z Chrystusem ma często nacjonalistyczny wymiar.

Z podróży reportera wynika, że funkcjonowanie społeczeństw multikulturowych jest niemożliwe. Ten eksperyment kończy się każdorazowo konfliktem, którego podglebiem jest islam. Kolejny raz spotykam się z opisem sytuacji, w której dobrzy muzułmanie po pojawieniu się skrajnej fundamentalistycznej mniejszości stają się islamskimi fundamentalistami co skutkuje prześladowaniem niemuzułmanów. To nie musi być Bliski Wschód. To może być diaspora w Berlinie albo Zurichu, gdzie wierni pod wpływem nowego radykalnego kaznodziei radykalizują się. Owa labilność i zewnątrzsterowność dotyczy praktycznie tylko mahometan. Nie rozumiem, dlaczego Dariusz Rosiak zarówno w tej książce jak i w swoich ciekawych audycjach “Raport o stanie świata” zdaje się nie widzieć tego zagrożenia i wierzyć w możliwość funkcjonowania rozmaitych mniejszości obok siebie

Jeżeli ktoś jest fanem Dariusza Rosiaka i jego audycji “Raport o stanie świata” to polecam ten reportaż. Mnie osobiście historie chrześcijan umiarkowanie zainteresowały. To co zaskoczyło to wielobarwność chrześcijaństwa a raczej chrześcijańsko - protestanckich sekt, w których herezja miesza się z dogmatami a sama relacja z Chrystusem ma często nacjonalistyczny wymiar.

Z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Warto przeczytać. Oprócz typowej reporterskiej roboty autor przytacza również sporo faktów z historii narodów, wspólnot i terenów które odwiedza.

Warto przeczytać. Oprócz typowej reporterskiej roboty autor przytacza również sporo faktów z historii narodów, wspólnot i terenów które odwiedza.

Pokaż mimo to

Ciekawy reportaż o życiu bliskowschodnich wspólnot/kościołów chrześcijańskich. Na treść książki składają się głównie krótkie wywiady jakie autor przeprowadzał z członkami tych wspólnot, od Skandynawii po Bliski Wschód (swoją drogą, ten to sobie podróżuje), co buduje wiarygodność i jest mocnym plusem.
Jakoś nie odniosłem jednak wrażenia, żeby chrześcijanie byli tam prześladowani bardziej niż różne inne grupy religijne.

Jak dla mnie, najlepsza książka Rosiaka, jak dotąd (wcześniej czytałem Wielką Odmowę i Białoczerwonego). Ale wciąż tylko 6*.

Ciekawy reportaż o życiu bliskowschodnich wspólnot/kościołów chrześcijańskich. Na treść książki składają się głównie krótkie wywiady jakie autor przeprowadzał z członkami tych wspólnot, od Skandynawii po Bliski Wschód (swoją drogą, ten to sobie podróżuje), co buduje wiarygodność i jest mocnym plusem.
Jakoś nie odniosłem jednak wrażenia, żeby chrześcijanie byli tam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powyższa pozycja mnie nie oczarowała. Autor nie tchnął w niej życia, mam wrażenie, że spłaszczył przekaz. Nie zaciekawił mnie tematem. Myślę, że merytorycznie był naprawdę dobrze przygotowany, ale zabrakło kunsztu i porywającego pióra.
Dopuszczam do siebie również, że moja opinia bierze się z braku kontekstu i braku chęci poszukiwania go.
Za dobrą monetę trzeba brać fakt, że autor stara się nie oceniać rozmówców - próbuje ich zrozumieć.

Powyższa pozycja mnie nie oczarowała. Autor nie tchnął w niej życia, mam wrażenie, że spłaszczył przekaz. Nie zaciekawił mnie tematem. Myślę, że merytorycznie był naprawdę dobrze przygotowany, ale zabrakło kunsztu i porywającego pióra.
Dopuszczam do siebie również, że moja opinia bierze się z braku kontekstu i braku chęci poszukiwania go.
Za dobrą monetę trzeba brać fakt,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa książka pokazująca, jak skomplikowane są relacje między krajami na Bliskim Wschodzie. Pokazuje, że nie wszystkiemu zawsze winny jest islam, czy Żydzi. Mimo niełatwego tematu książka wciąga i pozwala poznać początki chrześcijaństwa - bowiem to stamtąd się przecież wywodzi.

Bardzo ciekawa książka pokazująca, jak skomplikowane są relacje między krajami na Bliskim Wschodzie. Pokazuje, że nie wszystkiemu zawsze winny jest islam, czy Żydzi. Mimo niełatwego tematu książka wciąga i pozwala poznać początki chrześcijaństwa - bowiem to stamtąd się przecież wywodzi.

Pokaż mimo to

Życie jest za krótkie by czytać reportaże ludzi, którzy nie umieją ich pisać.
Czasy, gdy logo Czarnego na okładce zapewniało poziom publikacji bezpowrotnie minęły i nadziać się u nich można na taką właśnie chałę, która bliżej ma do kiepskiej książki podróżniczej wydanej kosztem własnym przeciętnego blogera, niż do reportażu. I tutaj można byłoby recenzję zakończyć, ale jestem na tyle sfrustrowana napotkanym rozczarowaniem, że wyleję jego powody właśnie tutaj:


*Książka pisana jest z konkretną tezą. Autor desperacko stara się udowodnić, że chrześcijanie są dyskryminowani bardziej, niż przyznają to jego (kompetentni) rozmówcy. Dzięki brakom warsztatowym i ciągłemu przywoływaniu swoich pytań ("zapytałem czy XYZ", "zadałem pytanie XYZ", "pytam o YZX") możemy zaobserwować jak bardzo są one tendencyjne ("W jaki sposób są tu dyskryminowani chrześcijanie?" zanim rozmówca wygłosi taką opinię; str.399), a przy uzyskaniu niesatysfakcjonującej odpowiedzi autor wielokrotnie dopisuje swoim rozmówcom silne emocje ("Ksiądz Jusuf śmieje się głośno, ale w jego oczach widzę rozpacz." str.357), dyskredytuje swoich rozmówców-specjalistów gdy tylko zaczynają się z nim nie zgadzać, przy jednoczesnym cytowaniu wypowiedzi taksówkarzy jako prawdy absolutnej.

*W książce pojawia się dużo stwierdzeń bez poparcia. W Turcji, na przykład, autor wybiera się na spacer, opisuje karpie w oczku wodnym i wrażenia ze zjedzenia kolacji (w tej miejscowości hummus z masłem był "palce lizać", ale w innej szisz kofte to "zwykły kebab"), a wracając do hotelu ("centralnie położonego" i "eleganckiego", ale "niedrogiego") stwierdza, że "Na ulicy są sami mężczyźni. Kobiety nie wychodzą z domów w takim mieście jak Urfa, zwłaszcza wieczorem." (str.70) i... zmienia temat. Może i kobiety nie wychodzą, ale... czemu? Mają zabronione? Niebezpiecznie jest? To nielegalne? Z tej książki się tego nie dowiemy. Autor ich nie widział podczas spaceru, więc nie wychodzą I JUŻ.

*Dyskryminacja Chrześcijan na Bliskim Wschodzie to fakt. Jednak autor tak bardzo chce udowodnić, że Chrześcijanom jest tam absolutnie tragicznie i piach w oczy na każdym kroku, że podaje wszystkie przykłady zachowań dyskryminacyjnych przywołanych przez przypadkowo napotkanych ludzi. Czyli, na przykład, jak się okazuje na stronie 200, dyskryminacja Chrześcijan w Libanie polega między innymi na tym, że jeżeli Chrześcijanka postanowi wejść do meczetu, to prosi się ją o zasłonienie głowy. A jeżeli tego nie zrobi to znowu "DYSKRYMINUJO MUZUŁMANIE", bo proszą aby w takim razie opuściła świątynie. A przecież ona nie jest muzułmanką, więc powinna móc sobie siedzieć w ich świątyni ubrana jak ma ochotę. Rozumiem w takim razie, że dyskryminacja ateistów polega na tym, że wchodząc do katedry powinni być ubrani w nie-szorty i nie mogą robić zdjęć?

*Osobiste doświadczenia autora grają w tej książce dużo ważniejszą rolę niż, chociażby, dogłębne wprowadzenie czytelnika w temat i w kontekst społeczno-kulturowy każdego z krajów (a jest tu opisana sytuacja Chrześcijan od Turcji do Iraku). Możemy za to dowiedzieć się co nieco o hotelach w którym autor się zatrzymywał, na jakiej linii był przystanek metra na którym wysiadł, jak mu się jeździło autobusami i ile dokładnie czasu jechał każdym, jaki ten autobus miał numer, i w którym poprosił kierowcę, żeby mu powiedział kiedy ma wysiąść... Książka napakowana jest zbędnymi i nic nie wnoszącymi informacjami, poprzeplatanymi blokami tekstu, które wyglądają jak przepisane z książki od historii.

Nauczyłam się jednego: że sam fakt bycia wydanym w Czarnym nie znaczy, że książka jest na poziomie. Leczę teraz złamane serce i mocno nie polecam twórczości Rosiaka.

Życie jest za krótkie by czytać reportaże ludzi, którzy nie umieją ich pisać.
Czasy, gdy logo Czarnego na okładce zapewniało poziom publikacji bezpowrotnie minęły i nadziać się u nich można na taką właśnie chałę, która bliżej ma do kiepskiej książki podróżniczej wydanej kosztem własnym przeciętnego blogera, niż do reportażu. I tutaj można byłoby recenzję zakończyć, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to