32 współczesne opowiadania amerykańskie

Posiadam jedynie tom drugi. Kilka słów o nim. Poczynając od opowiadania Baldwina mamy galerię bardzo dobrych lub świetnych tekstów. Na mnie największe wrażenie wywarło opowiadanie Joyce Carol Oates, gęste, duszne studium popadania w obłęd, oraz opowiadanie Jamesa Baldwina „Bluesy Sonny’ego”, kapitalnie napisane, poruszające kilka ważnych i dzisiaj spraw. Baldwin tak w ogóle jest moim odkryciem ostatnich tygodni; drapieżna to proza, bezkompromisowa, stylistycznie bijąca na głowę większość hołubionych współcześnie pisarzy. Gdyby jeszcze tylko jakiś wydawca pokusił się o nowe tłumaczenia. W tomie drugim zbioru można znaleźć także opowiadanie Richarda Yatesa, autora, który jakieś dziesięć lat temu za sprawą ekranizacji pewnej jego powieści miał u nas swoje pięć minut, po czym został uprzejmie zapomniany. Opowiadanie Yatesa jest dobre, nawet bardzo, autor pozwala nam spojrzeć pod podszewkę rzeczywistości amerykańskiej klasy średniej. Bohaterka opowiadania traci coś więcej niż tylko złudzenia. Wielka szkoda, że Sonia Draga przestała wydawać kolejne książki Yatesa. W jego tekstach trudno znaleźć jedno zbędne słowo. I te depresyjne klimaty. I bohaterowie krok po kroku pogrążający się w pustce, mroku; kto przeczyta będzie wiedział.

Posiadam jedynie tom drugi. Kilka słów o nim. Poczynając od opowiadania Baldwina mamy galerię bardzo dobrych lub świetnych tekstów. Na mnie największe wrażenie wywarło opowiadanie Joyce Carol Oates, gęste, duszne studium popadania w obłęd, oraz opowiadanie Jamesa Baldwina „Bluesy Sonny’ego”, kapitalnie napisane, poruszające kilka ważnych i dzisiaj spraw. Baldwin tak w ogóle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pokazuje jak wiele fantastycznej literatury amerykańskiej nie znam. Jedyne nazwiska które skojarzyłem z drugiego tomu to Roth, Updike, Oates - i wcale nie były to opowiadania które najbardziej z tego zbiorku zapamiętałem. Opowiadanie to dość specyficzna forma, bo wybacza mniej niż powieść - gdzieś kiedyś przeczytałem że każde zdanie powinno albo wyjaśniać coś o bohaterze, albo pchać akcję do przodu, na inne nie ma miejsca (czy to był dodatek "książki"?) - bardzo się zgadzam, w ramach tego zbiorku widać to bardzo wyraźnie. Nie będę pisał o wszystkich, napiszę i wynotuję sobie nazwiska tych które wrażenie zrobiły największe. Na podium, na pierwszym miejscu - "Gęsi staw" Thomasa Williamsa. Chciałbym napisać "boleśnie piękny" ale takich banałów się boję, poza tym, pełno jest ich w krótkich notkach biograficznych którymi opieczętowane jest każde opowiadanie. Same notki też są dziwnie rozstrzelone - najpierw biografia, potem książki, a potem, niezależnie, nagrody - zamiast połączyć w jedną całość. Na samym końcu kilka zdawkowych zdań o "niezwykle trafnych diagnozach społecznych", "ciepłym spojrzeniu na drugiego człowieka" etc. - po przeczytaniu trzech miałem wrażenie że czytam o tym samym pisarzu, przestałem. Wracając do Williamsa - no, kurcze, niech będzie to "boleśnie piękne", człowiek w pewnym wieku już nie powinien się bać śmieszności. Zimne jabłka, zimny strumień, łania, łuk, śmierć , starość - coś mi w uchu zaśpiewało jak czytałem. Drugi Howard Nemerov i "Nieprawdopodobne postacie" - lubię nieprawdę, nieprawdę opowiada się fantastycznie, a Pan Nemerov świetnie opowiada i doskonale zmyśla. Na trzecim miejscu ex aequo Harvey Swados "Opowieść dla Teddy" i William Humphrey "Ballada o Jessem Neighboursie". Pierwszy - nie tyle perfekcyjny literacko, ale perfekcyjnie skuteczny w wyciąganiu niechcianych wspomnień. Przypomniał mi jacy byliśmy kiedyś okrutni, trochę nie z własnej winy, ale jednak trochę z własnej. Miałem podobne odczucia oglądając "The we and the I" Gondry'ego (polecam!). Drugie - bardzo przypominało mi Faulknera. Tak pisać, bez wysiłku, bez maniery, bez egzaltacji, bez efektownych puent, pętli, kilku warstw narracyjnych. A czynić, cytując nie wiem kogo, straszne spustoszenie. Więc, Humprey uczynił. We mnie, w kim innym. Cała reszta opowiadań - również przeważnie bardzo dobra, Roth świetny, Robie Macauley i jego "Wielki Chevigny" szczerze zabawny. Najmniej podeszły Oates i "Pierwsze spotkanie z wrogiem", Herbert Gold i jego "Podróżować można do Paryża i do Cleveland" oraz James Baldwin: "Bluesy Sonny'ego". Niecierpliwie się na drugi tom i Williama Carlosa Williamsa (nic nie czytałem, ale Paterson!) i Saula Bellowa - a pewnie i tak zapamiętam zupełnie inne.

Pokazuje jak wiele fantastycznej literatury amerykańskiej nie znam. Jedyne nazwiska które skojarzyłem z drugiego tomu to Roth, Updike, Oates - i wcale nie były to opowiadania które najbardziej z tego zbiorku zapamiętałem. Opowiadanie to dość specyficzna forma, bo wybacza mniej niż powieść - gdzieś kiedyś przeczytałem że każde zdanie powinno albo wyjaśniać coś o bohaterze,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Raz lepiej, raz gorzej, ale na pewno interesujący przekrój amerykańskiej literatury, i problemów dookoła których krąży/ła. Powierzchowny, ale pozwalający dowiedzieć się, których autorów z Ameryki masz ochotę przeczytać, a których już raczej nie.

Raz lepiej, raz gorzej, ale na pewno interesujący przekrój amerykańskiej literatury, i problemów dookoła których krąży/ła. Powierzchowny, ale pozwalający dowiedzieć się, których autorów z Ameryki masz ochotę przeczytać, a których już raczej nie.

Pokaż mimo to