Antyreligijny wydźwięk powierzchowny z religijnym sensem ukrytym. Nihilizm jest tu przedstawiany jako dziecinny i amoralny sprzeciw oraz walka z wyższym porządkiem. Nie wiem czy można to rozumieć jako (dosyć ponurą zresztą) satyrę na antyteizm, czy może bardziej jako przekorne, ironiczne moralia w krzywym zwierciadle, choć zapewne jedno z drugim niejako się łączy
Zapewne nie dostrzegam wielu symbolów i znaczeń w zawartej tu treści, lecz jednocześnie nie poczułem się na tyle zainteresowany, żeby spróbować je zgłębiać, co uznaję za porażkę tej książki. Każda postać była tu skrajnie odstręczająca i skrzywiona, podobnie zresztą jak każda interakcja czy wydarzenie, w związku z czym nie odczułem niemal żadnej przyjemności w czytaniu.

Antyreligijny wydźwięk powierzchowny z religijnym sensem ukrytym. Nihilizm jest tu przedstawiany jako dziecinny i amoralny sprzeciw oraz walka z wyższym porządkiem. Nie wiem czy można to rozumieć jako (dosyć ponurą zresztą) satyrę na antyteizm, czy może bardziej jako przekorne, ironiczne moralia w krzywym zwierciadle, choć zapewne jedno z drugim niejako się łączy
Zapewne...

Przyznaję, że jakoś do połowy nie umiałam wykrzesać z siebie większego zainteresowania. Trudno mi było określić, co tak naprawdę się dzieje i do czego dąży autorka. Jednak odrobina skupienia sprawiła, iż zaczęłam dostrzegać te wszystkie biblijne nawiązania. Chęć ucieczki przed nierozerwalnym przeznaczeniem. Główny bohater to niezwykle złożona postać, powierzchownie — szaleniec. O’Connor bardzo interesująco nakreśliła jego rozedrgane emocje.

Przyznaję, że jakoś do połowy nie umiałam wykrzesać z siebie większego zainteresowania. Trudno mi było określić, co tak naprawdę się dzieje i do czego dąży autorka. Jednak odrobina skupienia sprawiła, iż zaczęłam dostrzegać te wszystkie biblijne nawiązania. Chęć ucieczki przed nierozerwalnym przeznaczeniem. Główny bohater to niezwykle złożona postać, powierzchownie —...

Strawiłem 30%. Nawet to ze sporym wysiłkiem.

Strawiłem 30%. Nawet to ze sporym wysiłkiem.