Zaklęty miecz

8 gwiazdek ze względu na to że to była pierwsza książka fantasy w moim życiu. Generalnie ciekawa ale równie dobrze mogła by to być trylogia tyle tu wątków było.

8 gwiazdek ze względu na to że to była pierwsza książka fantasy w moim życiu. Generalnie ciekawa ale równie dobrze mogła by to być trylogia tyle tu wątków było.

Pokaż mimo to

Jeżeli komuś podobał się Silmarillion, to ta wcześniejsza pozycja, chyba nawet minimalnie wcześniejsza niż "Władca pierścieni", na 100% też mu się spodoba. Znakomita imitacja mitologii nordyckiej i świetny warsztat, dzięki któremu otrzymaliśmy składną, zwięzłą i zgrabną fabułę, o co ostatnio jakby jakoś trudniej. Wspaniały klimat skandynawskich sag i wczesnochrześcijańskiej Anglii, w którym zmagają się elfowie (tak!) z trollami, a bogowie Asgardu prowadzą swoją grę, w związku z czym pojawiające się zarzuty o przestarzały język, świadczą o tym, że ktoś tu czegoś nie zrozumiał - to nie ma być rozmowa ze sprzedawcą w spożywczaku! (Swoją drogą bardzo mi się podoba tłumaczenie. Za to okładka słaba: w powieści nie ma żadnego smoka, a bohater raczej nie ukazuje się z gołą klatą) Właściwie brak wątków pobocznych, znowu: wzorem wikińskiego wzorca, i brak szczegółowej eksploracji przedstawionego świata, więc jeżeli ktoś pożąda 3 800-stronicowych tomów z minimalnym wątkiem głównym, ale rozbudowanymi dodatkami, to się zawiedzie.

Jeżeli komuś podobał się Silmarillion, to ta wcześniejsza pozycja, chyba nawet minimalnie wcześniejsza niż "Władca pierścieni", na 100% też mu się spodoba. Znakomita imitacja mitologii nordyckiej i świetny warsztat, dzięki któremu otrzymaliśmy składną, zwięzłą i zgrabną fabułę, o co ostatnio jakby jakoś trudniej. Wspaniały klimat skandynawskich sag i wczesnochrześcijańskiej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy Orm wiking zażądał domu bogatego Anglika, ten odmówił, lecz Ormowi wikingowi się nie odmawia. Orm podpalił dom i otoczył go, zabijając wszystkich mężczyzn, lecz pozwolił wyjść kobietom i tak popełnił największy błąd swego życia. Matka trzech zamordowanych synów była czarownicą i przeklęła Orma - powiedziała, że jego pierworodny syn wychowa się poza światem ludzi, a on sam wychowa w swym domu wilka, który pewnego dnia go rozszarpie.
Historia chłopca porwanego w niemowlęctwie przez elfów i wychowanego na elfa, który zaczyna odczuwać brzemię własnego człowieczeństwa. Historia podrzutka, który swą nienawiść zwraca przeciw dwóm ojcom - temu, który go spłodził i temu, który go wychował, a żaden nie był jego prawdziwym ojcem. A obaj są tylko pionkami na szachownicy, na której bogowie grają z olbrzymami, a ze wschodu nadciąga nowa religia - obca, niezrozumiała, która elfów zmieni w bezsilne duchy, a bogów obróci w nicość.
Autor na samym wstępie zaznacza, że pisze w kontrze to Tolkiena, że chce przedstawić inny obraz świata przedchrześcijańskiego znanego z mitologii celtyckiej i skandynawskiej. Jednak czytając "Zaklęty miecz" bardzo szybko zrozumiałam, że autor znajduje się pod urokiem Tolkiena, do którego być może nie przyznaje się nawet przed samym sobą. Przejął od niego przede wszystkim poczucie przemijalności, bolesnego odchodzenia starego świata i nastawania nowego, który nie jest światem złym, ale jest uboższy. Tę głęboką tęsknotę Tolkien przejął z literatury staroangielskiej, a jego naśladowcy - od niego, tyle że epigoni poprzestali na prostym stwierdzeniu, że nadchodzi czas ludzi, a twórcy obdarzeni głęboką wrażliwością nadali jej własny wyraz.
Anderson nie przedstawia dopracowanej, spójnej wizji innego świata, nie zaopatrza książki w mapy ani drzewa genealogiczne. "Zaklęty miecz" w swej konstrukcji przypomina sagę lub opowieść z Eddy - przesyconą magią, bez nieważnych epizodów, z postaciami, które bardziej przypominają archetypy niż żywych ludzi. To ostatnie może być odebrane jako wada - dla mnie to część konwencji, która przedstawia nieodparty urok, mitu, legendy. Wojna elfów z trollami przedstawiona jest z epickim rozmachem, a wyprawa Skafloka z dawnym celtyckim bogiem, który utracił swą władzę, ale nie utracił fantazji, ma smak wyprawy Thora z Thjalfim do Utgardu.
Absolutnie nie zalecam fanatykom powieści realistycznej, a także realizmu psychologicznego w fantastyce. To nie świat realny, do którego dodano wątek magiczny. To świat magiczny w swej tkance, pełen tęsknoty i mimo miejscowych, rzadkich toporności języka, dla mnie zachwycający.

Kiedy Orm wiking zażądał domu bogatego Anglika, ten odmówił, lecz Ormowi wikingowi się nie odmawia. Orm podpalił dom i otoczył go, zabijając wszystkich mężczyzn, lecz pozwolił wyjść kobietom i tak popełnił największy błąd swego życia. Matka trzech zamordowanych synów była czarownicą i przeklęła Orma - powiedziała, że jego pierworodny syn wychowa się poza światem ludzi, a on...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Saga, której najlepiej byłoby słuchać przy ognisku pod rozgwieżdżonym niebem. Poul Anderson czerpie garściami z mitologii nordyckiej i budując szachownicę stawia na niej piony takie jak Elfy, Trolle czy ludzie, którymi poruszać będą czasem Asowie, czasem Jotunowie, czasem Norny a ponieważ Kraina Czarów odczuwa już swój zbliżający się koniec, więc czasem wtrąci się też chrześcijański Bóg, czy też postaci z mitologii obcych krain.

"Zaklęty miecz" to doskonałe fantasy, bardzo oniryczne a jednocześnie przesiąknięte fatalizmem. Nie ma tutaj czarno-białych postaci, każda ma swoje motywacje i pragnienia, które są mielone na pył przez żarna losu. Nie ma tutaj też idealizowania czy moralizatorstwa, częste są za to wyrachowanie, zawiść, zdrada czy niepewność.

W tak niewielkiej objętościowo pozycji zawarty jest ogromny ładunek: znajdziemy tu spełniające się przepowiednie, podrzutka odmieńca, zaklęty miecz, dziecko-niespodziankę, nieszczęśliwą miłość a wszystko to na tle konfliktu pomiędzy Elfami i Trollami, gdzie w końcu istotne role odegrają też ludzkie postaci.

Natomiast na pewno przydałaby się lepsza korekta, bo im bliżej do końca tym więcej literówek w tekście. Rażą też w dzisiejszych czasach już nieco archaiczne sformułowania: Elfowie, Elfiny, Trollowie, Dzicy Myśliwi (Dziki Gon) czy Niziołkowie (choć z kontekstu wynika, że raczej chodzi tu o krasnoludy niż hobbitów).

Ja zdecydowanie polecam - zwłaszcza dla fanów klasycznej fantastyki, bo rzeczywiście jest to lektura wyjątkowa i mogę potwierdzić to, co często pojawia się w komentarzach dotyczących "Zaklętego Miecza" - dzisiaj już nikt tak nie pisze. A że książka znalazła się w kanonie fantasy stworzonym przez Andrzeja Sapkowskiego - to już kolejny plusik na zachętę:)

Saga, której najlepiej byłoby słuchać przy ognisku pod rozgwieżdżonym niebem. Poul Anderson czerpie garściami z mitologii nordyckiej i budując szachownicę stawia na niej piony takie jak Elfy, Trolle czy ludzie, którymi poruszać będą czasem Asowie, czasem Jotunowie, czasem Norny a ponieważ Kraina Czarów odczuwa już swój zbliżający się koniec, więc czasem wtrąci się też...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyjemna lektura. Szkoda tylko, iż autor "po łebkach" potraktował większość wątków, których rozwinięcie znacznie pogłębiło by radość z czytania. Fani Tolkiena - a właśnie na tę modłę książka jest napisana - poczują lekki/średni/duży* niedosyt. Na plus (jak dla mnie) umiejscowienie oraz połączenie świata magicznego z tym rzeczywistym, czyli rzecz się dzieje w Europie, a magia miesza się z chrześcijaństwem. Ogólnie pozycja warta uwagi.

* - niepotrzebne skreślić

Przyjemna lektura. Szkoda tylko, iż autor "po łebkach" potraktował większość wątków, których rozwinięcie znacznie pogłębiło by radość z czytania. Fani Tolkiena - a właśnie na tę modłę książka jest napisana - poczują lekki/średni/duży* niedosyt. Na plus (jak dla mnie) umiejscowienie oraz połączenie świata magicznego z tym rzeczywistym, czyli rzecz się dzieje w Europie, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Średniowieczna alternatywna rzeczywistość z elfami, krasnoludami i starymi nordyckimi bogami powoli ustępującymi pola chrześcijaństwu. Historia rodowej zemsty, podmienionych dzieci, miłości i nienawiści opowiedziana w klasycznym baśniowym stylu. Wszystko toczy się w przewidywalny sposób, bogowie zakulisowo sterują życiem bohaterów a jedynym zaskoczeniem było to, że czytając tę powieść po raz kolejny uświadomiłem sobie jak wiele z motywów i pomysłów opisywanych we współczesnych książkach fantasy jest ściągniętych z wcześniej napisanych utworów. Możemy nazywać je kliszami, ale smutna prawda jest taka, że niedługo ktoś ułoży algorytm generujący fabuły książek fantasy, podobny co do zasady działania do tego jaki dla książek SF zamieścił kiedyś Stanisław Lem na wewnętrznych stronach okładek "Fantastyki i futurologii".

"Zaklęty miecz" po latach stracił sporo ze swego uroku i może razić schematyzmem i brakiem jakichkolwiek zaskoczeń w fabule, ale z czasach gdy ta książka powstała, zapewne była dla czytelników znacznie atrakcyjniejsza. Nikt już teraz tak nie pisze.

Średniowieczna alternatywna rzeczywistość z elfami, krasnoludami i starymi nordyckimi bogami powoli ustępującymi pola chrześcijaństwu. Historia rodowej zemsty, podmienionych dzieci, miłości i nienawiści opowiedziana w klasycznym baśniowym stylu. Wszystko toczy się w przewidywalny sposób, bogowie zakulisowo sterują życiem bohaterów a jedynym zaskoczeniem było to, że czytając...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mity wikinskie,olbrzymy ,trolle,elfy ,wojna pomiedzy trollami i elfami o władanie Brytanią .Zdrady brutalne opisy walk.Całkiem mroczna książka polecam.

Mity wikinskie,olbrzymy ,trolle,elfy ,wojna pomiedzy trollami i elfami o władanie Brytanią .Zdrady brutalne opisy walk.Całkiem mroczna książka polecam.

Pokaż mimo to

Dobra do mniej więcej 2/3.
Potem strasznie przyspieszona niemal streszczona historia.

Dobra do mniej więcej 2/3.
Potem strasznie przyspieszona niemal streszczona historia.

Pokaż mimo to

Mimo znamion klasyczności w literaturze fantasy, niewątpliwej żywości wyobraźni autora, okazanej zwłaszcza przy opisach postaci elfów i innych baśniowych istot oraz przestrzeni przez nich zamieszkiwanych, oraz jego znajomości mitologii celtyckiej i germańskiej (co bez wątpienia mógł u Andersona podziwiać Sapkowski), odniosłem wrażenie, że lepiej jest przeczytać tę powieść przed 18ym rokiem życia - później może wydać się nieco naiwna i dydaktyczna. Mimo, że zawiera elementy dramatyczne (nieświadome kazirodztwo), jak w greckiej tragedii antycznej.

A gdzie ów dydaktyzm? Otóż autor, wybierając historyczną epokę - okres średniowiecza i początki wiary chrześcijańskiej gdzieś na terenach duńskich - być może z rozmysłem przedstawia panteon edd i eposów jako zdegenerowaną menażerię bóstw u kresu swego istnienia, a mimo to nie potrafiącą wyrzec się zgubnej wrogości i wzajemnego wyrzynania się: elfy tępią trolle, wszyscy niewolą gobliny i niziołków, a rządzące bóstwa naczelne - Asowie i Junowie - zachowują się wobec siebie identycznie jak najprostsi i prymitywni wikingowie: kieruje nimi tylko wrogość i żądza mordu. Żadnego myślenia, strategii - czysta, tępa nienawiść. To oczywiste, zdaje się sugerować autor, ze muszą zginąć, ustąpić miejsca nowemu bogowi, głoszącemu miłość - czyli Jezusowi. Woda święcona i chrzest przeganiają je tak skutecznie, jak w to mogli wierzyć tylko chrześcijanie w średniowieczu, zaś świeżo na nią nawróceni są tak prawowierni i tak kurczowo trzymają się litery nowej religii, że przypominają protestantów lub kalwinów. Aż żal patrzeć jak świeżo ochrzczeni tracą wszelką podmiotowość i wolę - nowa religia zastępuje im własny rozsądek i poczucie więzów rodzimych.

Z opowieści wybija się nieco charakterem opis podróży Skafloka do krainy Junów na daleką północ, odbytej w towarzystwie celtyckiego bożka morza, Mananaana. Ma ona znamiona zupełnie nowej sagi, kórą autor z konieczności skrócił, by mu nie rozdęła zanadto głównej opowieści i nie odciągnęła uwagi czytelnika w inną stronę. Bo ma taki potencjał...

Mimo znamion klasyczności w literaturze fantasy, niewątpliwej żywości wyobraźni autora, okazanej zwłaszcza przy opisach postaci elfów i innych baśniowych istot oraz przestrzeni przez nich zamieszkiwanych, oraz jego znajomości mitologii celtyckiej i germańskiej (co bez wątpienia mógł u Andersona podziwiać Sapkowski), odniosłem wrażenie, że lepiej jest przeczytać tę powieść...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Solidny kawał fantasy, do tego osadzonego w ciekawych Nordyckich klimatach. Opowieść mroczna, brutalna miejscami, wartka spójna akcja, do tego nieduża liczba stron, sprawia, że całość czyta się gładko i bez zmożenia. Opowiadanie miejscami przypominało mi "Dzieci Húrina" Tolkiena. Przeklęty miecz, kazirodczy związek. Ciekawy zbieg okoliczności, zwłaszcza, że o inspiracji mówić trudno, patrząc na daty wydań obu książek. Książka raczej nie zachwyca, ale też nie rozczarowuję, po prostu oferuję dobrą rozrywkę. Przynajmniej w mojej opinii.

Solidny kawał fantasy, do tego osadzonego w ciekawych Nordyckich klimatach. Opowieść mroczna, brutalna miejscami, wartka spójna akcja, do tego nieduża liczba stron, sprawia, że całość czyta się gładko i bez zmożenia. Opowiadanie miejscami przypominało mi "Dzieci Húrina" Tolkiena. Przeklęty miecz, kazirodczy związek. Ciekawy zbieg okoliczności, zwłaszcza, że o inspiracji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to