Bardzo daje do myślenia. Jeśli pamietacie program "zerwane więzi" to ta książka oferuje podobny klimat

Bardzo daje do myślenia. Jeśli pamietacie program "zerwane więzi" to ta książka oferuje podobny klimat

Publikacja Anny Kamińskiej traktuje o dorosłych osobach, które w dzieciństwie trafiły do adopcji, a jako dorosłe postanowiły odszukać swoją rodzinę biologiczną. Poznajemy koleje losów kilkunastu osób, gdzie historie niektórych zazębiają się z innymi, tworząc pokruszony obraz rodzeństwa odnajdujących się po kilkudziesięciu latach, bądź dopiero poznających się jako dorosłe osoby, jedynie przeczuwających, że gdzieś tam jest jeszcze ktoś dla nich bardzo ważny.

Jedni przyjmują tę wiadomość bez większych emocji, inni mają lekkie kłucie w sercu, bo zawsze podskórnie coś tam czuli. Niektórzy odczuwają lekki zawód, ze dowiedzieli się późno albo, że to ktoś obcy im o tym "doniósł". Różni ludzie - różne reakcje.

Występujący w książce adoptowani nie są wyjątkowymi czy znanymi osobami. Po prostu zdecydowali się podzielić swoimi przemyśleniami i emocjami związanymi z poszukiwaniem biologicznych rodzin. Znamienne jest to, że nawiązują bliższe więzi nie z matką czy ojcem biologicznym, ale swoim rodzeństwem. Zawsze czuli, że jest ktoś jeszcze w ich życiu, działo się to poza ich świadomością, a tak mocno oddziaływało, że gdy już się odnaleźli mogli w końcu odetchnąć, przyszło uspokojenie i radość, poczucie bycia "kompletnym".

"To może wydać się absurdalne, ale nosząc przez lata zdjęcie siostry w portfelu i wiedząc, że ją mam, naprawdę za nią tęskniłem. Dziwne, prawda? Nie znasz człowieka, a o nim myślisz.. i jest to bliski człowiek. Jesteś tego świadom. Brakuje ci go. Kochasz go. To naprawdę tak jest." (s.275)

Myślę, że publikacja ważna i dla oswojenia uczuć każdego adoptowanego człowieka, jak i dla rodziców adopcyjnych, by lepiej zrozumieli potrzeby dziecka, przemyśleli decyzję o informowaniu o tym fakcie zarówno bliskich jak i swoje adoptowane dzieci.

Gdy pierwszy raz sięgnęłam do niej, to nie był dobry czas na takie retrospekcje bohaterów i odłożyłam, by się tym historiom dobrze przyjrzeć i podarować im tyle czasu ile potrzebują. To był słuszny krok. Teraz, gdy czytałam o silnych przeżyciach, którymi bohaterowie byli targani przez lata, często nie będąc świadomi skąd pochodzą, potrafiłam oddać się tylko tym zwierzeniom. Myślę, że dzięki temu wywarła na mnie większe wrażenie i zapadnie mi głębiej w pamięć.

Publikacja Anny Kamińskiej traktuje o dorosłych osobach, które w dzieciństwie trafiły do adopcji, a jako dorosłe postanowiły odszukać swoją rodzinę biologiczną. Poznajemy koleje losów kilkunastu osób, gdzie historie niektórych zazębiają się z innymi, tworząc pokruszony obraz rodzeństwa odnajdujących się po kilkudziesięciu latach, bądź dopiero poznających się jako dorosłe...

Piszę to z perspektywy dziecka adoptowanego, przed którym ukrywano ten fakt. Odnalazłam rodzeństwo w wieku 42 lat. Historie z książki są częścią tego co ja czułam i szukałam. W dzieciństwie ogromnie lgnęłam do innych dzieci i wszystko oddałabym, żeby bawiły się ze mną. Okazało się, że mam pięcioro rodzeństwa. To była podróż przez moje emocje i doświadczenia.

Piszę to z perspektywy dziecka adoptowanego, przed którym ukrywano ten fakt. Odnalazłam rodzeństwo w wieku 42 lat. Historie z książki są częścią tego co ja czułam i szukałam. W dzieciństwie ogromnie lgnęłam do innych dzieci i wszystko oddałabym, żeby bawiły się ze mną. Okazało się, że mam pięcioro rodzeństwa. To była podróż przez moje emocje i doświadczenia.

Bycie "nowym" w rodzinie lub nie czucie się całkiem przynależnym do rodziny może być bardzo trudna sytuacja dla wielu ludzi. Szczególnie dla tych, którzy zostali adoptowani lub dowiedzieli się, że ich rodzice biologiczni nie są tymi, którzy ich wychowywali. Taka sytuacja może wywołać wiele różnych emocji, takich jak zmartwienie, złość, żenujące uczucie, samotność, czy tez niepewność.

Książka Anny Kamińskiej jest wyjątkowa, ponieważ zawiera wiele prawdziwych historii ludzi adoptowanych, którzy dzielą się swoimi przeżyciami i emocjami, wewnętrznymi rozterkami. Dzieło to pokazuje, ze każda historia jest inna, ale jednocześnie pokazuje, że ludzie mogą się wzajemnie wspierać i zrozumieć. Zawiera mnóstwo fotografii osób opisywanych w książce, co nadaje jej niesamowitej autentyczności i czyni ja jeszcze bardziej poruszającą.

Ta twórczość może pomoc ludziom, którzy maja trudności z radzeniem sobie z adopcja lub dowiedzeniem się o swoim pochodzeniu biologicznym. Może również pomoc rodzinom adopcyjnym w zrozumieniu i wsparciu swoich dzieci.

Osobiście uwielbiam i szanuje twórczość Anny Kamińskiej całym sercem. Przeczytałam wszystkie jej książki i każda jest niezwykła i wyjątkowa na swój sposób. A styl pisania jest delikatny. Ta książka to nie przewodnik, nie doświadczenie, lecz nauka i odpowiedź na pytania, które zadajemy sobie my każdego dnia. A odpowiedzi mogą udzielić nam właśnie tacy ludzie jak Ci, którzy mieli odwagę opowiedzieć swoje niezwykłe historię

Bycie "nowym" w rodzinie lub nie czucie się całkiem przynależnym do rodziny może być bardzo trudna sytuacja dla wielu ludzi. Szczególnie dla tych, którzy zostali adoptowani lub dowiedzieli się, że ich rodzice biologiczni nie są tymi, którzy ich wychowywali. Taka sytuacja może wywołać wiele różnych emocji, takich jak zmartwienie, złość, żenujące uczucie, samotność, czy tez...

Bardzo wzruszające, prawdziwe historie adoptowanych osób.

Bardzo wzruszające, prawdziwe historie adoptowanych osób.

Osobiste, niesamowite, pełne zadumy a czasem zaskoczenia historie osób adoptowanych. Gorąco polecam.

Osobiste, niesamowite, pełne zadumy a czasem zaskoczenia historie osób adoptowanych. Gorąco polecam.

Dosyć ciekawa książka, momentami poruszająca emocje. Jednocześnie też, trochę monotonna, choć dosyć ciekawie pokazany problem.
Zwraca uwagę kwestia, jak bardzo ważne są stosunki z rodzeństwem dla adoptowanych osób a nawet sam fakt istnienia tego rodzeństwa, choćby jedynie przeczuwany.
Czasami kontakt z bratem czy siostrą (biologicznymi) okazuje się ważniejszy niż z biologiczną matką!

Dosyć ciekawa książka, momentami poruszająca emocje. Jednocześnie też, trochę monotonna, choć dosyć ciekawie pokazany problem.
Zwraca uwagę kwestia, jak bardzo ważne są stosunki z rodzeństwem dla adoptowanych osób a nawet sam fakt istnienia tego rodzeństwa, choćby jedynie przeczuwany.
Czasami kontakt z bratem czy siostrą (biologicznymi) okazuje się ważniejszy niż z...

Książka zwyczajna i niezwyczajna zarazem. O sprawach fundamentalnych. Warto przeczytać, by zrozumieć, wiedzieć, a może pomóc osobom adoptowanym czy adoptujących.

Książka zwyczajna i niezwyczajna zarazem. O sprawach fundamentalnych. Warto przeczytać, by zrozumieć, wiedzieć, a może pomóc osobom adoptowanym czy adoptujących.

Wzruszające, prawdziwe historie adoptowanych. Ciekawy reportaż Anny Kamińskiej.
Czasem gorzki, czasem słodki krajobraz polskich rodzin adopcyjnych i biologicznych. Książkę wieńczy rozmowa z psychoterapeutką, która naprawdę wiele wyjaśnia w kwestii adopcji. Kiedy powiedzieć, czy powiedzieć? Okazuje się, że ludzkie ciało pamięta obrazy nawet z najbardziej wczesnego dzieciństwa. Poczucie niedopełnienia, niedokończenia jest bardzo silne, stąd naturalna tendencja do szukania zerwanych więzi. Ważna, ciekawa pozycja. Napisana zgrabnie tak, ze czyta się ekspresowo.

Wzruszające, prawdziwe historie adoptowanych. Ciekawy reportaż Anny Kamińskiej.
Czasem gorzki, czasem słodki krajobraz polskich rodzin adopcyjnych i biologicznych. Książkę wieńczy rozmowa z psychoterapeutką, która naprawdę wiele wyjaśnia w kwestii adopcji. Kiedy powiedzieć, czy powiedzieć? Okazuje się, że ludzkie ciało pamięta obrazy nawet z najbardziej wczesnego...

Wylałam morze, co ja mówię ocean łez czytając książkę P. Kamińskiej. Tak bardzo wzruszyły mnie historie opowiedziane przez osoby adoptowane, które odnalazły swoich biologicznych krewnych. Nie sądziłam, że aż tak wstrząsną mną opowieści ludzi, którzy praktycznie nie mieli żadnych szans na godziwy start w życie, gdyż zostali pozbawieni już na samym początku rzeczy najważniejszej jaką jest siła i oparcie w rodzinie, która sama się ich wyrzekła w takich czy innych okolicznościach. Muszę przyznać, że najbardziej zaskoczył mnie fakt, że dzieci adopcyjne w swoim już dorosłym życiu nie szukały matki i pytań dlaczego zostały porzucone, tylko rodzeństwa, z którym czuły o wiele silniejszą więź. Osobiście wyznaję pogląd, że niektórzy nie powinni mieć dzieci, bo się do tego kompletnie nie nadają. Tyczy się to i biologicznych i adopcyjnych rodziców niestety też. Traumę i dramat, jakich doświadcza mały człowiek pozbawiony bliskości i miłości matki/ojca na samym początku swojej egzystencji pozostaje z nim na całe życie. Potrzeba ogromnej siły i wielkiego samozaparcia, a także kochających osób wokół, żeby wyjść z tego i stać się po prostu normalnym człowiekiem.
Dlatego apeluję:
Świadomie decydujmy się na posiadanie dzieci! Nie krzywdźmy tych najmniejszych, najbardziej bezbronnych malutkich! Jeżeli nie jesteśmy pewni nie miejmy dzieci! Presja rodziny czy otoczenia na to abyśmy posiadali dziecko niech nie zdominuje naszych wyborów.
Ps. I żeby nie było sama jestem mamą dwójki dzieci i nie wyobrażam sobie życia bez nich. Może nie do końca pojawiły się one wtedy kiedy sobie je zaplanowałam, ale (tak naprawdę to chyba nigdy nie ma tego właściwego momentu) zawsze chciałam mieć dzieci cieszyłam i nadal cieszę się macierzyństwem, choć nie uważam się za idealną matkę (ale czy taka w ogóle istnieje?).
Książkę gorąco polecam.

Wylałam morze, co ja mówię ocean łez czytając książkę P. Kamińskiej. Tak bardzo wzruszyły mnie historie opowiedziane przez osoby adoptowane, które odnalazły swoich biologicznych krewnych. Nie sądziłam, że aż tak wstrząsną mną opowieści ludzi, którzy praktycznie nie mieli żadnych szans na godziwy start w życie, gdyż zostali pozbawieni już na samym początku rzeczy...