Pokręcona, groteskowa, z licznymi nawiązaniami do literatury, formalnie też odjechana!

Pokręcona, groteskowa, z licznymi nawiązaniami do literatury, formalnie też odjechana!

Niekoniecznie arcydzieło, ale przeczytać warto.

Niekoniecznie arcydzieło, ale przeczytać warto.

Ostatnio zdarza mi się rezygnować z czytanej książki. Z wielkim zapałem i zadowoleniem siadam, po czym po przeczytaniu ok. 60-80 stron, rozpoczyna się walka, na jednym ramieniu ten dobry namawia: nie czytaj, szkoda czasu, a po drugiej stronie - szeroko uśmiechnięty od ósemki do ósemki: czytaj, czytaj, ja poczekam, przecież nie może być aż tak nieprzestępna. Co tam czas.
Brnę więc dalej, możliwe, że się już toczę.
Czytając dowiaduję się, że pan Perfecki urządził na dworcu kolejowym akcję pożegnalną dla dwunastu najwspanialszych kochanek. I każdej z nich pozostawił
coś po sobie, jakąś cząstkę, a kind of magic.
Którejś przypadł w udziale najnowszy zeszyt poezji, innej — przedwojenna harmonijka ustna, z którą ruszał do boju nieznany żołnierz Wehrmachtu, jeszcze innej z kolei — gipsowy odlew własnego członka.
O, tak, Perfecki uwielbiał obdarowywać. Swoimi rzeczami, myślami, obrazami, ciałem, duszą. Wszyscy chodzą przezeń obdarowani. Aż go nagle zabrakło. Pojechał do nikąd.
Więc wyruszam z autorem na poszukiwania, a gdzie ja z nim nie jestem, czego nie doświadczam, tyle czuję, a jeszcze więcej słyszę i grzeszę. Wszystko co dzieje się w owej podróży, zostało zanotowane przez umownego „opowiadacza”, czy też „obserwatora” albo „narratora”, który wie wszystko i o wszystkich, który jednocześnie jest wszędzie i nie ma go nigdzie. Poniekąd podróż fascynująca, ale i nudna, za mocno nakreśla miejsca, używa miliony rzeczowników, rzuca wręcz nimi na drogę, ustawia w kolumnach. Zmęczyłam się. Wracam do domu.

Ostatnio zdarza mi się rezygnować z czytanej książki. Z wielkim zapałem i zadowoleniem siadam, po czym po przeczytaniu ok. 60-80 stron, rozpoczyna się walka, na jednym ramieniu ten dobry namawia: nie czytaj, szkoda czasu, a po drugiej stronie - szeroko uśmiechnięty od ósemki do ósemki: czytaj, czytaj, ja poczekam, przecież nie może być aż tak nieprzestępna. Co tam...

Szalona i naszpikowana nawiązaniami do literatury, malarstwa, historii, religii, muzyki i wielu innych dziedzin sztuki uczta dla koneserów.

Szalona i naszpikowana nawiązaniami do literatury, malarstwa, historii, religii, muzyki i wielu innych dziedzin sztuki uczta dla koneserów.

Andruchowycz pisze wspaniale - żongluje z kunsztem słowami, bachanalizuje świat przedstawiony w powieści. "Perwersja" to czysta postmoderma, zabawa formą, literatura o literaturze i dzieło w dziele. Style niesamowity, sztuczki językowe oszałamiają... niestety sama fabuła w pewnym momencie siada i jeżeli ktoś czyta dalej, to tylko dla języka autora - historia nie wciąga.

Andruchowycz pisze wspaniale - żongluje z kunsztem słowami, bachanalizuje świat przedstawiony w powieści. "Perwersja" to czysta postmoderma, zabawa formą, literatura o literaturze i dzieło w dziele. Style niesamowity, sztuczki językowe oszałamiają... niestety sama fabuła w pewnym momencie siada i jeżeli ktoś czyta dalej, to tylko dla języka autora - historia nie...

Sięgając po książkę, trudno nie przeczytać opisu na ostatniej stronie. Opis „Perwersji” brzmiał dość dziwnie, ale intrygująco. Czytając słowo od wydawcy szybko zdajemy sobie sprawę, że autor prowadzi z czytelnikiem grę – sam opis na okładce jest częścią książki. Tak samo oczywiście słowo od wydawcy. Przedzieramy się przez kolejne rozdziały, które są układanką złożoną z listów, zapisków, ulotek i transkrypcji z taśm. Staramy się odtworzyć losy ukraińskiego pisarza, który zaginął po zlocie intelektualistów w Wenecji.

Książka napisana jest z polotem, czyta się przyjemnie, łatwo daje się wciągnąć w zabawę, gdzie miejsca i postacie rzeczywiste przeplatają się z fikcyjnymi. Autor bawi się stylami i językiem, błyszczy erudycją, ale w pewnym momencie następuje przesyt. Rozumiemy, że autor puszcza do nas oko, poznaliśmy jego pomysł na książkę, ale pomysł na fabułę wyczerpuje się powoli. Doceniam zabawy ze stylem, ale lubię jeśli styl jest narzędziem do osiągnięcia celu, a nie celem w samym sobie. Prześwitujące czasami spostrzeżenia na temat życia nie są, ani zbyt skomplikowane, ani oryginalne.

Sięgając po książkę, trudno nie przeczytać opisu na ostatniej stronie. Opis „Perwersji” brzmiał dość dziwnie, ale intrygująco. Czytając słowo od wydawcy szybko zdajemy sobie sprawę, że autor prowadzi z czytelnikiem grę – sam opis na okładce jest częścią książki. Tak samo oczywiście słowo od wydawcy. Przedzieramy się przez kolejne rozdziały, które są układanką złożoną z...

Broń Panie Boże. Nie wiem co gorsze, naćpani Burroughs i Kerouac czy ich ukraiński epigon, Andruchowycz

Broń Panie Boże. Nie wiem co gorsze, naćpani Burroughs i Kerouac czy ich ukraiński epigon, Andruchowycz

Intrygująca, pokręcona, groteskowa powieść. Momentami przypomina Bułhakowa, momentami "Dziecko Rosemary", ale w większości jest wyjątkowa w swoim rodzaju.
Czyta się bardzo dobrze.

Intrygująca, pokręcona, groteskowa powieść. Momentami przypomina Bułhakowa, momentami "Dziecko Rosemary", ale w większości jest wyjątkowa w swoim rodzaju.
Czyta się bardzo dobrze.

Świetna, literacka uczta! Przeczytałam z prawdziwą przyjemnością, nie mogłam się oderwać. Pierwsza dla mnie i najlepsza z książek Andruchowycza.

Świetna, literacka uczta! Przeczytałam z prawdziwą przyjemnością, nie mogłam się oderwać. Pierwsza dla mnie i najlepsza z książek Andruchowycza.

Świetna groteskowo-zwariowana powieść ze wschodnim oddechem.

Świetna groteskowo-zwariowana powieść ze wschodnim oddechem.