Księga ziół

Zachwyca mnie pisarstwo Sándora Máraiego, cenię jego przemyślenia, ale chyba nie do końca trafiła do mnie „Księga ziół”. Przede wszystkim nie odpowiada mi forma przekazu. Chyba nie przepadam za wszelkiego rodzaju zbiorami aforyzmów, przemyśleń, sentencji. Lubię czytać je wplecione w jakiś wywód, ciąg myślowy, fabułę. Zdecydowanie wolę, gdy dana sentencja jest wynikiem rozważań, wątpliwości czy niepewności. Zbiór prawd zawężonych do kilkuzdaniowych pewników, w moim odczuciu w pewien sposób odczłowiecza i autora, i czytelnika. Z autora czyni kogoś w rodzaju nad-, a z czytelnika: pod-.

Lubię czytać książki od deski do deski w niezbyt wydłużonym przedziale czasowym. A „Księgi ziół” tak czytać się nie dało. To książka do rozłożonego w czasie smakowania pojedynczych rozdziałów.

Większość rad i sądów autora zawartych w „Księdze” urzekało mnie i fascynowało trafnością spostrzeżeń i wniosków oraz precyzją słowa, ale nie zabrakło w niej również takich, które okazały się dla mnie mniej trafione czy które uznałam wręcz za nieudane.

Niby była tu myśl i język Máraiego, ale dyskomfort towarzyszący mojemu obcowaniu z "Księgą" sprawił, że było to, jak dotąd, najmniej satysfakcjonujące mnie spotkanie z twórczością autora.

Zachwyca mnie pisarstwo Sándora Máraiego, cenię jego przemyślenia, ale chyba nie do końca trafiła do mnie „Księga ziół”. Przede wszystkim nie odpowiada mi forma przekazu. Chyba nie przepadam za wszelkiego rodzaju zbiorami aforyzmów, przemyśleń, sentencji. Lubię czytać je wplecione w jakiś wywód, ciąg myślowy, fabułę. Zdecydowanie wolę, gdy dana sentencja jest wynikiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Jak żyć?” – to pytanie, na które jeszcze nikt nie znalazł, satysfakcjonującej wszystkich, odpowiedzi. „Księga Ziół”, to kolejna próba powiedzenia nam, którędy iść, gdzie się zatrzymać, a kiedy przyśpieszyć. Próba, bo nie dość, że ciężko mi uwierzyć by w dzisiejszych czasach ludzie zmieniali się pod wpływem książek (czy w ogóle można się zmienić pod jakimkolwiek wpływem?), to jeszcze, ma ona prawie 80 lat i stała się dość archaiczna.

Jednak dla mnie główny problem ulokowany jest gdzie indziej. Całość zostaje nam przekazana dość kategorycznym tonem – bez otwartości na dialog. Dialog oczywiście pozorny, mamy wszak do czynienia z zamkniętym tworem, jednak i w takich udaje się zachowywać ducha akceptacji, iż odbiorca również posiada mózg. Márai jednak sprawia wrażenie, że wie - jak żyć wypada, a co nie przystoi. Układa swoje poglądy w zadania rozpoczynające się od „należy” i „nie godzi się”. I tu powstaje między nami konflikt, bo zamyka przed sobą szansę, na (teoretyczne) dowiedzenie się czegoś od czytelnika, prowokując go tym samym do wyłączenia, na czas lektury, myślenia. Po co wszak dumać, gdy całą i jedyną prawdę podają ci na talerzu.

Idąc tak przez niektóre rozdziały/tematy ta niezgoda się potęgowała. Autor wygłasza sporo sądów. Od tych dotyczących błahostek, do życiowych fundamentów. I naprawdę, niekiedy miałem ochotę przyklasnąć, podskoczyć i wykrzyczeć „TAK!”, ale czasem łapałem się za głowę i dziwiłem jak bardzo to nieprzemyślane. I byłoby wspaniale, bo przecież ja też nie znam odpowiedzi ostatecznych, gdyby nie, wcześniej wspomniany, ton wypowiedzi. Gdybym w tym wszystkim odnalazł pokorę niepewności, czułbym się naszą niezgodą usatysfakcjonowany.

Co jednak najgorsze, autor w tym zalewie poglądów, zdaje się nie zauważać, iż czasem sobie przeczy („powtarzanie się” już mu odpuszczę). Nie wiem czy jest to wina nieperfekcyjnego tłumaczenia czy ja czegoś nie zrozumiałem, ale niektóre „rady” się wykluczają. Nie ma tego dużo, ale, gdy „Księgę Ziół” czyta się ciągiem (choć lepiej jest chyba, raz na jakiś czas, urywać po kawałku) to parę nieścisłości się znajdzie. W pewnym momencie, liczyłem nawet, że na końcu będzie jakaś notka wyjaśniająca. Coś w rodzaju: „żyć, to znaczy być w ciągłej sprzeczności” lub inaczej (grunt by dało się powiesić na ścianie).

Bo właśnie na tym chciałbym swoje narzekanie zakończyć. Prywatnie, nie lubię treści podawanych w sposób sentencyjny. Ułatwiają one przekaz tak bardzo, że ten trzyma się głowy znacznie krócej. Gdyby te wszystkie prawdy wmieszać w jakąś fabułę. Gdyby kazać je czytelnikowi wydłubywać z przedstawionej historii, to i mózg pracowałby intensywniej, i poglądy (może dzięki tej pracy) zapadłyby w pamięć trwalej. Przynajmniej w moim przypadku.

I najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że naprawdę wiele z tego co tu przeczytałem jest mi światopoglądowo bliskie. Zapisałem mnóstwo myśli i sam zmusiłem się do paru. Nie miałem jednak wrażenia obcowania ze sztuką, a lekcją. Jakimś kursem, którego autor popadł w megalomanię i zapomniał, że nie wypada (chyba) nauczać (bo trzeba rozmawiać) o tym „jak żyć?”.

„Jak żyć?” – to pytanie, na które jeszcze nikt nie znalazł, satysfakcjonującej wszystkich, odpowiedzi. „Księga Ziół”, to kolejna próba powiedzenia nam, którędy iść, gdzie się zatrzymać, a kiedy przyśpieszyć. Próba, bo nie dość, że ciężko mi uwierzyć by w dzisiejszych czasach ludzie zmieniali się pod wpływem książek (czy w ogóle można się zmienić pod jakimkolwiek wpływem?),...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Porady pisarza to w rzeczywistości rozważania, dotykające różnych tematów: literatury, wartości, śmierci czy miłości.
Subiektywne i dla koneserów.

Porady pisarza to w rzeczywistości rozważania, dotykające różnych tematów: literatury, wartości, śmierci czy miłości.
Subiektywne i dla koneserów.

Pokaż mimo to

Dwa cytaty akuratnie pasujące do tej strony.

"Czytać trzeba elegancko, wielkodusznie. Czytać należy tak, jakbyś w celi śmierci czytał ostatnią książkę, którą ci przyniósł strażnik więzienny. Czytać należy na śmierć i życie, bo to największy ludzki dar. Pomyśl: tylko człowiek umie czytać."

"Nie jest istotne, by w jakiejś wspólnocie ludzkiej było wielu pisarzy, natomiast jest istotne, by było wielu czytelników. Nieważne, czy ty opiszesz piękno i prawdę, ważne, abyś je poznał."

Tę książkę trzeba dawkować, a odnajdzie się to, na czym człowiekowi wykształconemu naprawdę zależy - mądrość, ukojenie, pospolitą życiową wiedzę. Czasami nic więcej nam nie trzeba.

Dwa cytaty akuratnie pasujące do tej strony.

"Czytać trzeba elegancko, wielkodusznie. Czytać należy tak, jakbyś w celi śmierci czytał ostatnią książkę, którą ci przyniósł strażnik więzienny. Czytać należy na śmierć i życie, bo to największy ludzki dar. Pomyśl: tylko człowiek umie czytać."

"Nie jest istotne, by w jakiejś wspólnocie ludzkiej było wielu pisarzy, natomiast...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znajdują się tu takie zioła, które dwukrotnie myślami podgrzewałam dla lepszego działania, zrozumienia. Kto tylko myśli iż jego dusza jest nieskazitelna, za nic w świecie nie powinien po tę książkę sięgać, nic tu dla siebie nie znajdzie, nic mu myśli nie otworzy, duszy nie wykąpię - bo nic go nie boli, znaczy się wszystko działa jak należy według wyobrażeń takiego, więc odpuść sobie tedy, ale pomyśl, że warto jest mieć te książkę, bo nigdy nie wiadomo kto ci na odcisk nadepnie, co wydarzy się w twojej głowie, kiedy jasność mrok przysłoni i niezrozumienie zakwitnie, niemiłość którą natychmiast trzeba uleczyć z ciebie wypłynie. Nie, proszę nie odrzucać tej księgi. Ona podobnie jak w chwili napisania prawdę przeplataną z banałem niosła tak i teraz potrafi pomóc i zaszkodzić. Wszystko zależne jest od tego, na co cierpimy, a tego doszukać się można czytając, oj można. Jeśli z czymś kategorycznie się nie zgadzasz, śmiejesz się w twarz autorowi myśląc, co za brednie napisał, to znaczy, że w tej kwestii ci nic nie dolega. Jeślibyś jednak serce swe w tej książce złożył i myślał długo nad poradą, a ta by ci spokoju nie dawała, to wiedz, że następnego dnia trzeba natychmiast dzień od niej rozpocząć, pić cierpliwie po łyczku, podróżując w siebie bez końca.

Znajdują się tu takie zioła, które dwukrotnie myślami podgrzewałam dla lepszego działania, zrozumienia. Kto tylko myśli iż jego dusza jest nieskazitelna, za nic w świecie nie powinien po tę książkę sięgać, nic tu dla siebie nie znajdzie, nic mu myśli nie otworzy, duszy nie wykąpię - bo nic go nie boli, znaczy się wszystko działa jak należy według wyobrażeń takiego, więc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór mądrości życiowych podanych niezwykle pompatycznie i mocno zwietrzałych, lepiej czytać Marka Aureliusza.

Zbiór mądrości życiowych podanych niezwykle pompatycznie i mocno zwietrzałych, lepiej czytać Marka Aureliusza.

Pokaż mimo to

Coach z zeszłego wieku, dziś w większości banalny lub anachroniczny, przy czym rady typu: "Po czterdziestce wskazane jest palić papierosy przez cygarniczkę z filtrem" lub "wieczorem należy ubrać czarny garnitur" są rozczulające jak vintage, gorzej gdy podobna głębia dotyczy relacji z ludźmi, zwłaszcza z kobietami - "kiedy wychodziły z mojego pokoju lub życia już więcej o nich nie myślałem...jedynie taka postawa godna jest mężczyzny", tym niemniej forma zrobiłaby furorę na instagramie, tuż obok instapoezji.

Coach z zeszłego wieku, dziś w większości banalny lub anachroniczny, przy czym rady typu: "Po czterdziestce wskazane jest palić papierosy przez cygarniczkę z filtrem" lub "wieczorem należy ubrać czarny garnitur" są rozczulające jak vintage, gorzej gdy podobna głębia dotyczy relacji z ludźmi, zwłaszcza z kobietami - "kiedy wychodziły z mojego pokoju lub życia już więcej o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

“Księga ziół” Sandora Marai jak dawny zielnik miesza rośliny pospolite i unikaty, proste ludowe mądrości, sprawy przyziemne i rozważania godne największych filozofów. Książka to zbiór myśli, poglądów na świat i rad, którymi według autora powinniśmy kierować się w życiu. Marai pięknie ubiera w słowa swoje myśli. Nie wiem jednak jak ocenić tę książkę, z jednej strony odnaleźć tu można sporo trafnych spostrzeżeń odnośnie kondycji człowieka z innymi mi kompletnie nie po drodze. Czy rozwiązania proponowane przez Marai są najlepsze? Wydaje mi się, że wszystko zależy od światopoglądu czytelnika. Nie napiszę, że jest to dzieło wybitne, ale też nie jest książką przeciętną. “Księga ziół” to pozycja mądra i przemyślana, jedna z tych lektur która karmi ducha i które należy czytać w niewielkich dawkach, by później popaść w zadumę.

“Księga ziół” Sandora Marai jak dawny zielnik miesza rośliny pospolite i unikaty, proste ludowe mądrości, sprawy przyziemne i rozważania godne największych filozofów. Książka to zbiór myśli, poglądów na świat i rad, którymi według autora powinniśmy kierować się w życiu. Marai pięknie ubiera w słowa swoje myśli. Nie wiem jednak jak ocenić tę książkę, z jednej strony...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zapraszam do tekstu:

http://naregale.com.pl/zakoncz-rok-ksiega-ziol/

Zapraszam do tekstu:

http://naregale.com.pl/zakoncz-rok-ksiega-ziol/

Pokaż mimo to

Jak na prawdziwe lekarstwo (lub truciznę) przystało, "Księga ziół" jest dość trudna do przełknięcia. Czyta się ją mozolnie, to jakby picie gorącego naparu, który co i rusz parzy język i podniebienie. Czy warto?
"Spinoza - nie imię to dziewczyny!
Spinoza - to nie z importu lek."
Jeśli nie są Ci obce rozważania Seneki czy Leszka Kołakowskiego, to i w "Księdze ziół" znajdziesz coś dla siebie. Jednak...
"Ja jestem ze złych ziół,
z takich ziół pół na pół,
co chwastem są w połowie
a w połowie byle kwiatkiem."
... i tu spotyka się chwasty (chwast to takie nierozpoznane zioło). Ileż razy przyszło mi na myśl, że Autor "popłynął", ileż razy wykrzyknąłem "Bełkot!", by za chwilę zgodzić się z czymś innym w stu procentach. Tłumaczyłem to sobie w ten sposób, że przecież w końcu 'Księga ziół" to zbiór lekarstw na różne przypadłości. Jeśli któreś z tych lekarstw "nie chwyta", to pewnie dlatego, że nigdy na tę konkretną dolegliwość nie cierpiałem po prostu. Czyli... hmmm... Jestem zdrów! A czy nie o to Autorowi chodziło? ;)
Przefiltrujcie ten susz, przesypcie przez siebie i poczujcie się lepiej. Albo dlatego, że zioło zadziała, albo dlatego, że w ogóle nie było konieczne. Czytajcie, profilaktycznie.

Jak na prawdziwe lekarstwo (lub truciznę) przystało, "Księga ziół" jest dość trudna do przełknięcia. Czyta się ją mozolnie, to jakby picie gorącego naparu, który co i rusz parzy język i podniebienie. Czy warto?
"Spinoza - nie imię to dziewczyny!
Spinoza - to nie z importu lek."
Jeśli nie są Ci obce rozważania Seneki czy Leszka Kołakowskiego, to i w "Księdze ziół" znajdziesz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to