Spadłem z wysokiego konia. Niczego sobie nie złamałem, żadnego guza nie nabiłem, niesmaku nie mam. Nawet jestem zadowolony z tej przygody, ale jakoś nie bardzo szeroko się uśmiecham. A koniu temu Żar było na imię…

Przyznaję - liczyłem na dużo. Po samej konstrukcji książki czyli historii w dwóch aktach, opowiedzianej w monologach byłych już małżonków obiecywałam sobie wiele. I… nie zrozumiałem ich, nie uwierzyłem im. Wiem o czym mówili, wiem co chcieli przekazać. To przecież ja byłem tą koleżanką, której Ilonka mówiła o Peterze. To przecież ja byłem kolegą, której Peter opowiadał o Ilonce. I oni pięknie mówili, bywało że mądrze mówili (nawet kilka cytatów sobie zapisałem),ale oni nie opowiadali o sobie, ani nawet o wyobrażeniach drugiej osoby.

Myślałem, że historia Ilony będzie punktem odniesienia do później snutej historii Petera, a ten nie odbił się od niej, nie ustosunkował się, nie osadził się w niej, a w zasadzie zamknął ją na kilku pierwszych stronach i zaczął snuć kolejną opowieść. I szlag trafił cały mój zamiar skonfrontowania ich wersji, zobaczenia ich oczami siebie nawzajem. Miło było zanurzyć się w rzekach tych monologów i płynąć w ich nurcie, ale miałem nadzieję skończyć w morzu, gdzie obie te rzeki wymieszają się i stworzą być może wzburzoną, ale całość, a one skończyły w innych oceanach, z których jeden nazywał się Judit.

Ale jest to Marai i to nie jest złe. Ta opowieść jest pięknie opowiedziana przy użyciu pięknego języka i nie urzekła mnie.

Spadłem z wysokiego konia. Niczego sobie nie złamałem, żadnego guza nie nabiłem, niesmaku nie mam. Nawet jestem zadowolony z tej przygody, ale jakoś nie bardzo szeroko się uśmiecham. A koniu temu Żar było na imię…

Przyznaję - liczyłem na dużo. Po samej konstrukcji książki czyli historii w dwóch aktach, opowiedzianej w monologach byłych już małżonków obiecywałam sobie...

To właściwie monologi, najpierw jej, potem jego, czyli byłych małżonków Ilonki i Petera. O ich życiu, co dla nich znaczyło, skąd wzięła się rysa. O pochodzeniu, o samotności, namiętności, o jakiejś tęsknocie i poszukiwaniu siebie.
Sandor Marai pisze w nieco męczący sposób ( to przez te monologi ) ale przekazuje tak wiele prawd o życiu i mnóstwo cytatów. W sumie ciekawe to było.

To właściwie monologi, najpierw jej, potem jego, czyli byłych małżonków Ilonki i Petera. O ich życiu, co dla nich znaczyło, skąd wzięła się rysa. O pochodzeniu, o samotności, namiętności, o jakiejś tęsknocie i poszukiwaniu siebie.
Sandor Marai pisze w nieco męczący sposób ( to przez te monologi ) ale przekazuje tak wiele prawd o życiu i mnóstwo cytatów. W sumie ciekawe to...

"Ta prawdziwa" Sandora Maraia to przepiękna, wnikliwa książka. Genialnie przedstawia losy małżonków, głównych bohaterów. A także tej drugiej kobiety, która tworzy rysę w wydawałoby się udanym małżeństwie.
Zakończenie jest zaskakujące, zresztą jak cała powieść.
Polecam tę ucztę literacką.

"Ta prawdziwa" Sandora Maraia to przepiękna, wnikliwa książka. Genialnie przedstawia losy małżonków, głównych bohaterów. A także tej drugiej kobiety, która tworzy rysę w wydawałoby się udanym małżeństwie.
Zakończenie jest zaskakujące, zresztą jak cała powieść.
Polecam tę ucztę literacką.

Gdy byłam mała na murach pisano NO FUTURE.
A potem dorosłam i podążam z innymi drogą do zatracenia.

Nie chciałabym spotkać tej powieści w ciemnej uliczce. Pod połami subtelnego płaszcza czai się zbir.
Przygląda się, obserwuje, nachodzi i jątrzy. Obnaża życiowe prawdy i wtrąca je do lochu z komunałami.
Małżeński dwugłos na trzy serca i niepokój trąca szpicrutą słów ideały, potrzeby i namiętności.

To powieść - zasadzka.
Uciekam nie oglądając się za siebie.

...

Gdy byłam mała na murach pisano NO FUTURE.
A potem dorosłam i podążam z innymi drogą do zatracenia.

Nie chciałabym spotkać tej powieści w ciemnej uliczce. Pod połami subtelnego płaszcza czai się zbir.
Przygląda się, obserwuje, nachodzi i jątrzy. Obnaża życiowe prawdy i wtrąca je do lochu z komunałami.
Małżeński dwugłos na trzy serca i niepokój trąca szpicrutą słów ideały,...

Niesamowita zdolność obserwacji! Mężczyzna piszący z perspektywy kobiety i piszący aż tak. Trzeba być niezwykle uważnym na innych, żeby to później przedstawić w tak piękny sposób. Jedyny i niepowtarzalny Sandor.

Niesamowita zdolność obserwacji! Mężczyzna piszący z perspektywy kobiety i piszący aż tak. Trzeba być niezwykle uważnym na innych, żeby to później przedstawić w tak piękny sposób. Jedyny i niepowtarzalny Sandor.

Piękna, mądra proza. Do powolnego czytania.
Nie jest łatwa. Jest opowieścią o samotności, namiętności i poszukiwaniu siebie. Jest serią długich monologów pisanych niepowtarzalnym stylem i pięknym językiem. Zachwycałam się każdym zdaniem.
Marai jest badaczem ludzkich emocji, potrafi zagłębić się w psychikę człowieka. Zachwycił mnie wcześniej swoim genialnym „Żarem”.
Ta powieść jest drugą perełką autora.
Nie wybrałam żadnego cytatu – ta książka jest jednym wielkim cytatem.
Polecam – to wybitna proza!

Piękna, mądra proza. Do powolnego czytania.
Nie jest łatwa. Jest opowieścią o samotności, namiętności i poszukiwaniu siebie. Jest serią długich monologów pisanych niepowtarzalnym stylem i pięknym językiem. Zachwycałam się każdym zdaniem.
Marai jest badaczem ludzkich emocji, potrafi zagłębić się w psychikę człowieka. Zachwycił mnie wcześniej swoim genialnym „Żarem”.
Ta...

Kolejna fascynująca opowieść Mistrza Maraiego. Czytasz niby o relacjach miłosnych, a tak naprawdę poznajesz prawdę o życiu. Takie umysły jak Marai, które widzą istotę spraw, trafiają się raz na 100 lat. A w połączeniu z wybitnym talentem literackim, jeszcze rzadziej. Coś wspaniałego.

Kolejna fascynująca opowieść Mistrza Maraiego. Czytasz niby o relacjach miłosnych, a tak naprawdę poznajesz prawdę o życiu. Takie umysły jak Marai, które widzą istotę spraw, trafiają się raz na 100 lat. A w połączeniu z wybitnym talentem literackim, jeszcze rzadziej. Coś wspaniałego.

Sandor Marai to klasyk nad klasykami. Baczny obserwator codzienności i doskonały badacz emocji ludzi. Jego proza jest przesycona głębokim humanizmem, a jednocześnie subtelnym pesymizmem czasów w jakich tworzył. "Ta prawdziwa" to powieść rozpisana na głosy - męża i żony, a raczej pierwszej żony. Opis wydarzeń z tych dwóch perspektyw relatywizuje wydarzenia i pozwala na ucieczkę od jednoznacznej oceny bohaterów. Książa do nieśpiesznego czytania i rozkoszowania się kunsztem słowa. Polecam bo nie czytać Marai to starta dla każdego mola książkowego.

Sandor Marai to klasyk nad klasykami. Baczny obserwator codzienności i doskonały badacz emocji ludzi. Jego proza jest przesycona głębokim humanizmem, a jednocześnie subtelnym pesymizmem czasów w jakich tworzył. "Ta prawdziwa" to powieść rozpisana na głosy - męża i żony, a raczej pierwszej żony. Opis wydarzeń z tych dwóch perspektyw relatywizuje wydarzenia i pozwala na...

Dwugłos o poszukiwaniu "tej prawdziwej" miłości, pisany piękną, gęstą prozą Maraiego. Cześć kobiecą cenię dużo bardziej, bo ona jeszcze daje jakąś nadzieję. Smutna lektura. 8.5/10

"Kiedy człowiek pierwszy raz w życiu naprawdę pojmie los, staje się niemal spokojny. Spokojny i tak dziwnie, okropnie samotny w świecie."

"Wszystko się po prostu wydarza, i tyle."

"... od książek dostaje się coś jedynie wówczas, gdy potrafi się coś też dać swoim lekturom."

"Człowiek nigdy nie ma odwagi pomniejszyć do ludzkich rozmiarów tego, czego bardzo pragnie..."

Dwugłos o poszukiwaniu "tej prawdziwej" miłości, pisany piękną, gęstą prozą Maraiego. Cześć kobiecą cenię dużo bardziej, bo ona jeszcze daje jakąś nadzieję. Smutna lektura. 8.5/10

"Kiedy człowiek pierwszy raz w życiu naprawdę pojmie los, staje się niemal spokojny. Spokojny i tak dziwnie, okropnie samotny w świecie."

"Wszystko się po prostu wydarza, i tyle."

"... od...

Uwielbiam Márai. Jego niepowtarzalny styl i piękno języka zachwyca, a niezwykle inteligentny wgląd w psychologię człowieka poruszają do głębi, obojętnie jaki temat podejmuje.
Serdecznie polecam również „Wyznania patrycjusza”.

Uwielbiam Márai. Jego niepowtarzalny styl i piękno języka zachwyca, a niezwykle inteligentny wgląd w psychologię człowieka poruszają do głębi, obojętnie jaki temat podejmuje.
Serdecznie polecam również „Wyznania patrycjusza”.