Świetna. Może kiedyś (jeżeli nadal będę zdegustowana większością książek, które czytam) podniosę ocenę o tę ostatnią gwiazdkę.
Pięknie się czyta. Opowieść o zupełnie dla mnie egzotycznej krainie... gdzieś tam na północy... Nawet wydawała mi się nieprawdopodobna ta wędrówka po nocy z dzieckiem w lesie, póki nie uświadomiłam sobie, że przecież, do tego wyobrażania sobie, muszę dodać białe noce...
Wątek kryminalny, który spaja całą opowieść dodając jej ostrości i dynamiki, jest tylko tłem dla pokazania ludzi, wniknięcia w ich psychikę, uwarunkowania rodzinne, środowiskowe i zrozumienia podejmowanych przez nich decyzji. A przecież sam w sobie jest świetnie skonstruowany i mógłby stanowić kanwę dla dobrego kryminału..., ale nie, autorka postawiła na dobrą powieść o ludziach. I bardzo dobrze.

Świetna. Może kiedyś (jeżeli nadal będę zdegustowana większością książek, które czytam) podniosę ocenę o tę ostatnią gwiazdkę.
Pięknie się czyta. Opowieść o zupełnie dla mnie egzotycznej krainie... gdzieś tam na północy... Nawet wydawała mi się nieprawdopodobna ta wędrówka po nocy z dzieckiem w lesie, póki nie uświadomiłam sobie, że przecież, do tego wyobrażania sobie,...

By dojść do „Czarnej wody” z przewodniczką po mgłach i mokradłach Kerstin Ekman, należy zaopatrzyć się w atlas ptaków i roślin – doświadczenie drogi będzie wówczas pełniejsze.

Opowieść autorki sączy się zgęstniale i jednocześnie eterycznie. To zupełnie inny kryminał, a raczej powieść z niewiadomą, którą charakteryzuje ospałe tempo, powolne i skrupulatne odwijanie bel tajemnicy. Kiedy wydaje się, że zbliżamy się już do końca, Kerstin Ekman pruje to, co dotychczas zdołała uformować, i zaczyna w innym miejscu, na nowo. Informacje na temat bohaterów są skromne; należą oni przede wszystkim do przestrzeni, ich życie wewnętrzne migocze w zderzeniu z okolicznościami oraz właśnie z przyrodą i na jej tle. Wykorzystanie seksualne chłopaka, wypróżnianie się w naturze, pogrzeb Barbie i Kena, konsumpcja wędzonego serca renifera, zderzenie wzorców kobiecości i modeli życia – „Czarna woda” występuje z brzegów, grzęźniemy w ilości wątków, pod stopami chrzęści szlam zbyt wielu szczegółów. Jednak wyprawa tam daje więcej niż pozostanie w miejscu.

By dojść do „Czarnej wody” z przewodniczką po mgłach i mokradłach Kerstin Ekman, należy zaopatrzyć się w atlas ptaków i roślin – doświadczenie drogi będzie wówczas pełniejsze.

Opowieść autorki sączy się zgęstniale i jednocześnie eterycznie. To zupełnie inny kryminał, a raczej powieść z niewiadomą, którą charakteryzuje ospałe tempo, powolne i skrupulatne odwijanie bel...

To nie jest książka, którą czyta się z lekkością i uśmiechem na ustach. Czarna Woda to mocna, ciężka i mroczna powieść psychologiczna.
Dzieje się jakby w dwóch płaszczyznach czasowych, to co było, znacząco wpływa na to co jest. Podwójne zabójstwo staje się zarówno punktem wyjścia, jak i klamrą, która spina dwie części historii.
Autorka ma wielki talent do charakterystyki postaci, intryguje czytelnika bogatą analizą zakamarków ludzkiej duszy, jej piękna i słabości.
Nie zawsze ma się ochotę na takie historie, ale moim zdaniem naprawdę warto po nią sięgnąć.

To nie jest książka, którą czyta się z lekkością i uśmiechem na ustach. Czarna Woda to mocna, ciężka i mroczna powieść psychologiczna.
Dzieje się jakby w dwóch płaszczyznach czasowych, to co było, znacząco wpływa na to co jest. Podwójne zabójstwo staje się zarówno punktem wyjścia, jak i klamrą, która spina dwie części historii.
Autorka ma wielki talent do charakterystyki...

Doceniam kunszt pisarki, ale książka niestety mnie nie wciągnęła. Aż tak źle dawno mi się nie czytało. Nie lubię nie kończyć zaczętej lektury, więc się przemęczyłam.

Doceniam kunszt pisarki, ale książka niestety mnie nie wciągnęła. Aż tak źle dawno mi się nie czytało. Nie lubię nie kończyć zaczętej lektury, więc się przemęczyłam.

Świetna, czytam ją jednym tchem (zostało kilka kartek na dzisiejszy wieczór). Pierwsze co muszę powiedzieć, ze ja w ogóle lubię literaturę skandynawską..z jej mrocznością, tajemniczością,powściągliwością w emocjach...wiecie o czym mówię.
Ciekawa fabuła, dobrze napisane postaci. pełna emocji a jednocześnie ciągłego niedopowiedzenia. Cała historia bardzo ciekawa, z wieloma wątkami i ciągłym zaskakiwaniem. Język prosty a przez to doskonale oddający charakter, dobre niezbyt długie opisy. Zdecydowanie książka dla wyrobionego czytelnika. Jedna z najlepszych powieści jakie czytałam.Dla mnie to zdecydowanie powieść obyczajowa, gdzie wątek kryminalny jest tylko pretekstem dla tej obyczajowości. Polecam.

Świetna, czytam ją jednym tchem (zostało kilka kartek na dzisiejszy wieczór). Pierwsze co muszę powiedzieć, ze ja w ogóle lubię literaturę skandynawską..z jej mrocznością, tajemniczością,powściągliwością w emocjach...wiecie o czym mówię.
Ciekawa fabuła, dobrze napisane postaci. pełna emocji a jednocześnie ciągłego niedopowiedzenia. Cała historia bardzo ciekawa, z wieloma...

Sama fabuła nie była najgorsza, ale książka napisana fatalnie. Może zbyt wiele się po niej spodziewałam, bo zaczęłam ją czytać tylko dlatego, że znajdowała się na samym szczycie jakiejś listy książek, które warto przeczytać... Czarna woda to szwedzki kryminał... no i właśnie, kryminały czyta się z zapartym tchem, zgadując, czekając na rozwiązania. W tej książce było mi już naprawdę wszystko jedno kto zabił, bylebym tylko dotarła do końca. Brak ciekawych opisów, brak głównych bohaterów, brak dialogów i w końcu za dużo dziwnych imion i zlewających się ze sobą postaci. Zdecydowanie nie polecam.

Sama fabuła nie była najgorsza, ale książka napisana fatalnie. Może zbyt wiele się po niej spodziewałam, bo zaczęłam ją czytać tylko dlatego, że znajdowała się na samym szczycie jakiejś listy książek, które warto przeczytać... Czarna woda to szwedzki kryminał... no i właśnie, kryminały czyta się z zapartym tchem, zgadując, czekając na rozwiązania. W tej książce było mi już...

Dla miłośników skandynawskich sag - jak najbardziej! Mnie język drażnił (podobnie, jak na początku Księgi Diny). Fenomenu książki nie rozumiem, nieraz traciłam wątek i czułam się znużona lekturą.
Postać głównej bohaterki często irytuje, chociaż fabuła jest nieźle wymyślona.

Dla miłośników skandynawskich sag - jak najbardziej! Mnie język drażnił (podobnie, jak na początku Księgi Diny). Fenomenu książki nie rozumiem, nieraz traciłam wątek i czułam się znużona lekturą.
Postać głównej bohaterki często irytuje, chociaż fabuła jest nieźle wymyślona.