Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytana, ale z dużo mniejszym zainteresowaniem niż inne z tej serii. Styl, język, odniesienia do muzyki nadal sprawiały przyjemność czytania, ale sama fabuła zupełnie nie przypadła mi do gustu. I to nie ze względu na odniesienia do naszego rejonu Europy, bo można wybaczyć pewne stereotypy i uproszczenia, ale sam wątek mocno naciągany. Od początku wydawał mi się mało realny, a pod koniec to poczucie, że Europa jest jak mała wieś gdzie wcześniej czy później każdy na każdego się natknie obniżył mocno ocenę całości. Dla tych co przeczytają (albo nie) polecam Arvo Parta (w tle jest go trochę) – to wybitny kompozytor i świetna muzyka. Minimalistom może bardzo przypaść do gustu.

Przeczytana, ale z dużo mniejszym zainteresowaniem niż inne z tej serii. Styl, język, odniesienia do muzyki nadal sprawiały przyjemność czytania, ale sama fabuła zupełnie nie przypadła mi do gustu. I to nie ze względu na odniesienia do naszego rejonu Europy, bo można wybaczyć pewne stereot...

Rozwiń

Zwiń

Może dlatego, że to pierwsze spotkanie z serią, ale nie wchłonęła mnie. Zabrakło mi rytmu i bohatera, któremu mogłabym kibicować. Wątek kryminalny jest dobrze wymyślony, ale fabuła nie była wciągająca.
Sceneria lat PRLu jest bardzo płytko potraktowana. Można wynieść wrażenie, że alkohol był podstawą diety, a Pewex codziennym marzeniem. Jest kilka trafnych opisów realiów, ale raczej jako dekoracje teatralne. Czasy były złożone jak każde inne, tu jest bardzo duże uproszczenie i jeżeli tło ma grać dużą rolę, to powinno być wnikliwiej przedstawione.
Elementy humorystyczne są, ale do Barei daleko.

Może dlatego, że to pierwsze spotkanie z serią, ale nie wchłonęła mnie. Zabrakło mi rytmu i bohatera, któremu mogłabym kibicować. Wątek kryminalny jest dobrze wymyślony, ale fabuła nie była wciągająca.
Sceneria lat PRLu jest bardzo płytko potraktowana. Można wynieść wrażenie, że alkohol ...

Rozwiń

Zwiń

I na szczęście autorka porzuciła misje uświadamiania na rzecz rozwiązania wątków. I wyszło bardzo dobrze, najlepszy tom. Bohaterowie też dużo lepiej się prezentują, akcja szybka, zaskoczenia też są.

I na szczęście autorka porzuciła misje uświadamiania na rzecz rozwiązania wątków. I wyszło bardzo dobrze, najlepszy tom. Bohaterowie też dużo lepiej się prezentują, akcja szybka, zaskoczenia też są.

Ciąg dalszy zmagań z traumami bohaterów. Akcja nadal wartka, wielowątkowa, jednak w moim odczuciu została przekroczona granica akceptacji dramatów jakie dotykają wszystkie postacie. W pierwszym tomie przyjęłam tę konwencję podkreślenia i przerysowania, ale w tej ta pogrubiona kreska tworzy już postacie kanciaste, sytuacje ciosane topornie. Przy takim rysunku na tyle odrealnia się uniwersum, że moje emocje nie były poruszone, a wręcz próbowałam odgadywać jakie to straszne rzeczy robili rodzice następnym pojawiającym się postaciom. Czy przy tak mocno wyeksponowanym problemie krzywdzenia dzieci i skutkach w dorosłym życiu czytelnik ma szansę dostrzec siebie jako rodzica? Wątpliwe, zbyt karykaturalnie wygląda to w książce. Autorskie misje wolę w niedopowiedzeniach i subtelniejszych przekazach.
To co zgrzytało mi w pierwszym tomie teraz wydawało piszczenie po styropianie.
Ale dla poszukiwaczy szybkiej, mocnej akcji – polecam.

Ciąg dalszy zmagań z traumami bohaterów. Akcja nadal wartka, wielowątkowa, jednak w moim odczuciu została przekroczona granica akceptacji dramatów jakie dotykają wszystkie postacie. W pierwszym tomie przyjęłam tę konwencję podkreślenia i przerysowania, ale w tej ta pogrubiona kreska tworzy...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobry kryminał, niestety biorąc się za czytanie trzeba wziąć pod uwagę, że nie ma pełnego zakończenia… chyba coś w następnym tomie?
Sporo się dzieje, pojawia się wiele wątków, bohaterowie mocno zarysowani, zbrodnie perfidne, ci źli to wręcz bestie. Dla mnie super; lubię kreacje świata na pograniczu realiów, ale z tym przymrużeniem oka autora, że tak, wiem, to moja soczewka powiększająca. Jest kilka momentów, które zgrzytają w tych założeniach, ale są pomijalne.

Bardzo dobry kryminał, niestety biorąc się za czytanie trzeba wziąć pod uwagę, że nie ma pełnego zakończenia… chyba coś w następnym tomie?
Sporo się dzieje, pojawia się wiele wątków, bohaterowie mocno zarysowani, zbrodnie perfidne, ci źli to wręcz bestie. Dla mnie super; lubię kreacje świa...

Rozwiń

Zwiń

Dobrze napisana, pomysł niezły, ale dochodzenie do prawdy nierealne. Pójście takim tropem wydaje mi się mało prawdopodobne i to w kilku punktach. Medycznie też wydaje mi się, że są poważne błędy.

Dobrze napisana, pomysł niezły, ale dochodzenie do prawdy nierealne. Pójście takim tropem wydaje mi się mało prawdopodobne i to w kilku punktach. Medycznie też wydaje mi się, że są poważne błędy.

Harry w bardzo dobrej formie. Dobrze się czyta jak autor ma coś więcej do powiedzenia, a na dodatek wie co i jak to przekazać w fabule, nie robiąc czytelnikowi wykładów, dając mu przestrzeń na własne wnioski i refleksje.

Harry w bardzo dobrej formie. Dobrze się czyta jak autor ma coś więcej do powiedzenia, a na dodatek wie co i jak to przekazać w fabule, nie robiąc czytelnikowi wykładów, dając mu przestrzeń na własne wnioski i refleksje.

Do połowy nuda, aż do jednej akcji, która byłaby ciekawym zwrotem gdyby nie była opisana w blurbie. Potem może zaczyna się coś dziać, tylko, że czytelnik praktycznie może przewidzieć i domyślić się wszystkiego co będzie, no, oprócz wyjątkowo tandetnego zakończenia.
Przyjaciółki z powieści są na poziomie nastolatek. Jestem kobietą, ale takich dialogów – co która której, kiedy i jak powiedziała itp. nie uprawiam, wypisałabym się z takiego „kółka” po pierwszym spotkaniu. Ale może się nie znam i takie relacje w dorosłym życiu się zdarzają, a może to anglosaski są inne.

Do połowy nuda, aż do jednej akcji, która byłaby ciekawym zwrotem gdyby nie była opisana w blurbie. Potem może zaczyna się coś dziać, tylko, że czytelnik praktycznie może przewidzieć i domyślić się wszystkiego co będzie, no, oprócz wyjątkowo tandetnego zakończenia.
Przyjaciółki z powieści ...

Rozwiń

Zwiń

W schemat „Dumy i uprzedzenia” wciśnięta uwspółcześniona historia. Nie wiem czy lepiej znać pierwowzór czy nie, bo z jednej strony można sobie dopowiedzieć, ale z drugiej widać jak płaska jest ta wersja. Chyba każdy kto potrafi sklecić kilka zdań byłby w stanie stworzyć coś w tym stylu.

W schemat „Dumy i uprzedzenia” wciśnięta uwspółcześniona historia. Nie wiem czy lepiej znać pierwowzór czy nie, bo z jednej strony można sobie dopowiedzieć, ale z drugiej widać jak płaska jest ta wersja. Chyba każdy kto potrafi sklecić kilka zdań byłby w stanie stworzyć coś w tym stylu.

Piękne opowieści z zupełnie innej poetyki. Warto przeczytać wstęp, wiedza o autorze pogłębia rozumienie opowiadań.
Pewne fragmenty zostaną ze mną na długo. Z pokorą muszę przyjąć ocenianie artyzmu dzieła tylko w odbiciach, poprzez tłumaczy.

Piękne opowieści z zupełnie innej poetyki. Warto przeczytać wstęp, wiedza o autorze pogłębia rozumienie opowiadań.
Pewne fragmenty zostaną ze mną na długo. Z pokorą muszę przyjąć ocenianie artyzmu dzieła tylko w odbiciach, poprzez tłumaczy.