Przezabawna

Przezabawna

To już trzecie naukowe rozważania trójki autorów przeplatane wydarzeniami, w których główny udział biorą magowie z Niewidocznego Uniwersytetu.

Magowie znów muszą naprawić wydarzenia dziejące się w świecie kuli tak aby wszystko przebiegło zgodnie z rzeczywistością, a ludzkość zdążyła uciec przed kolejnym zlodowaceniem. HEX tym razem wykrywa dość silne zaburzenie, które sam nazywa "złośliwością", przez co wydarzenie, które powinno się wydarzyć nieskończoną liczbę razy może wydarzyć się tylko jeden raz lub wcale. To trochę skomplikowane, ale autorzy to zgrabnie wyjaśniają.

Gorąco polecam fanom twórczości Terry'ego Pratchetta.

To już trzecie naukowe rozważania trójki autorów przeplatane wydarzeniami, w których główny udział biorą magowie z Niewidocznego Uniwersytetu.

Magowie znów muszą naprawić wydarzenia dziejące się w świecie kuli tak aby wszystko przebiegło zgodnie z rzeczywistością, a ludzkość zdążyła uciec przed kolejnym zlodowaceniem. HEX tym razem wykrywa dość silne zaburzenie, które sam...

Wszyscy którzy czytali poprzednie części doskonale zdają się sprawę czego spodziewać - w zasadzie nie różni się ona od poprzedniczek pod względem formy i klimatu, dlatego wszyscy którzy polubili poprzedniczki, z pewnością nie będą rozczarowani. Nadal jest to mieszanka typowej historii rodem ze świata dysku z popularnonaukowym esejem - ze zdecydowaną przewagą tego ostatniego. Tym razem Mustrum i reszta magicznej kadry oposzczają niewidzialne mury uniwerstytetu aby niedopuścić do niepowstania ,,O powstawaniu gatunków" Karola Darwina, bez którego ludzkość czekałaby stagnacja i nieuchronny upadek. Ta prosta i w sumie banalna historia jest pretekstem do zaprezentowania przemyśleń autorów na temat doboru naturalnego, podróży w czasie, tolerancji i teologii (pisane z pozycji zdecydowanego ateisty). Nie jest to klasyczne opracowanie naukowe i chyba tylko dlatego każdy (no, prawie każdy, bo w rozdziałach poświęconych matematycznej definicji nieskończoności nieco się zgubiłem) może je zrozumieć, co być może zainteresuje kogoś poważniejszymi lekturami. Może stać również odwrotnie, gdyż zmiana klimatu bardzo wybija z rytmu (podobnie jak powoływanie się na wydarzenia z fikcyjnych opowieści w wywodzie na jednak naukowe tematy),a mnie rozważania na temat wpływu ewentualnego powstrzymania morderstwa Lincolna były żałośnie nieporadne, podobnie jak całość historyczno-społecznej części wywodu, a rozważania na temat fizyki kwantowej były z kolei nieco zbyt skomplikowane (nawiasem mówiąc, cała eskapada naszych bohaterów w świetle wywodu była całkowicie zbędna, gdyż autor sam uznał, że teoria ewolucji powstała, bo przyszedł na nią czas). Ostatecznie cenię ją sobie nieco niżej od części pierwszej i również nieco wyżej od drugiej.

Wszyscy którzy czytali poprzednie części doskonale zdają się sprawę czego spodziewać - w zasadzie nie różni się ona od poprzedniczek pod względem formy i klimatu, dlatego wszyscy którzy polubili poprzedniczki, z pewnością nie będą rozczarowani. Nadal jest to mieszanka typowej historii rodem ze świata dysku z popularnonaukowym esejem - ze zdecydowaną przewagą tego...

Bardziej chaotyczna niż poprzednie

Bardziej chaotyczna niż poprzednie

Gdyb wszystkie podręczniki szkolne były tak napisane, to coś mi się zdaje, że chęci do nauki znacznie by wzrosły... :)

Gdyb wszystkie podręczniki szkolne były tak napisane, to coś mi się zdaje, że chęci do nauki znacznie by wzrosły... :)

Przy poprzednich częściach „Nauki Świata Dysku” nie miałam najmniejszego problemu z określeniem, o czym przede wszystkim traktowały: pierwsza głównie o budowie świata, druga o ludziach i cywilizacji. Tutaj w pierwszej chwili chciałam napisać, że to książka głównie o ewolucji – ale zatrzymałam się, zastanowiłam i doszłam do wniosku, że tak właściwie to nie. O ewolucji było w części pierwszej. W „Zegarku Darwina” tak naprawdę nie ma jednego głównego tematu. Dostajemy trochę wiadomości o rozwoju nauki, trochę o podstępnych nieskończonościach, trochę o wehikułach czasu, trochę o życiu Darwina… Owszem, niby jakiś wspólny czynnik w tym wszystkim jest, ale dosyć ciężko go wyłowić. Nie, żeby było to wielką wadą, ale jednak w poprzednich książkach miałam większe poczucie ciągłości narracyjnej w częściach naukowych.
Ale oprócz tego pod względem jakości nie zmieniło się nic. Nadal jest ciekawie, zabawnie i mądrze. Co prawda przy próbie zrozumienia niektórych fizycznych fragmentów zaczęłam się poważnie zastanawiać, co ja robię na mat-fizie (oczywiście już po tym, jak pozbyłam się niezbyt przyjemnego wrażenia, że coś drenuje mi mózg i jednocześnie usiłuje przewrócić go na drugą stronę),ale już na przykład czytanie matematycznej części rozdziału o nieskończonościach to czysta przyjemność.
Natomiast jeśli chodzi o rozdziały nieparzyste, czyli przygody magów, odnoszę wrażenie, że z każdą kolejną „Nauką…” jest coraz lepiej. Nawet Stibbonsa udało mi się jakimś cudem polubić, a to już coś. Szkoda tylko, że już po rozdziale szóstym każdy, kto zna Dyskowe powieści domyśli się, kto jest odpowiedzialny za kałamarnicę, samoładujące się działo, meteoryt i setki innych potencjalnych wypadków zagrażających powstaniu „O powstawaniu gatunków”.

Przy poprzednich częściach „Nauki Świata Dysku” nie miałam najmniejszego problemu z określeniem, o czym przede wszystkim traktowały: pierwsza głównie o budowie świata, druga o ludziach i cywilizacji. Tutaj w pierwszej chwili chciałam napisać, że to książka głównie o ewolucji – ale zatrzymałam się, zastanowiłam i doszłam do wniosku, że tak właściwie to nie. O ewolucji było w...

Świetna!

Świetna!

W trzeciej już części z tej serii wyraźnie odczuwalny staje się niewspółmierny stosunek części naukowych, wydłużających się wobec fragmentów literackich Pratchetta, przez co coraz trudniej przebrnąć do kolejnego "przystanku" na trochę rozrywki, jakich dostarczają perypetie Magów, między solidnymi dawkami wiedzy. A naprawdę trafnym zestawieniem jest fabuła literacka uzupełniająca treść merytoryczną w kontekst, który pomaga zrozumieć i zapamiętać - idea serii nadal działa.
Ta książka wraca do wcześniej już nadmienianej idei ewolucji, krąży wokół tematu powstawania idei naukowych, tego jak przebiją się do świadomości ludzi zanim zostaną przyjęte jako naukowe fakty, oraz to co się z nimi dzieje potem. Odnoszę wrażenie że w porównaniu z poprzednimi częściami serii, nie jest tak wszechstronna i urozmaicona, nie wciąga i nie trzyma w zainteresowaniu w sposób ciągły, bo jest bardziej monotematyczna, ale za to zdecydowanie lepiej wyczerpuje temat. Teraz często wracam do niej myślami i żałuje, że po takich lekturach zaczyna mi brakować takiej pewności wypowiedzi i wygody ignorancji z jaką forują się niektórzy kreacjoniści. Literatura tej książki ma między innymi własnie uświadomić ograniczenia poznawcze i to że musimy się pogodzić z faktem że pewne zjawiska naturalne nas przerastają, co nie jest dobrym uzasadnieniem do kreowania pseudonauki. We współczesnym nawale wiadomości szerzy się powszechne przeświadczenie że inteligencja jest darem najsprawiedliwiej przez Boga rozdzielanym, bo nikt nie uskarża się na jego niedobór. Nauka świata dysku uczy sposobu obserwacji świata lepiej niż program szkolny, każący wkuwać na pamięć prawa Mednla, królującego w naszych podstawówkach - bo był Katolikiem? O nim książka nie wspomina, ale daje pewne podteksty mogące wyjaśnić dlaczego tak właśnie wygląda nasza współczesna edukacja, media publiczne i do czego może to wszystko prowadzić.

W trzeciej już części z tej serii wyraźnie odczuwalny staje się niewspółmierny stosunek części naukowych, wydłużających się wobec fragmentów literackich Pratchetta, przez co coraz trudniej przebrnąć do kolejnego "przystanku" na trochę rozrywki, jakich dostarczają perypetie Magów, między solidnymi dawkami wiedzy. A naprawdę trafnym zestawieniem jest fabuła literacka...

Kocham i Pratchetta i książki popularno-naukowe, więc cykl "Nauka Świata Dysku" jest dla mnie lekturą obowiązkową. Pratchettowska teoria mówiąca o tym, czym jest nasza Ziemia jest dość zbieżna z poglądem jednego z moich znajomych, że "ta cała ewolucja, to takie większe laboratorium studenckie, tylko nie wyrzucano do kosza rezultatów eksperymentów" :-). Teraz jeszcze mi do tej wizji dołączył Nadrektor, Myślak Stibbons, Bagaż i cała reszta...

Kocham i Pratchetta i książki popularno-naukowe, więc cykl "Nauka Świata Dysku" jest dla mnie lekturą obowiązkową. Pratchettowska teoria mówiąca o tym, czym jest nasza Ziemia jest dość zbieżna z poglądem jednego z moich znajomych, że "ta cała ewolucja, to takie większe laboratorium studenckie, tylko nie wyrzucano do kosza rezultatów eksperymentów" :-). Teraz jeszcze mi do...

Jeśli sięgając po tę książkę spodziewacie się znaleźć dalsze perypetie bohaterów znanych z cyklu powieści "Świat Dysku" , rozczarujecie się. To nie jest powieść. W każdym rozdziale w bardzo przystępny sposób autorzy książki przybliżają nam historię zmian postrzegania wszechświata przez ludzi. Bo to nie jest książka o płaskim świecie dysku, to opowieść o świecie kuli. Biologia, historia, fizyka i wiele innych dziedzin ciekawie i mądrze zaprezentowanych czytelnikowi. Dodatkowe wstawki sugerujące nieznaczny wkład magów z Niewidocznego Uniwerystey w przebieg ewolucji gatunków na Ziemi, dodają przyjemnego "smaczku" lekturze tej książki. Polecam

Jeśli sięgając po tę książkę spodziewacie się znaleźć dalsze perypetie bohaterów znanych z cyklu powieści "Świat Dysku" , rozczarujecie się. To nie jest powieść. W każdym rozdziale w bardzo przystępny sposób autorzy książki przybliżają nam historię zmian postrzegania wszechświata przez ludzi. Bo to nie jest książka o płaskim świecie dysku, to opowieść o świecie kuli....