Reportaż, który miał być ekscytującym opisem hiszpańskich fiest okazał się nudnawym i powierzchowym ciągiem luźnych impresji Katarzyny Kobylarczyk. Oczywiście, autorka nie musiała bardzo wnikliwie i antropologicznie przedstawiać fenomentu fiesty, to miał prawo być jej osobisty zapis tego doświadczenia, ale efekt końcowy okazał się mierny. Chaotyczne przeskakiwanie od fiesty do fiesty, kilka pocztówkowych migawek z każdej z nich, do tego okraszonych pseudopoetyckim stylem sprawiło, że, sfrustrowana, nie mogłam doczekać się końca książki. Kilka fragmentów jest godnych zanotowania jak np. opis atmosfery miasteczek czy święto bębnów, ale nie wynagradzają one powtarzalnej i monotonnej narracji. Szkoda, bo temat był bardzo nośny, ale niestety w "Pyle" okazał się niewypałem. Nie polecam.

Reportaż, który miał być ekscytującym opisem hiszpańskich fiest okazał się nudnawym i powierzchowym ciągiem luźnych impresji Katarzyny Kobylarczyk. Oczywiście, autorka nie musiała bardzo wnikliwie i antropologicznie przedstawiać fenomentu fiesty, to miał prawo być jej osobisty zapis tego doświadczenia, ale efekt końcowy okazał się mierny. Chaotyczne przeskakiwanie od fiesty...

Spodziewałam się, że dowiem się czegoś nowego o tradycyjnych hiszpańskich świetach, tych bardziej i mniej znanych, a dostałam garść refleksji autorki z wizyt na różnych fiestach. Często tak chaotycznych i oderwanych od rzeczywistości, że nie wiedziałam o jakim wydarzeniu właścwie czytam. Styl niezmiernie mnie męczył. Miałam wrażenie, że to pamiętnik nastoletniej grafomanki. Brnęłam przez te kilkadziesiąt stron jakby to było niezwykle obszerne opracowanie naukowe.... Rzadko zdarza mi się być tak poirytowaną po lekturze jakiejkolwiek książki. Tym razem jestem totalnie rozczarowana:(. Jak dla mnie za mało "mięsa", za dużo bujania w obłokach jak na non-fiction. Nie polecam

Spodziewałam się, że dowiem się czegoś nowego o tradycyjnych hiszpańskich świetach, tych bardziej i mniej znanych, a dostałam garść refleksji autorki z wizyt na różnych fiestach. Często tak chaotycznych i oderwanych od rzeczywistości, że nie wiedziałam o jakim wydarzeniu właścwie czytam. Styl niezmiernie mnie męczył. Miałam wrażenie, że to pamiętnik nastoletniej grafomanki....

Przede wszystkim podoba mi się styl autorki - lekki i plastyczny. Fiesty rzeczywiście są opisane powierzchownie, nie jest to książka antropologiczna a raczej zbiór krótkich relacji. Nie uważam tego wadę za książki, wręcz przeciwnie. Książka daje nam możliwość zatopienia się w tajemniczym świecie i zachęca do dalszego zgłębiania kultur, pokazując ich bogactwo.

Przede wszystkim podoba mi się styl autorki - lekki i plastyczny. Fiesty rzeczywiście są opisane powierzchownie, nie jest to książka antropologiczna a raczej zbiór krótkich relacji. Nie uważam tego wadę za książki, wręcz przeciwnie. Książka daje nam możliwość zatopienia się w tajemniczym świecie i zachęca do dalszego zgłębiania kultur, pokazując ich bogactwo.

Fiesta reportażowa. Choć moglaby być bardziej poglebiona.

Fiesta reportażowa. Choć moglaby być bardziej poglebiona.

Fantastyczna lektura. Rewelacyjnie obrazuje pogląd na świat pierwszego pokolenia, wychowanego w Polsce po upadku komuny (autorka to rocznik 1980).

Całkowita impregnacja na tradycję, źródła kulturowe, wartości odziedziczone. Świat widziany przez pryzmat infantylnej antropologii, mocno podszytej new-age, postmodernizmem i zabobonami współczesności. Wielkie dziedzictwo duchowe sprowadzone do gromadzenia anegdot, sensacji, dziwactw i wynaturzeń. Wszystko to podane w wezbranym nurcie własnych, pożal się boże, przemyśleń, będących w gruncie rzeczy reprodukcją postępowych mitów, którymi nakarmiono autorkę gdy dorastała.

Ja wiem, że wiele tradycyjnych świąt lokalnych w Hiszpanii niemal zatraciło swój wymiar religijny, że w dobie galopującej sekularyzacji zostały zredukowane do świeckich odpustów. Najbardziej dramatycznym przykładem są Sanfermines. Jeszcze 100 lat temu były wręcz misterium duchowym. Owszem, kontrowersyjnym, a dlaczego? Bo zdaniem wielu Nawarryjczyków dochodziło do przesadnej egzaltacji św. Fermina, która stanowiła zagrożenie dla jedynego prawdziwego patrona Nawarry, św. Franciszka Ksawerego. Ach, to były czasy! Dziś Sanfermines to po prostu pijacko-erotyczna orgia zdominowana przez żądnych zabawy Amerykanów i podobnej im hołoty z całego świata. Mieszkańcy Pampeluny znoszą szczanie po bramach i rzyganie do fontann tylko dlatego, że w tym okresie miasto zarabia niewiarygodne pieniądze.

Autorka mogłaby napisać książkę o tym, jak globalizacja i kultura masowa albo miażdżą wszystko, co zastaną na drodze, albo zmieniają we własną karykaturę. Ale wtedy musiałaby zrozumieć, że La Macarena to nie jest bogini Ery Wodnika, postać z galerii ezoterycznych zjaw czy figura terapii alternatywnej, i że 18. grudnia w całej Andaluzji dzieje się coś, co nie da się sprowadzić do interesującego zjawiska z dziedziny antropologii kulturowej. Ona tego nie rozumie, bo sama jest animatorką tej nowej mitologii. Powiedzieć, że siedzi za kierownicą tego walca, który miażdży przeszłość, to robić autorce chyba niezasłużone awanse. Powiedzmy, że na swoją skromną miarę kręci korbką własnej maszynki do mięsa, z której wypada doskonale rozrobiona intelektualna mielonka.

Fantastyczna lektura. Rewelacyjnie obrazuje pogląd na świat pierwszego pokolenia, wychowanego w Polsce po upadku komuny (autorka to rocznik 1980).

Całkowita impregnacja na tradycję, źródła kulturowe, wartości odziedziczone. Świat widziany przez pryzmat infantylnej antropologii, mocno podszytej new-age, postmodernizmem i zabobonami współczesności. Wielkie dziedzictwo...

Ciekawe tematy, ale w dużej mierze potraktowane powierzchownie. Irytująca, zbyt ekspresyjna narracja.

Ciekawe tematy, ale w dużej mierze potraktowane powierzchownie. Irytująca, zbyt ekspresyjna narracja.

Sądziłam, że to reportaż o hiszpańskich tradycyjnych festiwalach i imprezach, opisanych rzetelnie oraz ciekawie objaśnionych. Niestety dostałam jakieś luźne przemyślenia autorki, tekst pełen makaronizmów, przez co trudno było się skupić. Całość wydaje się strasznie chaotyczna, niektóre rozdziały próbowałam czytać bardzo powoli i ze zrozumieniem, ale i tak nie byłam pewna co czytam. Choć książka jest krótka, strasznie się przy niej namęczyłam. Nie odnalazłam w niej tej radości i życia jaka cechuje Hiszpanię.
Chwilami zastanawiałam się, dlaczego ta książka w ogóle została wydana. Tym razem Wydawnictwo Czarne mnie zawiodło.

Sądziłam, że to reportaż o hiszpańskich tradycyjnych festiwalach i imprezach, opisanych rzetelnie oraz ciekawie objaśnionych. Niestety dostałam jakieś luźne przemyślenia autorki, tekst pełen makaronizmów, przez co trudno było się skupić. Całość wydaje się strasznie chaotyczna, niektóre rozdziały próbowałam czytać bardzo powoli i ze zrozumieniem, ale i tak nie byłam pewna co...

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej pozycji, stąd niższa ocena, mimo ciekawego tematu. Mase ciekawostek, zanurzonych w filozoficznym wodolejstwie> Nie mam pojęcia, czy to prawda, ale wyglądało mi to jakby ktoś zebrał wpisy z bloga podróżniczego. Gdyby nie kilka rzeczy które ze mną zostały (m.in.ludzie mchy, rzucanie landrynkami czy bieg z krzyżem) dałabym oczko niższą ocenę, za ten przedziwny styl narracji.

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej pozycji, stąd niższa ocena, mimo ciekawego tematu. Mase ciekawostek, zanurzonych w filozoficznym wodolejstwie> Nie mam pojęcia, czy to prawda, ale wyglądało mi to jakby ktoś zebrał wpisy z bloga podróżniczego. Gdyby nie kilka rzeczy które ze mną zostały (m.in.ludzie mchy, rzucanie landrynkami czy bieg z krzyżem) dałabym oczko niższą...

Bardzo ciekawe wrażenia autorki z opisu świąt hiszpańskich, również nieznanych.

Bardzo ciekawe wrażenia autorki z opisu świąt hiszpańskich, również nieznanych.

Dla mnie zupełnie nowe i niezwykłe spojrzenie na Hiszpanię. Owszem, świadomość organizowania fiesty w tym kraju jest powszechna, ale że jest ich tyle, że każda z fiest ma swoją przyczynę, często szczególnego patrona, specyficzne zwyczaje to już informacja rzadka.
Świetnie mi się czytało te reportaże, bo są napisane lekkim przyjemnym językiem. Mnóstwo w nich historii, obyczajów, kolorów każdego rodzaju.

Dla mnie zupełnie nowe i niezwykłe spojrzenie na Hiszpanię. Owszem, świadomość organizowania fiesty w tym kraju jest powszechna, ale że jest ich tyle, że każda z fiest ma swoją przyczynę, często szczególnego patrona, specyficzne zwyczaje to już informacja rzadka.
Świetnie mi się czytało te reportaże, bo są napisane lekkim przyjemnym językiem. Mnóstwo w nich historii,...