Honoré de Balzac i jego "Córka Ewy" rozpoczyna nową rundę z klasyką w mym czytelniczym uniwersum.
Skojarzenia z pisarzem dotychczas mi nieznanym to: metaforyczny, alegoryczny język- trafnie, dosadnie opisujący stany emocjonalne i umysłowe bohaterów, pozostawiający mądre zdania i unikalne przenośnie do zapisania; fabuła, która nie może się znudzić, bo zarzuca łańcuch zaintrygowania; barwne, urozmaicone postaci, które mają swoje odpowiedniki we współczesnych latach.

Honoré de Balzac i jego "Córka Ewy" rozpoczyna nową rundę z klasyką w mym czytelniczym uniwersum.
Skojarzenia z pisarzem dotychczas mi nieznanym to: metaforyczny, alegoryczny język- trafnie, dosadnie opisujący stany emocjonalne i umysłowe bohaterów, pozostawiający mądre zdania i unikalne przenośnie do zapisania; fabuła, która nie może się znudzić, bo zarzuca łańcuch...

Sercowe perypetie hrabiny Marii de Vandenesse, która podobnie jak wiele bohaterek "Komedii ludzkiej" wyszła za mąż bez miłości i poszukuje prawdziwego uczucia. Obiektem jej westchnień staje się poeta-karierowicz Raul Nathan, dla którego godzi się łamać prawo.

Jeśli nie jest to dla czytelnika pierwsza pozycja z tego cyklu, nie odkryje on w niej nic nowego. Tematami są nieszczęśliwa miłość w kręgach arystokracji, weksle, dążenie do zajęcia jak najwyższego stopnia w społeczeństwie. Balzac mozolnie opisuje każdą z postaci, używa bogatego języka. Oczywiście nie obyło się bez paru perełek, które sobie wynotowałem: "Dbała oń jak o ojca. Oszukiwała go jak męża", "(...) na przechadzkach w rodzaju owych, na jakie pozwalają sobie Anglicy w niedzielę mówiąc: 'Nie idźmy tak szybko. Wyglądałoby, że się bawimy'" czy "Towarzystwo nigdy nie zrzeka się swoich praw. Zawsze chce, by je bawiono". Solidna pozycja wśród dzieł francuskiego autora.

Sercowe perypetie hrabiny Marii de Vandenesse, która podobnie jak wiele bohaterek "Komedii ludzkiej" wyszła za mąż bez miłości i poszukuje prawdziwego uczucia. Obiektem jej westchnień staje się poeta-karierowicz Raul Nathan, dla którego godzi się łamać prawo.

Jeśli nie jest to dla czytelnika pierwsza pozycja z tego cyklu, nie odkryje on w niej nic nowego. Tematami są...

Przepiękna, jak to u Balzaca opowieść o miłości. Głębia opisów, wybitny język. Balzac był mistrzem w rozumieniu kobiecej natury, i kolejny raz dał temu wyraz. Najpierw wzruszający opis dwóch sióstr wychowywanych jak zakonnice, a później pięknie odmalowane tragiczne uczucie zamężnej siostry do pisarza. Jeśli ktoś szuka pocieszenia, zastanowienia się nad kruchością życia, miłości, książka jest dla niego. Polecam.
"Ma tylko mnie na świecie, i ja go nie opuszczę. To słowo zawiera tajemnicę wszystkich kobiet: są heroiczne wówczas, kiedy mają pewność, iż są wszystkim dla wielkiego i nieskalanego człowieka"..
"Mężczyzna obojętny dostatecznie jest już brzydki w oczach kobiet, ale kiedy przestaje go kochać wydaje jej się ohydny.."

Przepiękna, jak to u Balzaca opowieść o miłości. Głębia opisów, wybitny język. Balzac był mistrzem w rozumieniu kobiecej natury, i kolejny raz dał temu wyraz. Najpierw wzruszający opis dwóch sióstr wychowywanych jak zakonnice, a później pięknie odmalowane tragiczne uczucie zamężnej siostry do pisarza. Jeśli ktoś szuka pocieszenia, zastanowienia się nad kruchością życia,...

Kolejne wspaniałe dzieło Balzaca. Chociaż, tutaj jakoś wyjątkowo, troszkę męczyły mnie opisy.

Kolejne wspaniałe dzieło Balzaca. Chociaż, tutaj jakoś wyjątkowo, troszkę męczyły mnie opisy.

Trudno ocenić tę książkę. Na pewno wymaga ona skupienia i wytęrzonej uwagi podczas czytania.To mój pierwszy kontakt z tym autorem. Na pewno jeszcze sięgnę po jego dzieła. Nie poddam się tak łatwo. Ale jest to raczej literatura dla wytrwałych.
Książka może być studnią cytatów.

Trudno ocenić tę książkę. Na pewno wymaga ona skupienia i wytęrzonej uwagi podczas czytania.To mój pierwszy kontakt z tym autorem. Na pewno jeszcze sięgnę po jego dzieła. Nie poddam się tak łatwo. Ale jest to raczej literatura dla wytrwałych.
Książka może być studnią cytatów.

Geniusz.

Geniusz.

W tej książce Balzac bierze pod lupę kobiety, wraz z ich słabościami i wadami, ale także wychwalając ich przymioty, takie jak uczuciowość, cnotę, urok, poświęcenie. Szczególnie podobała mi się tutaj obserwacja wzajemnych relacji między kobietami, niuanse jakie rządzą damskim towarzystwem i reakcje jakie one wywołują. W tle tego kobiecego świata rywalizują też między sobą mężczyźni, a ich areną jest polityka, opinia publiczna, wpływy, czy też majątek. Wszystko to okraszone niezwykle przenikliwymi obserwacjami autora. Nie zagłębiając się już w opis fabuły, jak zwykle przy Balzacu - polecam z czystym sumieniem.

W tej książce Balzac bierze pod lupę kobiety, wraz z ich słabościami i wadami, ale także wychwalając ich przymioty, takie jak uczuciowość, cnotę, urok, poświęcenie. Szczególnie podobała mi się tutaj obserwacja wzajemnych relacji między kobietami, niuanse jakie rządzą damskim towarzystwem i reakcje jakie one wywołują. W tle tego kobiecego świata rywalizują też między sobą...

7,5/10

7,5/10

Tematyka typowa dla Balzaca, co nie znaczy, że mało oryginalna.

Kolejny raz bohaterami są przedstawiciele arystokracji, nie brak tu hrabiów i baronów oraz ich żon, ale główny wątek dotyczy również ludzi z niższych sfer - to sprytny dorobkiewicz i utrzymanek oraz aktorka-kurtyzana.
Losy tych postaci są ściśle powiązane; niemal każdy knuje jakąś intrygę, mając na uwadze przede wszystkim własne korzyści.

W ciekawy sposób opisane zostały relacje między zdradzanym mężem i jego znudzoną żoną, dla której romans z pełnym aspiracji literatem początkowo ma być tylko rozrywką i próbą psychicznego podbudowania się.
Z czasem związek zaczyna wymykać się spod kontroli, mąż staje się zazdrosny, w dodatku nie tylko nie jest głupi, ale okazuje się żądny zemsty.
W takiej sytuacji nietrudno o kłopoty i skandal...

Zakończenie zaskakuje, ale obnaża też prawdę o prawdziwych uczuciach bohaterów. Zwłaszcza tytułowa córka Ewy, czyli zdradziecka grzesznica, pokazuje czytelnikowi prawdziwą twarz (jeśli wcześniej miało się wątpliwości co do jej charakteru, to w finale pozbywa się ich bardzo szybko).

Mimo upływu lat, a nawet wieków, proza Balzaca się nie starzeje. Dziś możemy, co prawda, uśmiechnąć się, czytając jego wywody i teorie na temat kobiet, dziś na pewno uznalibyśmy je za seksistowskie, ale psychologiczne portrety stworzone przez pisarza są uniwersalne i ponadczasowe.

Tematyka typowa dla Balzaca, co nie znaczy, że mało oryginalna.

Kolejny raz bohaterami są przedstawiciele arystokracji, nie brak tu hrabiów i baronów oraz ich żon, ale główny wątek dotyczy również ludzi z niższych sfer - to sprytny dorobkiewicz i utrzymanek oraz aktorka-kurtyzana.
Losy tych postaci są ściśle powiązane; niemal każdy knuje jakąś intrygę, mając na uwadze...

Powieść ta została wydana po raz pierwszy jako powieść w odcinkach w czasopiśmie le Siècle na przełomie 1838 i 1839 roku.
To opowieść przede wszystkim o kobietach, ale także o tym, jak niespodziewane i często groźne mogą być konsekwencje niewinnego flirtu czy romansu.
Wspaniała powieść. Nie bez kozery Balzac uznawany był i jest za znawcę kobiet i ich duszy.Jak nikt inny potrafil rozłożyć kobiece wnętrze na czynniki pierwsze, a także powiązać je z innymi utworami.
W Córce Ewy znajdziemy całkiem sporo nawiązań do klasycznych dla nas, a w miarę współczesnych dla Balzaca autorów, jak np. Moliera czy Byrona. Znajdziemy także nawiązania do.. Biblii. Spójrzcie choćby na tytuł tej niezbyt grubej powieści? Czyż nie kojarzy się on z Biblią?
Bohaterką jest hrabina Maria de Vandenesse, wydana za mąż bez jakichkolwiek uczuć wobec przyszłego męża. Powodem zamążpójścia były..pieniądze. Prozaiczne, ale prawdziwe. W swoje nieudane małżeństwo hrabina pragnie wnieść trochę kolorytu, pikanterii, życia...to co wybierze zaprowadzi ja w miejsce, które zarówno ja, jak i czytelnika zadziwi. Z pozoru banalna historia z wieloma podtekstami, wydźwiękami i taka, którą każdy czytelnik może inaczej odebrać.
Wspaniałe opisy kobiety, jej duszy, przemyśleń, ale także tego, jak żyło się w danych czasach, w układzie, który stał się udziałem bohaterki.
Sporo w tej opowieści opisów. Ba, to one głównie królują. Mało dialogów. Może to stwarzać pewne problemy w lekturze, ale zaręczam, warto się pomęczyć (jeżeli ktoś lekturę głównie opisów uznaje za mękę). Nagrodą będzie ogromna satysfakcja i wyjątkowa literatura.
Córka Ewy jest cienką książką, ale po raz kolejny to akurat dzieło potwierdza powiedzenie...nie ilość , a jakość ma znaczenie. Gorąco polecam.

http://pasje-fascynacje-mola-ksiazkowego.blogspot.com/

Powieść ta została wydana po raz pierwszy jako powieść w odcinkach w czasopiśmie le Siècle na przełomie 1838 i 1839 roku.
To opowieść przede wszystkim o kobietach, ale także o tym, jak niespodziewane i często groźne mogą być konsekwencje niewinnego flirtu czy romansu.
Wspaniała powieść. Nie bez kozery Balzac uznawany był i jest za znawcę kobiet i ich duszy.Jak nikt inny...