Byłem zwyczajnie ciekawy nowej książki Jędrzeja Pasierskiego pod tytułem „Wodnik”. Ukazała się ona nakładem Wydawnictwa Czarne. Historia ta powstała pierwotnie jako produkcja audioteki. W 2023 roku do rąk czytelników trafia jej książkowa wersja.

Oczywiście wszyscy znamy autora cyklu o komisarz Ninie Warwiłow. To właśnie tą serią Pasierski zdobył sobie uznanie czytelników, a niektóre tomy zyskały prestiżowe nagrody. Jak więc poradził sobie z książką, w której nie ma Niny? Czy „Wodnik” to rasowy thriller psychologiczny, jak chce tego wydawca? Przede wszystkim moją uwagę przykuła nienachalna objętość książki. Liczy ona sobie nieco ponad dwieście stron, co ma zarówno plusy, jak i minusy. Do tych pierwszych zaliczyć można to, że książkę po prostu szybko się czyta. Minusem mogą być brak głębi psychologicznej bohaterów i dość powierzchownie opowiedziana historia. Mam wrażenie, że autor nie wykorzystał całego potencjału, jaki w niej drzemie. Ale po kolei.

Głównym bohaterem jest Szczepan Turski, który pracuje jako psycholog i specjalizuje się w pracy z dziećmi. Jego życie osobiste nie jest zbyt udane. Autor powiela schemat, w którym główna postać ma własne problemy, z którymi nie umie sobie poradzić. Turskiego prześladują bowiem demony przeszłości, od których nie potrafi się uwolnić. W tym miejscu mała dygresja. Otóż uważam, że postać psychologa pozostała „niedopowiedziana”. Jak gdyby Pasierski nie mógł się zdecydować, czy ciągnąć jego wątek, czy też nie. W efekcie otrzymaliśmy bohatera trochę nijakiego. Być może jest to jednak tylko moje odczucie.

Szczepan przyjmuje zlecenie w Zwierzyńcu. W domu nad stawami Echo mieszka siedmioletni Michał, który często miewa wybuchy złości. Rodzice chcą, aby psycholog pomógł ich dziecku. Tymczasem Szczepan odkrywa, że napady agresji mogą mieć bardzo konkretną przyczynę. Okazuje się, że brat Michała utopił się niedaleko domu. Jednak chłopiec utrzymuje, że widział Wodnika, który zabrał Marcela. Czy można wierzyć siedmiolatkowi? Czy Wodnik rzeczywiście istnieje, czy stanowi tylko wytwór wyobraźni?

Szczepan Turski próbuje rozwikłać tę zagadkę. Aby to zrobić, będzie musiał zrozumieć, jakie relacje łączą poszczególnych członków rodziny. W trakcie tego swoistego śledztwa natrafia na kobietę, która pisze książkę o zaginięciu pewnej nastolatki. Rodzi się między nimi nić sympatii. Oboje nie przypuszczają nawet, że prawda, którą odkryją, zagrozi ich życiu.

„Wodnik” to ciekawa historia. Jednak zabrakło mi w niej napięcia i uczucia niepokoju, które powinno towarzyszyć czytelnikowi podczas lektury. Uważam, że dzieje się tak głównie za sprawą bohaterów, którzy po prostu są. Trudno nam się utożsamić z jakąś postacią, trudno komuś kibicować. Pretekstem do pracy Szczepana stał się przypadek Michała, tymczasem sam chłopiec jest niemal nieobecny w książce.

Podsumowując, „Wodnik” to dobra powieść na letni odpoczynek, jednak uważam, że Jędrzeja Pasierskiego stać na więcej.

Wojciech Sobański