Wydawnictwo Dark Horse (a w Polsce Egmont) już od dłuższego czasu raczy czytelników komiksowymi przygodami Geralta z Rivii. Choć poszczególne tomy prezentowały różną jakość, odkąd za serię zabrał się nagrodzony niedawno nagrodą Hugo, Bartosz Sztybor, widać wyraźną tendencję wznoszącą. Po ciekawych “Zatartych wspomnieniach” i nowatorskim “Wiedźmim lamencie” przyszedł czas na “Balladę o dwóch wilkach”.

Geralt i Jaskier przybywają do Grimmwaldu – niegdyś dobrze prosperującego miasta, które wraz z zamknięciem kopalni znacznie podupadło. Interes zwietrzyły tu trzy siostry Schwinke, za bezcen skupujące domy od zubożałych mieszkańców, by zamienić Grimmwald w kwitnący ośrodek turystyczny. Ich działania nie wszystkim się jednak podobają. Tymczasem w mieście zaczyna grasować wilkołak. Czy to Schwinke go nasłały, by pozbyć się reszty niechcianych mieszkańców? Czy może to któryś z nich stara się wykurzyć chciwe siostry z Grimmwaldu? Geralta czeka niełatwa zagadka do rozwiązania. Jaskier zaś… nie ustaje w wysiłkach, by napisać wiekopomną balladę o dokonaniach wiedźmina.

Scenarzysta poszedł tropem Andrzeja Sapkowskiego i fabułę oparł na znanych motywach z baśni i bajek. Siostry Schwinke, Czerwony Kapturek, wilkołak. A wszystko zostało jeszcze dodatkowo podlane kryminalnym sosem spod znaku Agathy Christie. Muszę przyznać, że owa mieszanka wypadła na prawdę ciekawie, i choć pewnych twistów można się domyślić to fabuła jest angażująca i całkiem intrygująca.

Jeśli chodzi o stronę wizualną to początkowo ilustracje niezbyt przypadły mi do gustu. Jednak w toku opowieści stwierdziłem, że całkiem dobrze do niej pasują, pomimo bajkowego charakteru niezbyt współgrającego z mroczną opowieścią. Mimo to w pewnych momentach, Miki Montillo potrafił pokazać również brutalniejszą i złowrogą stronę ilustracji. Na duży plus wypadają również wstawki z Jaskrem komponującym balladę i komentującym w wieloznaczny sposób wydarzenia dziejące się na kartach komiksu, które przeplatają się i uzupełniają główną linią fabularną.

“Ballada o dwóch wilkach” to solidna opowieść o przygodach Geralta z Rivii, choć mam wrażenie, że dwa wcześniejsze tomy były odrobinę ciekawsze i bardziej intrygujące. Pomimo to komiks czytało się całkiem przyjemnie i pozostaje czekać na kolejne odsłony serii.

Wydawnictwo Dark Horse (a w Polsce Egmont) już od dłuższego czasu raczy czytelników komiksowymi przygodami Geralta z Rivii. Choć poszczególne tomy prezentowały różną jakość, odkąd za serię zabrał się nagrodzony niedawno nagrodą Hugo, Bartosz Sztybor, widać wyraźną tendencję wznoszącą. Po ciekawych “Zatartych wspomnieniach” i nowatorskim “Wiedźmim lamencie” przyszedł czas na...

Kolejny komiks z serii przygód Geralta, są to opowieści trochę spoza kanonu które jednak nadal mają ducha opowieści Sapkowskiego. Tutaj dostajemy ciekawą opowieść która przeplata się z kryminalną zagadką kto jest mordercą. Do tego mamy Jaskra. Kreska bardzo mi się podoba w tym komiksie a intryga jest płynna i bardzo sprawna. Gorąco Polecam Komiks. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Kolejny komiks z serii przygód Geralta, są to opowieści trochę spoza kanonu które jednak nadal mają ducha opowieści Sapkowskiego. Tutaj dostajemy ciekawą opowieść która przeplata się z kryminalną zagadką kto jest mordercą. Do tego mamy Jaskra. Kreska bardzo mi się podoba w tym komiksie a intryga jest płynna i bardzo sprawna. Gorąco Polecam Komiks. Zapraszam też na swojego...

Wiedźmin: Ballada o dwóch wilkach to już siódmy tom z serii komiksów, które zaczęły wychodzić “po grze”. Prawdę mówiąc nie spodziewałam się po nim niczego specjalnego. Ot odrobiny rozrywki. A jednak autorzy mnie bardzo pozytywnie zaskoczyli.

Po pierwszym rzucie oka na rysunki myślałam, że będą ok, ale bez większych zachwytów. Jednak doceniłam je, gdy wpatrzyłam się w szczegóły. Siła detali jest naprawdę duża. Wyróżnia się mimika postaci, szczególnie Jaskra.

I te wizualizacje muzyki. Miki Montlló miał cudowny pomysł, jak graficznie przedstawić ballady Jaskra i od razu przekazać w jakim stylu są skomponowane. W skrócie, Montlló wykorzystał design podobny do memów o “smacznej kawusi”. Wynika z nich, że styl Jaskra był dość chodnikowy. Bard w tej części to taki Zenek Martyniuk Temerii. Bardzo mi się spodobała taka wizja. Parę razy prychłam.

🎸 Wiedźmin i postacie ze znanych baśni

Bartosz Sztybor także jest w świetnej formie. Opowiada niby zwykłą historię, bardzo typową dla wiedźmina. Geralt otrzymuje zlecenie zabicia wilkołaka. Jednak ten jeszcze nikogo nie zabił, więc Geralt postanawia puścić go wolno i wtedy właśnie pojawia się trup. Geralt przeczuwa jednak, że coś w tej historii jest nie tak i że wszyscy kłamią, a on chce, jak zwykle, dokonać słusznego wyboru.

Sztybor bardzo fajnie łączy różne historie. Są tu ślady inspiracji znanych baśni o Czerwonym Kapturku i Trzech Świnkach (siostry Schwinke, hehe). Występują nawet sami bracia Grimm. Do tego znajdziemy doskonale znane elementy świata stworzonego przez Sapkowskiego. Są klątwy, dopplery, wilkołaki i nekkery. Doskonała mieszanka zapewniająca świetną rozrywkę.

🎸 Wiedźmińskie eksperymenty

Mam wrażenie, że cała ta seria na tyle okrzepła, że każda kolejna część jest coraz odważniejsza. W Wiedźmin: Ballada o dwóch wilkach jest wyraźnie więcej Jaskra niż zwykle – dużo wizualizacji jego ballad. Ale watki są sprytnie połączone, tak, że to nawet dodaje smaczku i popycha fabułę do przodu.

Mam nadzieję, że kolejne epizody z tego cyklu będą jeszcze bardziej odważne i poeksplorują także inne postacie i motywy, których przecież w tym świecie nie brakuje. Jako wierna fanka naprawdę na to liczę i czekam z niecierpliwością na kolejne historie.

Wiedźmin: Ballada o dwóch wilkach to już siódmy tom z serii komiksów, które zaczęły wychodzić “po grze”. Prawdę mówiąc nie spodziewałam się po nim niczego specjalnego. Ot odrobiny rozrywki. A jednak autorzy mnie bardzo pozytywnie zaskoczyli.

Po pierwszym rzucie oka na rysunki myślałam, że będą ok, ale bez większych zachwytów. Jednak doceniłam je, gdy wpatrzyłam się w...

Powrót do komiksowego wiedźmina raz jeszcze udany. Tym razem z wieloma humorystycznymi akcentami w postaci wyśpiewywanych przez Jaskra ballad.

Tak jak pozostałe odsłony, Geralt (sam albo z towarzyszem) trafia do jakiegoś miejsca, chwilę w nim bawi i nagle pojawia się zlecenie. Tutaj trafia nam się zlecenie bez rewelacji - w mieście Grimmwald grasuje wilkołak, który straszy i przegania starych mieszkańców, a o jego 'wynajęcie' podejrzewa się siostry Schwinke. Jedną z postaci, która wynajmuje wiedźmina, jest Czerwona, kobieta w czerwonym kapturze. Później też bez zaskoczeń, śledztwo tu, śledztwo tam, to, co z początku wydawało się proste, staje się skomplikowane, ale ostatecznie triumfuje.. ballada Jaskra!

Świetne są nawiązania do baśni braci Grimm, nie tylko w postaci Czerwonej i tezech sióstr Schwinke, ale nawet miasto wydaje się być dla nich hołdem.

Komiks bardzo polecam, kreska bajkowa, ale bardzo przyjemna dla oka, a sam świat mocno wiedźminowy, więc i polecenie pewne!

Powrót do komiksowego wiedźmina raz jeszcze udany. Tym razem z wieloma humorystycznymi akcentami w postaci wyśpiewywanych przez Jaskra ballad.

Tak jak pozostałe odsłony, Geralt (sam albo z towarzyszem) trafia do jakiegoś miejsca, chwilę w nim bawi i nagle pojawia się zlecenie. Tutaj trafia nam się zlecenie bez rewelacji - w mieście Grimmwald grasuje wilkołak, który straszy...

Jak zwykle czytając o Wiedźminie bawiłam się świetnie, a już zwłaszcza że w tej części mamy dużo duetu Geralt - Jaskier. Komiks wciągający, czyta się szybko, chociaż jest to komiks raczej dla osób, które znają już to uniwersum, ponieważ świat jest pobieżnie przedstawiony. Niemniej polecam.

Jak zwykle czytając o Wiedźminie bawiłam się świetnie, a już zwłaszcza że w tej części mamy dużo duetu Geralt - Jaskier. Komiks wciągający, czyta się szybko, chociaż jest to komiks raczej dla osób, które znają już to uniwersum, ponieważ świat jest pobieżnie przedstawiony. Niemniej polecam.

Fajna, wciągająca historia, ale bez jakiegoś szczególnego zachwytu. Nagłe zakończenie, jakby urwane. Ballada Jaskra przewija się przez cały utwór czasami niezrozumiale wtrącona w fabułę, do tego czcionka (przy balladzie) powykrzywiana trudna do czytania.

Fajna, wciągająca historia, ale bez jakiegoś szczególnego zachwytu. Nagłe zakończenie, jakby urwane. Ballada Jaskra przewija się przez cały utwór czasami niezrozumiale wtrącona w fabułę, do tego czcionka (przy balladzie) powykrzywiana trudna do czytania.

Historia bliska klimatom opowiadań Sapkowskiego bawiąca się elementami baśni Grimm będąca jednocześnie intrygującym kryminałem. Przednia rozrywka!

Historia bliska klimatom opowiadań Sapkowskiego bawiąca się elementami baśni Grimm będąca jednocześnie intrygującym kryminałem. Przednia rozrywka!

Dwa poprzednie albumy zbiorcze „Wiedźmina” to prawdziwa uczta dla fanów Geralta z Rivii. Jasne, co więksi ortodoksi mogli narzekać na brak czarnego, często wisielczego humoru, jakim charakteryzowała się wykreowana przez Andrzeja Sapkowskiego postać, ale w ogólnym rozrachunku nie była to zbyt znacząca wada, zwłaszcza w obliczu faktu, że otrzymaliśmy komiksy niezwykle angażujące i wielowymiarowe. Wiedząc, że za serię nadal odpowiada Bartosz Sztybor, spodziewałem się, że nowy tom będzie wyglądał podobnie. Ale, o dziwo, idzie w nieco innym kierunku.

Geralt i Jaskier trafiają do Grimmwaldu. Miasto jakiś czas temu podupadło po zamknięciu pobliskiej kopalni, obecnie jednak trzy siostry Schwinke starają się przywrócić mu świetność. Nie każdemu pasuje, że kobiety chcą zmienić jego charakter miejscowości i przekształcić je w ośrodek turystyczny. Co więcej w mieście zaczyna grasować wilkołak, ale jego ataki budzą wątpliwości wśród mieszkańców, którzy zaczynają się zastanawiać, czy to inwestorki nasłały go, by uciszył krytyczne wobec ich działalności głosy?

Pierwsze co rzuca się w oczy po rozpoczęciu lektury, to wyraźna inspiracja baśniami braci Grimm. Wpływy te widać zarówno w nazewnictwie poszczególnych lokacji, jak i imionach bohaterów oraz ich charakterystyce. Wychwytywanie nawiązań stanowi przednią zabawę i już na starcie warunkuje nieco inne niż przy okazji dwóch poprzednich tomów postrzeganie całej opowieści. Wydaje się, że tym razem dostaliśmy więcej luzu i zabawy formą. Wrażenie to potęgują wstawki z wizualizacjami kolejnych wersów tworzonej na bieżąco ballady Jaskra (stąd zresztą wziął się tytuł całego albumu),nadających całości humorystycznego sznytu, którego Sztybor wcześniej raczej unikał, a który, jak się okazuje, doskonale tu pasuje.

Nad komiksem unosi się aura swego rodzaju inności, która okazała się jednak niezwykle odświeżająca – z pewnością pozwoli ona na utrzymanie zainteresowania dotychczasowych fanów, a kto wie, może nawet przyciągnie do „Wiedźmina” nowych. Jestem wielkim entuzjastą zarówno „Zatartych wspomnień”, jak i „Wiedźmiego lamentu”, ale uważam, że kolejny album utrzymany w tym samym stylu mógłby być nużący i sprowokować zarzuty o twórczą stagnację. Tymczasem „Ballada o dwóch wilkach” jest komiksem o swojej własnej charakterystyce, w którym interesujące śledztwo kryminalne przenika się z rozterkami moralnymi bohaterów oraz humorem. Ten miks wcale nie musiał dobrze zadziałać, ale Bartosz Sztybor poukładał wszystkie elementy w sposób perfekcyjny, z wyczuciem i smakiem.

Czym stoi „Wiedźmin”? Każdy zapewne odpowie na to pytanie inaczej, dla mnie jednak są to angażująca akcja oraz psychologiczna głębia. Wspaniale współgrały w książkach Sapkowskiego, a teraz znajdują swoje miejsce w komiksach Sztybora. „Ballada o dwóch wilkach” jest przede wszystkim bardzo sprawnie poprowadzonym kryminałem, który potrafi w kilku miejscach nieźle zaskoczyć czytelnika. Działa więc na polu rozrywkowym. Jeśli zaś idzie o charaktery postaci – tutaj również jest znakomicie. Swoje zrobiły na pewno dwa poprzednie, pisane zupełnie na poważnie komiksowe „Wiedźminy”, bo w „Balladzie” czuć takie samo podejście do bohaterów. Sztybor co prawda serwuje Geraltowi i innym nieco mniej niedoli, ale rozterki moralne protagonistów nadal są wiarygodne i wielowymiarowe, a co za tym idzie, opowieść nabiera bardzo potrzebnej, doskonale kontrastującej z lżejszymi fragmentami głębi.

Nie tylko fabuła „Ballady o dwóch wilkach” przykuwa uwagę, swoje robią także ilustracje. Odpowiedzialny za nie Miki Montllo zdecydował się na konwencję iście cartoonową. To zupełne przeciwieństwo tego, co dostaliśmy wcześniej, ale po raz kolejny te kontrasty wyszły serii na plus, odświeżając to bardziej ponure oblicze Geralta. Jest całkiem kolorowo, dynamicznie w scenach akcji, a co najważniejsze, hiszpański rysownik cały czas zachowuje dużą przejrzystość kolejnych kadrów. Jest na czym zawiesić oko.

Jeśli rozwijać uniwersum, to tylko w taki sposób. Ta uwaga tyczy się zresztą nie tylko „Wiedźmina”, ale wszystkich popkulturowych franczyz. Szacunek do materiału źródłowego plus interesujący pomysł na rozwój danego bohatera oraz pisarska (a w przypadku komiksu również graficzna) sprawność – kiedy wszystkie te składowe spotykają się w jednym miejscu, wtedy czytelnik dostaje w swoje ręce dzieło nieszablonowe, któremu zdecydowanie warto najpierw poświęcić uwagę, a potem szczerze polecić je innym. I to właśnie robię – czytajcie „Balladę o dwóch wilkach”, bo warto!


Recenzja do przeczytania także na mim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2024/01/wiedzmin-tom-7-ballada-o-dwoch-wilkach.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid02hDaxMXbiDqt9B5kkkpB98qZUjfxQFt1aVRbptYDnZFJEhhHnq6wu68NTdcnEdV57l

Dwa poprzednie albumy zbiorcze „Wiedźmina” to prawdziwa uczta dla fanów Geralta z Rivii. Jasne, co więksi ortodoksi mogli narzekać na brak czarnego, często wisielczego humoru, jakim charakteryzowała się wykreowana przez Andrzeja Sapkowskiego postać, ale w ogólnym rozrachunku nie była to zbyt znacząca wada, zwłaszcza w obliczu faktu, że otrzymaliśmy komiksy niezwykle...

Bardzo ciekawa zabawa miksem motywów z bajki o Czerwonym Kapturku oraz Trzech Świnkach. Jak na wiedźmińskie historie przystało, w motywacjach postaci kryje się drugie dno, a sprawa, jakiej podejmuje się Geralt, nie jest czarno-biała, łącznie z gorzkim zakończeniem. Kreska jest tu bardzo przyjemna dla oka, dominuje tu kolorystyka czerwono-czarna, z uwagi na niepokojący, nieraz krwawy klimat, ale jest też kilka spokojniejszych, cieplejszych kadrów. W dialogach jest dużo ekspozycji, ale kilka postaci ukazuje tu swój głębszy charakter. Jest to na pewno jeden z lepszych komiksów w tym cyklu, a, jako że czytałem też poprzednie tomy od Dark Horse, to wiem, że bywało bardzo różnie.

Bardzo ciekawa zabawa miksem motywów z bajki o Czerwonym Kapturku oraz Trzech Świnkach. Jak na wiedźmińskie historie przystało, w motywacjach postaci kryje się drugie dno, a sprawa, jakiej podejmuje się Geralt, nie jest czarno-biała, łącznie z gorzkim zakończeniem. Kreska jest tu bardzo przyjemna dla oka, dominuje tu kolorystyka czerwono-czarna, z uwagi na niepokojący,...

Bardzo dobra historia z fajnymi rysunkami. Zakończenie nieoczywiste.

Bardzo dobra historia z fajnymi rysunkami. Zakończenie nieoczywiste.