Koniec wieńczy dzieło.Pomimo, że tom 3 zakończył się nagle, to nie czułem potrzeby dalszego ciągu. Jednak tutaj pozytywnie się zaskoczyłem. Pomimo, że fabuła i akcja jest bardzo skondensowana (umieścić kolejne starcie w 1 tomie) to jednak jestem usatysfakcjonowany, bo to fajne dopełnienie i lepszy koniec.

Koniec wieńczy dzieło.Pomimo, że tom 3 zakończył się nagle, to nie czułem potrzeby dalszego ciągu. Jednak tutaj pozytywnie się zaskoczyłem. Pomimo, że fabuła i akcja jest bardzo skondensowana (umieścić kolejne starcie w 1 tomie) to jednak jestem usatysfakcjonowany, bo to fajne dopełnienie i lepszy koniec.

Powrót do Madsa Voortena po ponad miesiącu uświadomił mi, jak bardzo się stęskniłem za tym nieokrzesanym i interesującym bohaterem. No i tak jak to było w poprzednich odsłonach cyklu - jest problem? Poślijcie po Madsa! W nim ratunek!

Marcin Mortka raz jeszcze zaskarbia sobie moje czytelnicze serce i raz jeszcze pokazuje, że humor wpleciony w poważną i krwawą historię nie musi się wcale gryźć. Bezpośredniość Madsa, jego sposób wypowiedzi i odnoszenia się do poszczególnych bohaterów jest już na tyle charakterystyczny, że chyba na długo zostanie u mnie w pamięci jako "ten, który spoliczkował smoka i kazał mu zamknąć paszczę, bo śmierdzi".

Sama historia nie odbiega szczególnie od schematu poprzednich części, znowu ci sami przeciwnicy, znowu ta sama drużyna i bohaterowie, znowu te same problemy emocjonalne i znowu zrezygnowany Mads ratujący świat. Ale to, co uczyniło dla mnie "Ostrza Burzy" książką (chyba) najlepszą z całego cyklu było to, że jest to historia praktycznie zamknięta w jednym tomie. Zakończenie podobne do zakończenia "Widmowego Zagonu", ale jednak lepiej mi się przyswajało losy Straceńców rozpoczęte i zakończone w jednym tomie, a nie tak jak to było poprzednio - rozwleczone na kilka tomów. Jest intryga, pojawiają się pytania, gdzieś tam sarka Voorten, zbiera się drużyna, intryga staje się coraz poważniejsza, a antagonista jeszcze bardziej zły od poprzedniego, kilka walk, nawet jedna cała wojna. I to wszystko w 400 stron!

Bawiłem się wybornie, aż do ostatniej strony i informacji o zakończeniu "Straceńców Madsa Voortena". Niby satysfakcjonujące zakończenie historii, ale mam nadzieję, że zło jeszcze raz wyciągnie szpony po tego poczciwego gbura z niewyparzoną gębą. Polecam serdecznie!

Powrót do Madsa Voortena po ponad miesiącu uświadomił mi, jak bardzo się stęskniłem za tym nieokrzesanym i interesującym bohaterem. No i tak jak to było w poprzednich odsłonach cyklu - jest problem? Poślijcie po Madsa! W nim ratunek!

Marcin Mortka raz jeszcze zaskarbia sobie moje czytelnicze serce i raz jeszcze pokazuje, że humor wpleciony w poważną i krwawą historię nie...

Ten tom jest... Powiedzmy, że takim bonusem od autora dla fanów Madsa Voortena i jego drużyny. Taki ekstra dodatek do serii, którego akcja rozgrywa się 3 lata po pokonaniu Jaszczura. Mads wiedzie spokojne życie, w przekonaniu, że w końcu nie musi się wychylać. Jakże się myli... Nikt się nie spodziewał, że czeka go i jego drużynę ponowne starcie o losy świata.
Kolejna fajna przygoda. Co prawda nie było to niczego zaskakującego. Znając już styl autora i sposób prowadzenia fabuły można było się wielu rzeczy spodziewać. Jednak ten tom chyba nie miał nas zaskoczyć, a po prostu ponownie dać nam możliwość wkroczenia do tego cudownego świata. Przyjemny dodatek, świetna rozrywka i rewelacyjna fantastyczna przygoda.

Ten tom jest... Powiedzmy, że takim bonusem od autora dla fanów Madsa Voortena i jego drużyny. Taki ekstra dodatek do serii, którego akcja rozgrywa się 3 lata po pokonaniu Jaszczura. Mads wiedzie spokojne życie, w przekonaniu, że w końcu nie musi się wychylać. Jakże się myli... Nikt się nie spodziewał, że czeka go i jego drużynę ponowne starcie o losy świata.
Kolejna fajna...

Zaczęłam zupełnie od tyłu więc może nie doceniam tej książki tak jak trzeba. Muszę nadrobić poprzednie tomy. Może jak lepiej poznam bohaterów to bardziej ich polubię. Jednakże naprawdę dużo radości sprawia mi twórczość Pana Mortki i przy każdej jego książce dobrze się bawię.

Zaczęłam zupełnie od tyłu więc może nie doceniam tej książki tak jak trzeba. Muszę nadrobić poprzednie tomy. Może jak lepiej poznam bohaterów to bardziej ich polubię. Jednakże naprawdę dużo radości sprawia mi twórczość Pana Mortki i przy każdej jego książce dobrze się bawię.

Świetny dodatek na zakończenie cyklu. Ulubieni bohaterowie znów w akcji. Bitwy, szarże, smoki, magia i krasnoludów więcej.

Świetny dodatek na zakończenie cyklu. Ulubieni bohaterowie znów w akcji. Bitwy, szarże, smoki, magia i krasnoludów więcej.

Czekam na kolejne zakończenie :) Ponownie świetnie się bawiłem z lekturą.

Czekam na kolejne zakończenie :) Ponownie świetnie się bawiłem z lekturą.

Spoko ale czy jakaś wyjątkowa?
Lubię tę serię, lubię tych bohaterów, lubię to jak Pan Marcin pisze – problemem jest to, że ta książka niczym mnie nie zaskoczyła, a końcówka może nawet trochę rozczarowała.

Spoko ale czy jakaś wyjątkowa?
Lubię tę serię, lubię tych bohaterów, lubię to jak Pan Marcin pisze – problemem jest to, że ta książka niczym mnie nie zaskoczyła, a końcówka może nawet trochę rozczarowała.

No nie da się nic więcej tutaj uczynić. To 4 chyba i tak z sentymentu, bo aż mnie to zaskoczyło, ale w pewnym momencie zakręciła mi się łezka w oku. W odróżnieniu do poprzednich części nie zamierzam się rozpisywać nadmiernie.
W każdym razie jakoś żadnego wrażenia nie zrobiła na mnie książka.
Wszystko wokół tego samego. Hunna niby jest, a jakby jej nie było. Elf, którego do tej pory lubiłem, doprowadzał mnie do szału swoim chrzanieniem.
Ci sami źli, znowu kamienie Wichrogórzan, pojawia się jakaś królowa tylko zamiast wcześniejszego króla, ale znowu połączone moce dobra wygrywają, bla, bla, bla.
Niestety, po skrajnie głupiej walce i finale z jaszczurem niemal wszystko będzie lepsze.
Książka kończy się ofc tak, że chociaż to niby koniec, to byle można było wrócić do niej. Bo w końcu nie wiadomo, co ze złą krolową.
Chociaż to jednak niby zakończenie - to i ja zakończę inaczej niż zwykle.
Panie Mortka, miałeś Panie, złoty róg.
Mogłeś z tego cyklu zrobić coś wspaniałego w skali fantastyki przynajmniej polskiej, a może i światowej.
Nie ulegaj Pan presji redaktorów, wydawnictw i chęci odcinania kuponów.
Gdyby każda z książek niosła za sobą trochę więcej głębi, odczuć, mielibyśmy pewnie rewelacyjny cykl.

No nie da się nic więcej tutaj uczynić. To 4 chyba i tak z sentymentu, bo aż mnie to zaskoczyło, ale w pewnym momencie zakręciła mi się łezka w oku. W odróżnieniu do poprzednich części nie zamierzam się rozpisywać nadmiernie.
W każdym razie jakoś żadnego wrażenia nie zrobiła na mnie książka.
Wszystko wokół tego samego. Hunna niby jest, a jakby jej nie było. Elf, którego do...

Mads Voorten spędza spokojne chwile u boku swojej Huny na Pustaci, kiedy odwiedza go elf Gwaine. Jako jedyny z elfów pozostał on w Rozkrzyczanych Krainach, żeby doglądać równowagi, a ta zostaje zachwiana. Opowiada Madsowi o swojej wizji i wyrywa go z pełnego odpoczynku marazmu.

Malhorn – król Głuchoborów – pozoruje swoje powolne umieranie w celu identyfikacji buntowników. Jednak wydarzenia w Łoskocie przybierają nieoczekiwany zwrot i musi jak najszybciej powrócić do zdrowia. Pewien zabawny chwastownik już się pali do uwarzenia odpowiedniego dekoktu.

Elinaare i Skalmir wiedzą, że coś się zaczyna dziać, dlatego poszukują Bielika (ten wylądował w głuchoborskim więzieniu – ale ciiiii, to tylko mistyfikacja:) ),a następnie angażują się w wydarzenia w Łoskocie.

Lharsin dalej ciekną gile, a pewna gadatliwa wrona wciąż szuka wymarzonego oka do zjedzenia…

Czy wydarzenia, które zakłócają równowagę wymuszą reaktywację Wiatru? Kto wmiesza się w te wydarzenia?

Pomimo zapewnień autora, mam wrażenie, że Tuistanie jeszcze powrócą, a Mads za długo odpoczynkiem się nie nacieszy :)

Co tu dużo mówić – kosmos! Takiego come backu już dawno nie czytałem. Są intrygi, tajemnice, wydarzenia przynoszą dopiero ich odsłonięcie. Czyta się lekko, przyjemnie, aż szkoda, że tak szybko się to kończy…

Mads Voorten spędza spokojne chwile u boku swojej Huny na Pustaci, kiedy odwiedza go elf Gwaine. Jako jedyny z elfów pozostał on w Rozkrzyczanych Krainach, żeby doglądać równowagi, a ta zostaje zachwiana. Opowiada Madsowi o swojej wizji i wyrywa go z pełnego odpoczynku marazmu.

Malhorn – król Głuchoborów – pozoruje swoje powolne umieranie w celu identyfikacji buntowników....

Ostatni tom serii straceńcy Madsa Voortena. Książka jest lekka, idealna na wieczory i nie tylko. Po przeczytaniu całej serii polubiłam wszystkich bohaterów którzy się pojawili. Ta książka zawiera śmieszne dialogi niektórych z postaci. W powieści nie da się nie polubić kruka i smoka Lharsin. Jak i głównego bohatera. Polecam przeczytać całą serię. 🥰🩷

Ostatni tom serii straceńcy Madsa Voortena. Książka jest lekka, idealna na wieczory i nie tylko. Po przeczytaniu całej serii polubiłam wszystkich bohaterów którzy się pojawili. Ta książka zawiera śmieszne dialogi niektórych z postaci. W powieści nie da się nie polubić kruka i smoka Lharsin. Jak i głównego bohatera. Polecam przeczytać całą serię. 🥰🩷