Nie znam autora z niczego poza jakimiś występami sprzed 10 lat, więc nie wiem jak aktualnie prezentuje się w mediach itd - oceniam jedynie książkę i słuchając jej miałam wrażenie, że słucham wpisów z pamiętniczka bananowego dziecka. No i jak sam autor podkreślał wiele razy - jest to książka o niczym. Styl jej pisania też jakoś do mnie nie przemawia. Chyba sobie muszę dać spokój z książkami pisanymi przez osoby, które nie są pisarzami.

Nie znam autora z niczego poza jakimiś występami sprzed 10 lat, więc nie wiem jak aktualnie prezentuje się w mediach itd - oceniam jedynie książkę i słuchając jej miałam wrażenie, że słucham wpisów z pamiętniczka bananowego dziecka. No i jak sam autor podkreślał wiele razy - jest to książka o niczym. Styl jej pisania też jakoś do mnie nie przemawia. Chyba sobie muszę dać...

Ceniłam Autora, byłam ciekawa książki. Zdecydowanie bardziej lubię, jak mówi, niż jak pisze. Książka kompletnie o niczym. Taki bardzo mocno przeciągnięty zbiór pseudofelietonów o własnym życiu. Część dotycząca aktorki zdecydowanie za długa, jakby przedłużana na siłę. Książki wysłuchałam w formie audiobooka i w związku z tym największym rozczarowaniem był fakt, że nie czytał go Autor. Kompletnie nie rozumiem, jak można było uznać, że lepiej, żeby książkę przeczytał ktos inny.

Ceniłam Autora, byłam ciekawa książki. Zdecydowanie bardziej lubię, jak mówi, niż jak pisze. Książka kompletnie o niczym. Taki bardzo mocno przeciągnięty zbiór pseudofelietonów o własnym życiu. Część dotycząca aktorki zdecydowanie za długa, jakby przedłużana na siłę. Książki wysłuchałam w formie audiobooka i w związku z tym największym rozczarowaniem był fakt, że nie czytał...

"Dzień dobry. Przede wszystkim proszę się nie nastawiać. Niczego na siłę nie doszukiwać. Żadnej wielkiej literatury tu nie ma. Żadnej fabuły też. Może kilka razy będzie w miarę zabawnie i ktoś się co najwyżej uśmiechnie, ale przesadnie bym się nie nastawiał. Mimo wszystko starałem się. Całość nazwałbym próbą zapisu tego, że żyję". Ja się przesadnie przed lekturą nie nastawiałem, a otrzymałem więcej niż wymagałem i uśmiechnąłem się wielokrotnie więcej niżbym przypuszczał. I dzięki temu mogę wystawić ocenę bardzo, bardzo wysoką.
Proszę się nie nastawiać na jakąś wspaniałą, niezwykłą, olśniewającą opinie o tej książce. Całość nazwałbym krótką próbą zapisu tego, że książkę Michała Kempy przeczytałem, że podobała mi się i ją polecam. Po pierwsze o czym jest ta książka? Oddajmy znów głos autorowi: "Pisałem trochę o życiu w pandemii, pojawianiu się w telewizji i przede wszystkim pisałem o tym, jak to próbowałem napisać tę książkę, gdzieś pomiędzy spaniem, jedzeniem, rowerem, znowu spaniem, znowu jedzeniem, znowu rowerem i jeszcze raz piciem koniaczku". W zasadzie wszystko się zgadza. Autor w humorystyczny, często ironiczny, bardzo często prześmiewczy sposób opisuje swój świat, swoje życie, swoich bliskich i znajomych. Dzieło w dużej mierze autobiograficzne, zawiera wiele przemyśleń i odczuć autora na różne tematy. Napisane lekko, łatwo, przyjemnie. Książkę czyta się szybko. Na pewno nie każdego rozśmieszy, nie każdy poczuje do niej tę samą czytelniczą miętę. Mi styl pisania autora, jego spojrzenie na świat, jego obserwacje i sposób ich przedstawienia bardzo przypadł do gustu.
Nadspodziewanie udane literackie spotkanie, które pozwala mi wystawić ocenę 8/10. Dla mnie istna rewelacja, rewelacja w czystej postaci, rewelacja w różowej okładce. Niezwykle pozytywne zaskoczenie, przeczytałem z bardzo dużą przyjemnością.

"Dzień dobry. Przede wszystkim proszę się nie nastawiać. Niczego na siłę nie doszukiwać. Żadnej wielkiej literatury tu nie ma. Żadnej fabuły też. Może kilka razy będzie w miarę zabawnie i ktoś się co najwyżej uśmiechnie, ale przesadnie bym się nie nastawiał. Mimo wszystko starałem się. Całość nazwałbym próbą zapisu tego, że żyję". Ja się przesadnie przed lekturą nie...

„Szkła kontaktowego” nie oglądam już ładnych kilka lat, ale nie ukrywam, że to właśnie z tego formatu telewizyjnego znam autora kolejnej przeczytanej, a raczej przesłuchanej książki, czyli Michała Kempę. Cenię go za błyskotliwość i bliskie memu sercu ironiczne poczucie humoru. Ciekawa byłam zatem, czy w literackim wydaniu będzie równie zabawny, jak przed szklanym ekranem.

"Ostatni rok lekkiego życia" to debiut pisarski Autora i niewątpliwie jest to pozycja, która wykracza poza konwencje tradycyjnej literatury. Z resztą już sam Autor, z właściwym dla siebie poczuciem humoru, wskazuje, że odżegnuje się od przypisywania mu popełnienia dzieła literackiego, a raczej skłonny jest powiedzieć, że to, co wyszło spod jego pióra to "literaturka". I faktycznie jest to opowieść nietypowa, skupiająca się głównie na opisie myśli, sytuacji i czasu, gdyż jest to zapis przemyśleń i doświadczeń komika, z okresu pandemii. Książka ta stawia nas w miejscu obserwatora, który towarzyszy autorowi w jego wewnętrznym dialogu, prowadzonym niby z sobą, niby z wydawcą, a czasem wprost z czytelnikiem.

Główny temat tej książki jest zatem życie komika, który nie może występować na scenie z powodu trwającej kwarantanny. To opowieść o izolacji, samotności i próbach odnalezienia sensu w sytuacji, która wydaje się beznadziejna. Autor w sposób szczery i poruszający dzieli się swoimi myślami, lękami i refleksjami. Przenosi czytelnika w świat, gdzie poczucie czasu rozciąga się i zamienia w subiektywną rzeczywistość.

Kempa, jako komik, posługuje się językiem dowcipnym i ironią, nawet w opisach trudnych chwil. To sprawia, że książka, mimo trudnego tematu, nie jest ciężka czy ponura. Zamiast tego, czytelnik odkrywa w niej odrobinę humoru i błyskotliwości w analizach życiowych dylematów.

"Ostatni rok lekkiego życia" to również opowieść o poszukiwaniu znaczenia swojego istnienia. Autor stawia pytania o to, dlaczego istniejemy, dla kogo mówimy i co naprawdę ma znaczenie w naszym życiu. Polecam tę książkę wszystkim, którzy szukają literackiego doświadczenia wykraczającego poza schematy, bo nie mam co do tego wątpliwości – ta książka jednych zachwyci, innych rozczaruje. Mi przypadła ona do gustu.

„Szkła kontaktowego” nie oglądam już ładnych kilka lat, ale nie ukrywam, że to właśnie z tego formatu telewizyjnego znam autora kolejnej przeczytanej, a raczej przesłuchanej książki, czyli Michała Kempę. Cenię go za błyskotliwość i bliskie memu sercu ironiczne poczucie humoru. Ciekawa byłam zatem, czy w literackim wydaniu będzie równie zabawny, jak przed szklanym...

Sympatyczna, niezobowiązująca i niepoukładana - jest ta historia tak samo jak autor. Dla mnie na plus, uśmiechnąłem się nieraz a bardziej poważne tony, które się zdarzały w tej książce, też ładne. Ja Michała Kempę lubię, więc było to dla mnie jak rozmowa z nim przy długiej kawie (lub koniaczku),czyli: fajne.

Sympatyczna, niezobowiązująca i niepoukładana - jest ta historia tak samo jak autor. Dla mnie na plus, uśmiechnąłem się nieraz a bardziej poważne tony, które się zdarzały w tej książce, też ładne. Ja Michała Kempę lubię, więc było to dla mnie jak rozmowa z nim przy długiej kawie (lub koniaczku),czyli: fajne.

spodziewałam się, że to będzie miłe hamakowe czytadło na urlop, ale niestety trochę się przeliczyłam. ta książka z reguły miała być „o niczym” - czyli różnych migawkowych momentach i opowiastkach z życia autora. niestety, znam kilka pozycji, które realizują to założenie w przyjemny, pocieszny i gawędziarski sposób, a tutaj czytanie znacznie bardziej mnie męczyło i faktycznie czułam, że nie rozumiem, dlaczego ta książka powstała, skoro nie reprezentuje absolutnie niczego. niczego w byciu „o niczym”. do połowy całość jeszcze jako-tako się trzymała, w krzywym zwierciadle omawiając polskie realia spędzania świąt czy próby odprawy na lotnisku, ale później było już tylko gorzej. miałam wrażenie, jakby narracja była przymusowo naciągana, nieszczera, irytowały mnie też wielokrotne powtórzenia. żałuję bardzo, bo te momenty, w których autor pozwalał sobie na refleksje dot. popkultury czy aktualnej sytuacji politycznej na świecie były świetne i błyskotliwe.

spodziewałam się, że to będzie miłe hamakowe czytadło na urlop, ale niestety trochę się przeliczyłam. ta książka z reguły miała być „o niczym” - czyli różnych migawkowych momentach i opowiastkach z życia autora. niestety, znam kilka pozycji, które realizują to założenie w przyjemny, pocieszny i gawędziarski sposób, a tutaj czytanie znacznie bardziej mnie męczyło i...

Ciężko ocenić mi tę książkę. Trudno też ją zakwalifikować jednoznacznie. Jest trochę jak pamiętnik, trochę rozmowa z kumplem. Jest o wszystkim i o niczym. Dowiemy się trochę o Michale, jego rodzinie, podejściu do życia. Poznamy jego spojrzenie na różne sprawy, osoby, zahaczymy o popkulturę. Myślę, że to tak, jakby wpuścił na chwilę czytelnika do swojej głowy. Jedyne co mnie denerwowało to powtórzenia. Dużo powtórzeń.

Ciężko ocenić mi tę książkę. Trudno też ją zakwalifikować jednoznacznie. Jest trochę jak pamiętnik, trochę rozmowa z kumplem. Jest o wszystkim i o niczym. Dowiemy się trochę o Michale, jego rodzinie, podejściu do życia. Poznamy jego spojrzenie na różne sprawy, osoby, zahaczymy o popkulturę. Myślę, że to tak, jakby wpuścił na chwilę czytelnika do swojej głowy. Jedyne co mnie...

Uważam, że autor jest dużo zabawniejszy, gdy wypowiada się publicznie.
Uwielbiam Pana Michała Kempę, jako komika i osobę publiczną. Moim zdaniem ma świetne poczucie humoru. Ze względu na moją sympatię kupiłam książkę, która okazała się średnia. Były dobre momenty, gdzie dało się wyczuć specyficzny, ale niezwykle błyskotliwy i zabawny humor autora. Natomiast były też fragmenty, gdzie żarty w mojej opinii były nietrafione i głupawe (nie lubię używać tego określenia, ale niestety nie potrafię znaleźć w głowie żadnego trafniejszego). Jeżeli Pan Michał zdecyduje się na wydanie kolejnej książki najprawdopodobniej po nią nie sięgnę i zostanę przy oglądaniu występów na ekranie. Nie żałuję przeczytania, uważam, że to jest okej pozycja dla fanów tego komika, ale dla osób, które dopiero chcą zaznajomić się z twórczością, polecam zdecydowanie bardziej skupić się na samych występach, niekoniecznie na książce.

Uważam, że autor jest dużo zabawniejszy, gdy wypowiada się publicznie.
Uwielbiam Pana Michała Kempę, jako komika i osobę publiczną. Moim zdaniem ma świetne poczucie humoru. Ze względu na moją sympatię kupiłam książkę, która okazała się średnia. Były dobre momenty, gdzie dało się wyczuć specyficzny, ale niezwykle błyskotliwy i zabawny humor autora. Natomiast były też...

Sięgając po daną książkę często dostajesz to, czego chcesz?

Ano ja dostałam.

Pierwsze co do mnie trafiło, to okładka i jej kolor… „Prostota szczytem wyrafinowania” - Leonardo da Vinci. Zaraz za okładką dreptała treść, ale o tym za chwilę.

O czym jest ta książka? O wszystkim i o niczym. Spostrzeżenia, przeżycia, wydarzenia z życia autora. Było troszkę o koniaczku. Miałam też okazję podejrzeć, jak to Michał Kempa sobie żyje to w Bielsku, to w Warszafce. Nawet o Pawłowicach wspomniał, a to koleżanka już szczęśliwa była, że o JEJ Pawłowicach mowa! Im bliżej ku końcowi się książka chyliła, tym mam wrażenie robiło się poważniej? Bo wcześniej to mieliśmy „lekkie żyćko”.

Do mnie flow autora zdecydowanie trafia. Jest ironicznie, zabawnie, sarkastycznie. Fragment o odnoszeniu probówki z moczem do badania doprowadził mnie do łez. Ze śmiechu oczywiście. Dla mnie gawędziarski styl Michała Kempy jest jak najbardziej na tak (nawet trzy razy). Godną podziwu jest też odwaga pisania o sobie krytycznie.

No i czekam na kolejną książkę!

Sięgając po daną książkę często dostajesz to, czego chcesz?

Ano ja dostałam.

Pierwsze co do mnie trafiło, to okładka i jej kolor… „Prostota szczytem wyrafinowania” - Leonardo da Vinci. Zaraz za okładką dreptała treść, ale o tym za chwilę.

O czym jest ta książka? O wszystkim i o niczym. Spostrzeżenia, przeżycia, wydarzenia z życia autora. Było troszkę o koniaczku....

Takie naciągnięte 6/10 ⭐️ od pewnego momentu po prostu siadło, a szkoda, bo do połowy książki było nawet zabawnie…

Takie naciągnięte 6/10 ⭐️ od pewnego momentu po prostu siadło, a szkoda, bo do połowy książki było nawet zabawnie…