Słaba książką z perspektywy poprzednich jeżeli chodzi o intrygę czy akcję. Plus za opisywanie ówczesnej kultury, obyczajów panujących w Japonii.

Słaba książką z perspektywy poprzednich jeżeli chodzi o intrygę czy akcję. Plus za opisywanie ówczesnej kultury, obyczajów panujących w Japonii.

Jest to ostatnia powieść o agencie 007 wydana za życia Iana Fleminga. Autor napisał ją po swojej drugiej podróży do Japonii i trzeba przyznać, że całość utrzymuje naprawdę świetny klimat.
Do fabuły zostajemy wprowadzeni bardzo płynnie i w ciekawy sposób, co nie wydaje się takie proste zważywszy na zakończenie poprzedniej części z serii. Dostajemy obraz zdruzgotanego Jamesa Bonda, który nie nadaje się już do pracy w tajnej służbie Jej Królewskiej Mości. Zostaje on wysłany do Tokio na misję niemal niemożliwą do wykonania. Ma zdobyć ważne dla Wielkiej Brytanii źródło informacji potocznie nazywane "Magic 44", które zostało mocno ograniczone przez amerykańską strefę wpływów w Japonii, a dające Brytyjczykom ogromne rozeznanie na terenach wschodnioazjatyckich. Z czasem misja przekłada się na rozwiązanie sprawy tajemniczych samobójstw w posiadłości zwanej Zamkiem Śmierci, a całość okazuje się być dla Bonda o wiele bardziej osobista niż mogło się zdawać.
W wykonaniu zadania mają pomóc mu genialnie wykreowany Dikko Henderson i Tygrys Tanaka stworzony na wzór bliskiego przyjaciela Fleminga, którego autor poznał w Japonii.
Niemniej "Żyje się tylko dwa razy" posiada wadę, która była dla mnie zaskakująca jak na twórczość Iana Fleminga. Mianowicie w niektórych momentach dialogi mocno leżą. Ze względu na ten fakt, bardzo odmienna japońska kultura wydaje się być dziecinna i nierealna. Było to spore zaskoczenie biorąc pod uwagę twórczość Fleminga, stojącą zawsze na bardzo wysokim poziomie. Postać Bonda, która choć rozwinięta tutaj w ogromnym stopniu pod względem psychicznym, wydała się nieco płytka.
Czego nie można jednak Flemingowi odmówić, Japonia ma z pewnością niesamowity, unikalny klimat, który doskonalne został zawarty w książce. Jest to czynnik dzięki któremu powieść (podobnie jak inne z serii o agencie 007) zostanie przeze mnie bardzo dobrze zapamiętana i będę do niej wracał z nostalgią i sentymentem.

Jest to ostatnia powieść o agencie 007 wydana za życia Iana Fleminga. Autor napisał ją po swojej drugiej podróży do Japonii i trzeba przyznać, że całość utrzymuje naprawdę świetny klimat.
Do fabuły zostajemy wprowadzeni bardzo płynnie i w ciekawy sposób, co nie wydaje się takie proste zważywszy na zakończenie poprzedniej części z serii. Dostajemy obraz zdruzgotanego Jamesa...

162/180/2021
No, Bond tu żyje dwa razy. Najpierw jak zwykle, a potem jako…
Akcja tym razem dzieje się w Japonii. Wiecie, surowe homary, ryba fugu i morze sake. A żeby nie przytyć – samurajskie walki. Jak zwykle zły dostaje łomot. Ale zakończenie nie jest takie zupełnie standardowe. Bo Bond zaczyna nowe życie. To drugie.
„Jeśli będzie z nim jego żona, ją też udusisz. Na pewno jest zamieszana w jego działalność, a w dodatku tak brzydka, że nie powinna żyć.” Fleming przyjemniaczek.
A teraz sobie właśnie zapodałam wersję filmową.
PS. Obejrzałam. Jak w wielu innych przypadkach, film nijak się na do powieści. Zgadza się Japonia, rybacka wysepka i tyle. Z Ogrodu Śmierci ostały się jeno piranie (i to nie w żadnym ogrodzie, a w gabinecie Złego),nie ma tej Helgi z więzienia (może nie znaleźli wystarczająco szpetnej aktorki??),a za to jest połykacz rakiet. W kosmosie. No i tytuł filmu nijak się ma do jego treści. W powieści można sobie przynajmniej dorabiać jakieś interpretacje. No i przede wszystkim, powieść dzieje się po śmierci żony Bonda. A film przed. Tzn. o żonie Bonda będzie w kolejnym odcinku. Naprawdę dobrze, że odkryłam te książeczki w bibliotece. Świetnie się je porównuje w filmami. I porównanie wypada na korzyść powieści.
PS2. Po obejrzeniu najnowszego Bonda (Nie czas umierać) informuję, że pojawia się w nim ogród trucizn (czyli w oryginale Ogród Śmierci, wprawdzie nadal nie ogólnodostępny ale jednak). Na resztę filmu spuszczam litościwie zasłonę milczenia.

162/180/2021
No, Bond tu żyje dwa razy. Najpierw jak zwykle, a potem jako…
Akcja tym razem dzieje się w Japonii. Wiecie, surowe homary, ryba fugu i morze sake. A żeby nie przytyć – samurajskie walki. Jak zwykle zły dostaje łomot. Ale zakończenie nie jest takie zupełnie standardowe. Bo Bond zaczyna nowe życie. To drugie.
„Jeśli będzie z nim jego żona, ją też udusisz. Na...

"Żyje się tylko dwa razy" to być może moja ulubiona książka Fleminga, choć zdanie to muszę opatrzyć przynajmniej dwoma przypisami. Po pierwsze, niekoniecznie upieram się, że jest to powieść dobra, co najwyżej twierdzę, że udało się w niej osiągnąć satysfakcjonującą mieszankę kiczu, napięcia i akcji, która w dziwny sposób pasuje mi do serii o Bondzie, mimo iż ani ekranizacje, ani inne powieści Fleminga nie stosują tych samych proporcji. Kicz stanowi tu czynnik dominujący: intryga z ogrodem śmierci to czysty absurd, a Bond szkolący się do roli głuchoniemego rybaka ukośnik nindży to pomysł jak z parodii. Po drugie, Fleming zmyśla niestworzone rzeczy o Japonii i Japończykach (patrz: zawodnicy sumo uczący się wciągać genitalia w głąb ciała),jak również wyolbrzymia i wykoślawia znane stereotypy (każdy Japończyk cierpi według niego na kompleks samuraja). Co ciekawe, mimo swej ignorancji autor zdaje się mieć dla opisywanej kultury sporo szacunku, co stanowi jednak pewną nowość: jakim cudem powstrzymał się od jednoznacznego zaznaczenia wyższości Anglii, tego nie odgadnę. Podoba mi się jednak chyba przede wszystkim to, że w "Żyje się tylko dwa razy" akcja toczy się o osobistą stawkę: Bond stara się nie tylko odzyskać wiarygodność w oczach M, ale i poradzić sobie ze stratą, której doświadczył na końcu poprzedniej części. Śmiem twierdzić, że nigdy jeszcze nie był tak bardzo ludzki. Kto wie, w jakim kierunku poszłaby seria, gdyby Fleming nie zmarł w tym samym roku, w którym niniejsza powieść ukazała się drukiem.

"Żyje się tylko dwa razy" to być może moja ulubiona książka Fleminga, choć zdanie to muszę opatrzyć przynajmniej dwoma przypisami. Po pierwsze, niekoniecznie upieram się, że jest to powieść dobra, co najwyżej twierdzę, że udało się w niej osiągnąć satysfakcjonującą mieszankę kiczu, napięcia i akcji, która w dziwny sposób pasuje mi do serii o Bondzie, mimo iż ani...

Hmmm książka bardzo poprawna. Niby coś się dzieje, ciekawa historia z „ogrodem śmierci”, ale czegoś mi zabrakło. Może jestem wypaczona przez filmy 🤔

Hmmm książka bardzo poprawna. Niby coś się dzieje, ciekawa historia z „ogrodem śmierci”, ale czegoś mi zabrakło. Może jestem wypaczona przez filmy 🤔

Całkiem udana kolejna część przygód Jamesa Bonda. Wydaje mi się jednak,że po śmierci żony, Bond powinien być pogrążony w jakiejś konkretnej depresji, przyjąć postawę agenta upadłego, coś w ten deseń. A zwyczajnie w książce tego nie czuć. Ale reszta jak najbardziej poprawna :)

Całkiem udana kolejna część przygód Jamesa Bonda. Wydaje mi się jednak,że po śmierci żony, Bond powinien być pogrążony w jakiejś konkretnej depresji, przyjąć postawę agenta upadłego, coś w ten deseń. A zwyczajnie w książce tego nie czuć. Ale reszta jak najbardziej poprawna :)

Bond w pojedynku na miecze! jeżeli ktoś myśli, że źle ocenię e Bonda... błąd!
Tym razem 007 w Japonii. I komu to przeszkadzało! Stare, dobre czasy!

Bond w pojedynku na miecze! jeżeli ktoś myśli, że źle ocenię e Bonda... błąd!
Tym razem 007 w Japonii. I komu to przeszkadzało! Stare, dobre czasy!

Mimo wielu zabawnych scen i dialogów (zwłaszcza tych gdzie Bond uczył się być Japończykiem),mamy tu dramatyczną akcję. Bond jest zdesperowany by po wielkiej traumie jaką przeżył za sprawa Blofelda dokonać zemsty i znów odzyskać swój blask. Będzie to jednak bardzo niebezpieczne, Bond jeszcze nigdy nie był tak blisko swojego końca...

Mimo wielu zabawnych scen i dialogów (zwłaszcza tych gdzie Bond uczył się być Japończykiem),mamy tu dramatyczną akcję. Bond jest zdesperowany by po wielkiej traumie jaką przeżył za sprawa Blofelda dokonać zemsty i znów odzyskać swój blask. Będzie to jednak bardzo niebezpieczne, Bond jeszcze nigdy nie był tak blisko swojego końca...

Zdecydowanie lepsze od filmu. Pierwszy rozdział jak w przypadku "W tajnej służbie..." nie wciągnął mnie, ale od drugiego już zacząłem z zainteresowaniem śledzić losy 007, podoba mi się pomysł z zamkiem Blofelda i z tym co tam hoduje, finał zdecydowanie mi się podobał i zaskoczył.

Zdecydowanie lepsze od filmu. Pierwszy rozdział jak w przypadku "W tajnej służbie..." nie wciągnął mnie, ale od drugiego już zacząłem z zainteresowaniem śledzić losy 007, podoba mi się pomysł z zamkiem Blofelda i z tym co tam hoduje, finał zdecydowanie mi się podobał i zaskoczył.

Powieść przynudzająca przez większość czasu, by całą kwintesencję zdolności Bonda, wszystkie jego umiejętności, charakterystyczną akcję i bohaterów skumulować na ostatnich stronach.

Powieść przynudzająca przez większość czasu, by całą kwintesencję zdolności Bonda, wszystkie jego umiejętności, charakterystyczną akcję i bohaterów skumulować na ostatnich stronach.