Początkowo miałem poczucie, że chcę czytać dalej o przygodach Arlena i reszty, a tymczasem pojawił się inny główny wątek. Jednak historia mnie zaciekawiła i naprawdę się spodobała. Trochę zmęczył mnie na koniec wątek Renny, mam nadzieję, że do czegoś on prowadzi.

Początkowo miałem poczucie, że chcę czytać dalej o przygodach Arlena i reszty, a tymczasem pojawił się inny główny wątek. Jednak historia mnie zaciekawiła i naprawdę się spodobała. Trochę zmęczył mnie na koniec wątek Renny, mam nadzieję, że do czegoś on prowadzi.

Dalszy ciąg zdarzeń z „Malowanego człowieka”, choć część zdarzeń pokrywa się w czasie z tamtą historią.
W tym wspaniale wykreowanym uniwersum demonicznym, ludy północy przypominają kraje europejskie, a ludy południa, żyjące na pustyni przypominają kulturę bliskowschodnią z krajów arabskich.
Równolegle z wykuwającym się na północy charakterem Malowanego Człowieka, tu na pustyni rodzi się jego konkurent, w zupełnie innej kulturze. Ten tom jest tak napisany, że głównego bohatera tej opowieści lubimy coraz mniej. Wspaniale pisana opowieść przez niezwykle zdolnego pisarza, umiejącego stworzyć unikalny klimat i plastyczne obrazy, potrafiącego snuć opowieść wciągającą bez reszty.

Dalszy ciąg zdarzeń z „Malowanego człowieka”, choć część zdarzeń pokrywa się w czasie z tamtą historią.
W tym wspaniale wykreowanym uniwersum demonicznym, ludy północy przypominają kraje europejskie, a ludy południa, żyjące na pustyni przypominają kulturę bliskowschodnią z krajów arabskich.
Równolegle z wykuwającym się na północy charakterem Malowanego Człowieka, tu na...

Podobał mi się bardzo fragment rozmowy między Jardirem a Arlenem. Tej samej, którą mogliśmy przeczytać w poprzednim tomie. Tym razem od strony Jardira. Poprzednio Jardir wydawał mi się niezrównoważonym fanatykiem. Ta książka wprowadza nas w szczegóły życia i wiary Krasjan. Może jest w niej mniej akcji ale bardzo doceniam to jak pieczołowicie autor wyjaśnił z czym mierzył się Jardir w dzieciństwie i jak wiara oraz ludzie wokól niego wpływają na jego decyzje. Teraz sam nie wiem, któremu bohaterowi kibicować. Rozumiem motywacje Shar'Dama Ka.

Podobał mi się bardzo fragment rozmowy między Jardirem a Arlenem. Tej samej, którą mogliśmy przeczytać w poprzednim tomie. Tym razem od strony Jardira. Poprzednio Jardir wydawał mi się niezrównoważonym fanatykiem. Ta książka wprowadza nas w szczegóły życia i wiary Krasjan. Może jest w niej mniej akcji ale bardzo doceniam to jak pieczołowicie autor wyjaśnił z czym mierzył...

Książkę w dużej mierze oceniam jako dobrą w wielu momentach wciągająca, jednak ja osobiście nie spodziewałam się, że tak wiele miejsca w tej książę zostanie poświęcone Krasji. Brakowało mi tu wyważenia jakie było w poprzednich tomach (podział narracji był bardziej równomierny). Brak tej równowagi spowodował, że przez pewien czas myślałam że czytam coś nie pokoleli. Finalnie cześć o Krasji była ciekawa i dobrze zbudowała nam obraz bohaterów co jak przewiduje będzie bardzo istotne dla dalszej fabuły, jednak ja czułam się jakbym czytała dodatek nie kolejny tom serii (pomimo że w ogólnym rozrachunku mi się podobał) ze względu ta tą dysproporcje ilości narracji.

Książkę w dużej mierze oceniam jako dobrą w wielu momentach wciągająca, jednak ja osobiście nie spodziewałam się, że tak wiele miejsca w tej książę zostanie poświęcone Krasji. Brakowało mi tu wyważenia jakie było w poprzednich tomach (podział narracji był bardziej równomierny). Brak tej równowagi spowodował, że przez pewien czas myślałam że czytam coś nie pokoleli. Finalnie...

Ilość kompletnie bezsensownej przemocy wobec kobiet, a zwłaszcza gwałtów, w których autor lubuje się w sposób wręcz obsceniczny, wywaliła poza skalę. Gdyby to jeszcze miało jakiś związek z fabułą, ale nie ma. Bo po co. Shock value jest, wystarczy, po co drążyć.

Ilość kompletnie bezsensownej przemocy wobec kobiet, a zwłaszcza gwałtów, w których autor lubuje się w sposób wręcz obsceniczny, wywaliła poza skalę. Gdyby to jeszcze miało jakiś związek z fabułą, ale nie ma. Bo po co. Shock value jest, wystarczy, po co drążyć.

Ta część sagi demonicznej skupia się na dwóch postaciach. Arlen i Jadir. Który z Nich okaże się Wybawicielem? Na razie poznajemy Ich historie, całkowicie odmienne.
Po "Malowanym człowieku" akcja trochę jakby zwolniła. Może Autor chce dokładnie przedstawić sylwetki dwóch bohaterów, z których jeden odegra kluczową rolę w przyszłości? Mam nadzieję, że księga II dostarczy więcej emocji.

Ta część sagi demonicznej skupia się na dwóch postaciach. Arlen i Jadir. Który z Nich okaże się Wybawicielem? Na razie poznajemy Ich historie, całkowicie odmienne.
Po "Malowanym człowieku" akcja trochę jakby zwolniła. Może Autor chce dokładnie przedstawić sylwetki dwóch bohaterów, z których jeden odegra kluczową rolę w przyszłości? Mam nadzieję, że księga II dostarczy...

Od początku książki towarzyszymy nie bohaterom z poprzedniej części, a dwóm chłopakom, którzy przechodzili przeznaczoną im drogę. Z różnym skutkiem.

Obserwujemy wspinanie się po szczeblach władzy. Jardir, bo o nim mowa, zyskuje zaufanie najpierw znajomych, współtowarzyszy, a potem ludzi i poddanych. Jednak nie wszystko dzieje się tylko dzięki jego pomysłowości, taktyce i umiejętnościom. Za szybkimi awansami kryje się również magia. Każda decyzja staje się coraz bardziej podporządkowana temu co pokażą kości. Jak daleko Jardir będzie w stanie się posunąć by uzyskać władzę absolutną? Ile krwi jeszcze trzeba będzie przelać?

W trakcie akcji natykamy się na Arlena z pierwszego tomu, który pojawia się kilka razy w Krasji - krainie gdzie mieszka Jardir.

Na ostatnie momenty książki wracamy do bohaterów z pierwszego tomu. Jednak tak naprawdę, niewiele to wnosi do całości, a przygotowywuje pod następne części.

Nie minęło zbyt dużo czasu od tego jak przeczytałem pierwszy tom i byłem gotowy na gubienie się w tekście. No i dobrze, bo ilość słów specyficznych dla języka tamtego kraju, opisująca kobiety i mężczyzn z każdej warstwy społecznej, była ogromna. Utrudniało to czytanie bo nie sposób było wszystkiego zapamiętać. Dodatkowo czułem się jakby 1/3 książki to były opisy zbliżeń seksualnych. Niektóre bardziej, niektóre mniej szczegółowe. Może to tylko moje zdanie, bo oceny są dobre, ale mnie to dość mocno odrzucało.

Historia Jardira ciekawa, szczegółowa. Dokładnie opisane zwyczaje, sposób sprawowania władzy czy różnice w warstwach społecznych. Doświadczamy jak są traktowani "odrzutkowie", a jak kobiety i dzieci. I widzimy że to wszystko nie jest tylko czarno białe.

Od początku książki towarzyszymy nie bohaterom z poprzedniej części, a dwóm chłopakom, którzy przechodzili przeznaczoną im drogę. Z różnym skutkiem.

Obserwujemy wspinanie się po szczeblach władzy. Jardir, bo o nim mowa, zyskuje zaufanie najpierw znajomych, współtowarzyszy, a potem ludzi i poddanych. Jednak nie wszystko dzieje się tylko dzięki jego pomysłowości, taktyce i...

Dawno nie miałem tak mieszanych uczuć co do książki.
Z jednej strony czyta się bardzo lekko i bardzo przyjemnie. Opisy są dobrze wyważone, świat bardzo ciekawy i zarysowany w dobry sposób.

Z drugiej zaś... nie mogę się oprzeć wrażeniu, że całość jest średnio potrzebna. Niby jest to kontynuacja malowanego człowieka, ale tak naprawdę większość zajmują historię przeszłe i teraźniejsze postaci, które w poprzedniej części grały role drugo-, a nawet trzecio-, planowe.

Faktycznej kontynuacji historii są tu może 4 rozdziały zajmujące łącznie może 94 strony. Na 16 rozdziałów 515 stronnicowej książki.
Książki jest nierówno podzielona pomiędzy historiię dochodzenia do władzy Jardira, oraz dwa rozdziały poświęcone niedoszłej narzeczonej Malowanego Człowieka, o której wspominał może rozdział poprzedniej części.

I tak jak historia Jardira ma jeszcze prawo się obronić, jako że w Malowanym człowieku została mu nadana pewna bardzo ważna rola. Tak wątek Renny z perspektywy wydarzeń tej części wydaje się zupełnie zbędnym zapychaczem.

Możliwe jest, że takie wrażenie jest wymuszane na czytelniku poprzez specyficzny sposób, w jaki historia ukazała się w Polsce (oryginał był 1 książką).

Słowem jeszcze o Jardirze. Mam wrażenie, że autor specjalnie wstawił ten wątek, aby czytelnik zaczął mu współczuć, jako ofierze bardzo brutalnego, kastowego społeczeństwa, w którym się wychował. Jednak w całej historii, jest trochę za dużo epizodów, podczas których Jardir niby się nie zgadza z systemem, w którym żyje, ale koniec końców wybiera bierność i posłuszeństwo z powodu wygody i dziecięcej żądzy chwały.
W moich oczach zmienia to znacząco odbiór postaci. A wnioski jakie wynoszę z tej historii idą bardziej w stronę większego potępienia bohatera jako "fanatyka z wyboru", niż współczucia ofierze systemu.

Ale zobaczymy co będzie dalej. Zabieram się za 2gą część i mam nadzieję, pozbyć się niesmaku, że "czytałem fillery".

Dawno nie miałem tak mieszanych uczuć co do książki.
Z jednej strony czyta się bardzo lekko i bardzo przyjemnie. Opisy są dobrze wyważone, świat bardzo ciekawy i zarysowany w dobry sposób.

Z drugiej zaś... nie mogę się oprzeć wrażeniu, że całość jest średnio potrzebna. Niby jest to kontynuacja malowanego człowieka, ale tak naprawdę większość zajmują historię przeszłe i...

Byłam na początku trochę zawiedziona, że odłożono na bok historię Arlena i reszty bohaterów z poprzedniej części, ale kultura i historia Dal'Sharum jest tak wciągająca, że nie dało się nie pochłonąć tej książki jednym tchem.

Byłam na początku trochę zawiedziona, że odłożono na bok historię Arlena i reszty bohaterów z poprzedniej części, ale kultura i historia Dal'Sharum jest tak wciągająca, że nie dało się nie pochłonąć tej książki jednym tchem.

REREAD: Lubię tę część, chociaż nie ukrywam, że wolę historię Arlena, Leeshy oraz Rojera niż Jardira czy Abbana (który jest moim ulubionym bohaterem z Krasji). Ale to tylko kwestia sympatii, pod każdym innym względem ta część jest równie doskonale napisana jak "Malowany człowiek". Uwielbiam świat stworzony przez Petera Bretta i sposób, w jaki go opisał.

REREAD: Lubię tę część, chociaż nie ukrywam, że wolę historię Arlena, Leeshy oraz Rojera niż Jardira czy Abbana (który jest moim ulubionym bohaterem z Krasji). Ale to tylko kwestia sympatii, pod każdym innym względem ta część jest równie doskonale napisana jak "Malowany człowiek". Uwielbiam świat stworzony przez Petera Bretta i sposób, w jaki go opisał.