W tym tomie dowiadujemy się wreszcie czemu Minh zdecydował się wytatuować sobie ciało i oddać część duszy wiedźmie. Otóż Minh, najlojalniejszy sługa i przyjaciel Isaka wyrusza do Ghenny, aby odnaleźć swojego pana. W Ciemnych Miejscach nic nie jest za darmo, ale wymiana dusza za duszę wydaje się być sprawiedliwa – tylko dla kogo?

Lord Styraks po zajęciu Miastokręgu zostaje z nie lada kłopotem – świeżo przebudzonym smokiem. Jego suwereni i wasalowie domagają się, żeby coś z tym problemem uczynił – walka będzie epicka. Następne w kolejności do podboju jest królestwo Nakrangu. Jak z najazdem zbrojnym poradzi sobie król Emin i jego wierne Bractwo?

Farlanie przeżywają kryzys polityczny. Fernal zostawszy lordem musi zrobić wszystko żeby uspokoić zarówno zwykłych poddanych, jak i kler i możnych. Vesna nie do końca rozumie jego wybory, ale jako śmiertelny aspekt Karkrana musi się zrzec tytułu szlacheckiego i przysługujących mu ziem. Całe szczęście ma przy sobie kobietę, która może zostać powiernikiem jego majątku – czy na długo?

Całe Krainy pogrążają się w chaosie. Jedno z Kosiarzy, które Isak wyrwał z rąk Śmierci poszerza swoje wpływy na granicy Lominu i Puszczy Elfów. Czy ujarzmi odpowiednią moc, żeby wejść do Panteonu? Ręce Losu pod wodzą Legany otrzymują zadanie pozbycia się szerzących kłamstwa arlekinów. Historycy Krain przeinaczający prawdę giną w zastraszającym tempie. Azaer w postaci ludzkiego dziecka Ruhena do spółki z Ilumenem dalej knują plan wniebowstąpienia cienia, ale czy przyspieszona ofensywa Styraksa nie zepsuje im tych planów?

Bardzo dużo się dzieje w tym tomie, ale czuć nieuchronne zbliżanie się do końca. Autor prowadzi wątki do końca, splata potrzebne, zamyka wątki poboczne. Wszystko jest czynione tak umiejętnie, że już jesteśmy w zasadzie stwierdzić, do jakich wydarzeń dojdzie w ostatnim tomie cyklu. W żaden sposób nie umożliwia nam to domyślenia się zakończenia, ale przynajmniej wiemy, którzy z bohaterów będą mieli w nim swoje pięć minut.

Książka jest dopracowana pod każdym detalem. Polityczne intrygi, wojenne manewry, dokładne opisy bitew, zawirowania w Panteonie, to wszystko pokazuje jak wielka była koncepcja autora i jak dobrze przelał ją na papier. Jestem zafascynowany tą kreacją i z wielką niecierpliwością chwytam ostatni piąty tom cyklu.

W tym tomie dowiadujemy się wreszcie czemu Minh zdecydował się wytatuować sobie ciało i oddać część duszy wiedźmie. Otóż Minh, najlojalniejszy sługa i przyjaciel Isaka wyrusza do Ghenny, aby odnaleźć swojego pana. W Ciemnych Miejscach nic nie jest za darmo, ale wymiana dusza za duszę wydaje się być sprawiedliwa – tylko dla kogo?

Lord Styraks po zajęciu Miastokręgu zostaje...

Cykl czyta się mi powoli. Bardzo mi się podoba ale trudno się mi jest nad nim skupić. Znowu pomieszały się mi imiona przez co trochę zagubiłam się w akcji. Nie szkodzi - książka jako całokształt jest kawałem dobrej fantasy.

Jeżeli ktoś jest zwolennikiem happy end'u to tutaj nie ma co szukać. To jest jedna wielka bitwa a na wojnie są ofiary. W czasach wojennej pożogi nie ma znaczenia kto zginie - kobieta, dziecko, starzec czy kapłan. Wszystko prowadzi tylko do jednego celu - wygranej. A jest o co walczyć - całe krainy mogą polec.

Mnogość wątków i bochaterów poraża. Wiele z nich zostaje porzuconych w połowie książki a autor skupia się na ogromnej bitwie o władzę w krainach. Ten wątek zostaje zakończony w zaskakujący sposób, reszta czeka na tom piąty.

Cykl czyta się mi powoli. Bardzo mi się podoba ale trudno się mi jest nad nim skupić. Znowu pomieszały się mi imiona przez co trochę zagubiłam się w akcji. Nie szkodzi - książka jako całokształt jest kawałem dobrej fantasy.

Jeżeli ktoś jest zwolennikiem happy end'u to tutaj nie ma co szukać. To jest jedna wielka bitwa a na wojnie są ofiary. W czasach wojennej pożogi nie ma...

Naznaczony Przez Bogów trzyma poziom wcześniejszego tomu. Świetnie opisana walka Kastana Styraxa z wampirem Vukoticem. Troche zminimalizowana rola Isaka, ale mam nadzieje że w kolejnym tomie wroci na swoje miejsce w cyklu i znów będzie o nim więcej informacji.

Naznaczony Przez Bogów trzyma poziom wcześniejszego tomu. Świetnie opisana walka Kastana Styraxa z wampirem Vukoticem. Troche zminimalizowana rola Isaka, ale mam nadzieje że w kolejnym tomie wroci na swoje miejsce w cyklu i znów będzie o nim więcej informacji.

Jak dla mnie to najlepsza część tej serii (nie uwzględniając części 5, bo jej jeszcze nie miałem przyjemności przeczytać). Nareszcie było sporo akcji, były nieoczekiwane rozwiązania, w końcu element kulminacyjny wyglądał niesamowicie. Jak zwykle Lloyd nie ustrzegł się "rozstrzelenia" uwagi czytelnika na kilka wątków z różnymi postaciami, ale większość z takich manewrów nie nudziła, bo coś się wtedy działo i padały jakieś odpowiedzi. Zakończenie utworu bije na głowę zakończenie z części poprzedniej - wtedy wszystko mozolnie zmierzało w jednym kierunku z nieco męczącym już czytelnika Isakiem. Tutaj akcja też zmierzała we wiadomym kierunku, jednak autor poukładał to tak zgrabnie, że czytało się bardzo przyjemnie, a napięcie przed finałowym rozwiązaniem rosło. Oczywiście ta część pozostawiła kilka nieroztrzygniętych kwestii, więc pewnie będzie jeszcze o czym pisać, ale przebicie 4 może być niewykonalne

Jak dla mnie to najlepsza część tej serii (nie uwzględniając części 5, bo jej jeszcze nie miałem przyjemności przeczytać). Nareszcie było sporo akcji, były nieoczekiwane rozwiązania, w końcu element kulminacyjny wyglądał niesamowicie. Jak zwykle Lloyd nie ustrzegł się "rozstrzelenia" uwagi czytelnika na kilka wątków z różnymi postaciami, ale większość z takich manewrów nie...

Z Tomem Lloydem mam ten sam problem, co w kinie z Davidem S. Goyerem: lubię ich pomysły, ale uważam, że dopracowanie szczegółów powinni przekazać w inne ręce. W serii Lloyda najbardziej podoba mi się sama intryga, w której jest miejsce dla więcej niż dwóch stron konfliktu. Niestety gorzej jest z wypełnieniem tego pomysłu szczegółami. Język Lloyda jest bardzo toporny. Może dlatego "Naznaczony przez bogów" składa się prawie w połowie z opisów scen akcji. Te jest najłatwiej napisać. Kiedy jednak ma pokazać ból wewnętrzny bohaterów takich jak Isak czy Doranei, męczy się niepomiernie. Oczywiście, mogło być gorzej. "Naznaczony przez bogów" mógł przypominać końcówkę serii Goodkinda, na którą składały się niekończące się potoki propagandowych przemówień. Ale Lloyd miał tu kilka klejnotów i nie chciałbym, żeby je roztrwonił. Tym razem się nie udało. Zakończenie jest mało satysfakcjonujące. Na szczęście nie jest to jeszcze koniec całej historii, więc kto wie, może Lloyd będzie w stanie zawrócić z drogi, którą obrał w czwartym tomie.

Z Tomem Lloydem mam ten sam problem, co w kinie z Davidem S. Goyerem: lubię ich pomysły, ale uważam, że dopracowanie szczegółów powinni przekazać w inne ręce. W serii Lloyda najbardziej podoba mi się sama intryga, w której jest miejsce dla więcej niż dwóch stron konfliktu. Niestety gorzej jest z wypełnieniem tego pomysłu szczegółami. Język Lloyda jest bardzo toporny. Może...

Nie takiego zakończenia się spodziewałam.. Zbyt prosto ;/

Nie takiego zakończenia się spodziewałam.. Zbyt prosto ;/

Czekałam na tą książkę z niecierpliwością. Byłam ciekawa dalszych losów bohaterów. Nie zawiodłam się. Dzieje się dużo, chociaż liczyłam na więcej akcji z Isak'iem, mam pewien niedosyt i wrażenie, że z postaci pierwszoplanowej spadł gdzieś na, jakby to znajomy określił, "rola czwartej gałązki, piątego drzewa w szóstym rzędzie". Ostatnia bitwa, była majstersztykiem, nie mogłam oderwać się od książki, chcąc jak najszybciej dowiedzieć się, co będzie dalej. Rola jaką pod koniec odegrał Isak, była dla mnie tym na co czekałam. To właśnie był prawdziwy Isak, jakiego szukałam czytając czwarty tom. Koniec książki zapowiada ogromne zmiany i pozostawia czytelnika z wieloma pytaniami bez odpowiedzi. Wspaniały sposób na zachęcenie do kolejnego tomu, więc czekam, nic innego nie mogę zrobić.

Czekałam na tą książkę z niecierpliwością. Byłam ciekawa dalszych losów bohaterów. Nie zawiodłam się. Dzieje się dużo, chociaż liczyłam na więcej akcji z Isak'iem, mam pewien niedosyt i wrażenie, że z postaci pierwszoplanowej spadł gdzieś na, jakby to znajomy określił, "rola czwartej gałązki, piątego drzewa w szóstym rzędzie". Ostatnia bitwa, była majstersztykiem, nie...

Cały cykl ma specyficzny klimat, trzeba się wczytać i dopiero cała konstrukcja robi wrażenie.

Cały cykl ma specyficzny klimat, trzeba się wczytać i dopiero cała konstrukcja robi wrażenie.