Akcja dramatu dzieje się na sennej wyspie czarodzieja Merlina, gdzie przeznaczenie postanawia sprowadzić burzą i mgłą dwoje młodych ludzi – znaną nam już z tytułu Joyzellę oraz Lancerora, syna czarodzieja z legend arturiańskich. To tam zakochują się w sobie, ale uczucie to będzie musiało przetrwać ubiegłą losowi próbę, od której pomyślności będzie zależało szczęścia Lanceror. Pytanie, czy Merlinowi i bliskiemu mu duchowi, Arielli, uda się jej nadać odpowiedni bieg? Czas nagli, albowiem wielka godzina nieuchronnie nadciąga. Przekonamy się na własne oczy czy miłość pokona nawet śmierć.

Ten lakoniczny opis obiecuje mimo wszystko więcej, niż może się wydawać. Zawsze mam problem z podobnymi historiami przez brak jakiejś wielowymiarowości za sprawą, której mogłaby ona sobą zaskarbić u mnie większą sympatię i pamięć. Mogę docenić warsztat autora, bo jest naprawdę pięknie napisana, ale tak poza tym to mamy do czynienia z niczym więcej niż dość niemrawą sztuką o poświęceniu i potędze miłości; tego ile człowiek wystawiony na liczne próby jest w stanie znieść, żeby jej dosięgnąć. Motyw ten wydaje mi się już trochę oklepany, więc nie robi na mnie żadnego wrażenia pomimo doprowadzenia całej otoczki niemal do perfekcji. Poza tym mogę jeszcze napomknąć, że nie spodobał mi się trochę seksistowski charakter utworu – to wyłącznie kobieta bowiem jest w nim stroną, która musi właściwie przejść całą tę wyboistą drogę w postaci wielu wewnętrznych oraz czysto zewnętrznych wyzwań. Sprawa nie dotyczy jedynie jej samej, choć to ona dźwiga cały ten ciężar na własnych barkach. Ostatecznie to ona musi pokazać siłę charakteru i czystość serca niezależnie od położenia, w jakim on i jej partner się znaleźli. Protagonista z kolei zawiódł na całej linii. Nie toczy żadnej walki a co więcej: pokazuje słabości, na które ona nie mogłaby sobie pozwolić pod żadnym pozorem. Oczywiście, gdyby tylko wyniósł jakąś lekcję, to nie byłoby tematu, a że tak nie jest... No trudno. De facto nie bije to jakoś szczególnie w wartości tekstu, ale pozostawiło jednak za sobą pewien niesmak w postaci braku konsekwencji. Jeśli już się o czymś pisze, to powinno być nieco bardziej uniwersalne, tak by każdy z nas mógł coś z tego wynieść. Taka jest przynajmniej moja opinia. W każdym razie za nawiązania do Szekspira i zbliżony duchem klimat do jego prac jestem gotów wybaczyć naprawdę wiele.

Akcja dramatu dzieje się na sennej wyspie czarodzieja Merlina, gdzie przeznaczenie postanawia sprowadzić burzą i mgłą dwoje młodych ludzi – znaną nam już z tytułu Joyzellę oraz Lancerora, syna czarodzieja z legend arturiańskich. To tam zakochują się w sobie, ale uczucie to będzie musiało przetrwać ubiegłą losowi próbę, od której pomyślności będzie zależało szczęścia...