Chylę czoła przed Autorem, ponieważ ludzi tak pięknie opowiadających o ptakach, szanujących ich, dostrzegających w otaczającym nas wyścigu szczurów, jest niestety coraz mniej... :(

Chylę czoła przed Autorem, ponieważ ludzi tak pięknie opowiadających o ptakach, szanujących ich, dostrzegających w otaczającym nas wyścigu szczurów, jest niestety coraz mniej... :(

Mam mieszane uczucia co do tej pozycji. Opisy ptaków były bardzo ciekawe i sporo się dowiedziałem o naszych skrzydlatych przyjacielach (świetne są również grafiki). Do tych rozdziałów na pewno będę wracał, aby odświeżyć informacje o danym gatunku. Nieco mniej przypadły mi do gustu fragmenty "po drodze". Niby również zawierały wiele interesujących faktów przyrodniczych, ale przepełnione były goryczą i żalem nad ludzkim postępowaniem. Trudno oczywiście się nie zgodzić z autorem, że zwierzęta traktowaliśmy i traktujemy przedmiotowo, że w miastach często króluje beton i że ogródki wokół domów to jednorodne trawniki obrośnięte tujami. ALE, przynajmniej w moim odczuciu, to się zmienia i może niekoniecznie musimy aż tak negatywnie patrzeć w przyszłość.

Mam mieszane uczucia co do tej pozycji. Opisy ptaków były bardzo ciekawe i sporo się dowiedziałem o naszych skrzydlatych przyjacielach (świetne są również grafiki). Do tych rozdziałów na pewno będę wracał, aby odświeżyć informacje o danym gatunku. Nieco mniej przypadły mi do gustu fragmenty "po drodze". Niby również zawierały wiele interesujących faktów przyrodniczych, ale...

Ładny język, który sprawia, że czyta się dosyć przyjemnie i gładko - mimo, że praca autora nad oryginalnością stylu jest z lekka odczuwalna... to jednak, na szczęście, nie dochodzi do przekroczenia granicy pretensjonalności.

Merytorycznie raczej ciekawe, chociaż zamysł opisywania ciekawostek i cech charakterystycznych ptaka po ptaku, po pewnym czasie może zrodzić lekkie odczucie monotonii...

Sylwetki poszczególnych ptaków przeplatane są krótkimi rozdziałami o charakterze bardziej ogólnym, w których można znaleźć co nieco ciekawych a nawet czasem zaskakujących informacji.

Książkę przeczytałem sobie na luzie, wybiórczo, i nie od deski do deski - wyszukując co bardziej ciekawe dla mnie jej fragmenty i wybrane, interesujące mnie ptaki.

Ogólnie biorąc - polecam, i choć "szału nie ma", jak to mówią, przynajmniej jak dla mnie, ale sądzę, że niektórym czytelnikom może przypaść zdecydowanie do gustu, bo jest naprawdę ładnie napisana i elegancko wydana w formie przyjemnej w odbiorze... :)

Ładny język, który sprawia, że czyta się dosyć przyjemnie i gładko - mimo, że praca autora nad oryginalnością stylu jest z lekka odczuwalna... to jednak, na szczęście, nie dochodzi do przekroczenia granicy pretensjonalności.

Merytorycznie raczej ciekawe, chociaż zamysł opisywania ciekawostek i cech charakterystycznych ptaka po ptaku, po pewnym czasie może zrodzić lekkie...

Świetne, chociaż specyficzne i pewnie wielu czytelnikom się nie spodoba. Autor pojechał ostro; mnie ta opowieść najbardziej przypomina teatr nowoczesny. Piękne, słodkie dekoracje, ale gdy wychodzą aktorzy nagle zaczyna się gradobicie. Ci widzowie, którzy oczekiwali lekkiej komedii są mocno zaskoczeni i zszokowani, bo okazało się że przyszli na dramat w bardzo, bardzo modernistycznym stylu. A miało być tak przyjemnie.

Oczywiście jest też w tej książce dużo tekstu o ptakach, jak wyglądają , gdzie mieszkają, gdzie je zobaczyć i jak rozpoznać. Ale właściwie to tylko tło, piękne dekoracje, delikatne akordy albo po prostu przerywnik dla mocnych werbli, gdy muzyka narasta.

To przede wszystkim manifest autora, jego mowa oskarżycielska, mocna i konkretna, wobec tych wszystkich którzy niszczą przyrodę, zalewają ulice betonem i kostką, wycinają drzewa , zabijają ptaki, nie rozumieją że i ludzie są jedynie częścią przyrody, to co zostanie utracone nie powróci.

Książka jest bardzo ładnie wydana. Dużo jest rysunków ptaków, co tym bardziej robi wrażenie przy bardzo ostrym tekście.
Książka jest napisana trochę jak muzyka, jest cicho, i ładnie, śliczne ptaszki, i nagle werble i flety, I muzyka narasta jak w Bolero Ravela, a potem znowu cicho i kolejne ładne ptaszki i nagle znowu werble.

Świetne, chociaż specyficzne i pewnie wielu czytelnikom się nie spodoba. Autor pojechał ostro; mnie ta opowieść najbardziej przypomina teatr nowoczesny. Piękne, słodkie dekoracje, ale gdy wychodzą aktorzy nagle zaczyna się gradobicie. Ci widzowie, którzy oczekiwali lekkiej komedii są mocno zaskoczeni i zszokowani, bo okazało się że przyszli na dramat w bardzo, bardzo...

Duże rozczarowanie.
Więcej ciekawych informacji znajduję w starym Atlasie Ptaków niż w tym dziele. W którym na dodatek "po drodze" autor karmi nas jedynie słuszną proekologiczną, czy też raczej "proekologiczną" ideologią.

Duże rozczarowanie.
Więcej ciekawych informacji znajduję w starym Atlasie Ptaków niż w tym dziele. W którym na dodatek "po drodze" autor karmi nas jedynie słuszną proekologiczną, czy też raczej "proekologiczną" ideologią.

Przeczytałam i... jestem rozczarowana. Może podchodziłam ze zbyt dużymi oczekiwaniami ("Jej wysokość gęś" to jedna z moich ulubionych książek przyrodniczych, a i Sowy mi się podobały),a autor na wstępie zaznacza, że to miała być książka dla początkujących więc w niewielu miejscach mnie zaskoczył. Jednak najbardziej przeszkadzało mi górujące nad wszystkim poczucie misji autora i brak miejsca na polemikę. Dyskutowałabym z jego stosunkiem do dokarmiania ptaków i gatunków obcych. A nawet w miejscach, gdzie się zgadzamy nie widzę próby wyciągnięcia ręki do drugiego obozu tylko siedzenie we własnej bańce i okopanie się z hasłami poprzedzanymi słowem "oczywiście". Szczególnie dotknęło mnie to w rozdziale o kormoranach, które naprawdę potrafią zaleźć za skórę hodowcom ryb, a Karczewski trochę zbywa problem pisząc, że globalnie to problem jest pomijalny statystycznie. Niestety to pokrzywdzone jednostki potrafią z ogromną determinacją walczyć o swoje i wypadałoby poszukać rozwiązania, proponować wdrożenie rekompensat itp. (co się przecież gdzieniegdzie dzieje - stawy w Dolinie Baryczy, a takich wzmianek mi w książce brakowało). Wydana bardzo ładnie (w przeciwieństwie do poprzednich książek autora ilustrowana akwarelami, a nie zdjęciami),choć mała wpadka się zdarzyła: część "na wsi" początkowo na marginesie jest oznaczona jako "nad wodą" (wiem, czepiam się).

Przeczytałam i... jestem rozczarowana. Może podchodziłam ze zbyt dużymi oczekiwaniami ("Jej wysokość gęś" to jedna z moich ulubionych książek przyrodniczych, a i Sowy mi się podobały),a autor na wstępie zaznacza, że to miała być książka dla początkujących więc w niewielu miejscach mnie zaskoczył. Jednak najbardziej przeszkadzało mi górujące nad wszystkim poczucie misji...

Pozycję polecam początkującym ptasiarzom (książki Pana Jacka są moimi pierwszymi w tematyce ptaków).
Książka napisana przystępnym, lekkim, nieco dowcipnym językiem. Czytało się ją bardzo szybko. Na plus krótkie rozdziały (co było odmianą dla "Gęsi")- każdy poświęcony 1 ptakowi (można czytać w 5-10min przerwie podczas codziennych obowiązków, przed snem). Niektóre opisy bohaterów bogate w nowe informacje, zaskakujące, a niektóre trochę nudne (zwłaszcza dot. mitologii - ja za nią nie przepadam). Bardzo podobały mi się "brązowe" strony z krotkimi opowieściami po drodze. Podejmowały tematy ptasie, ale w dużo szerszym, ogólnym znaczeniu (Np. ciekawostki dot. nazewnictwa, problemy związane z ekologią, porady dot. ogrodu przyjaznego ptakom i wiele, wiele więcej).
Nie jest to książka fenomenalna, ale osobę wrażliwą z pewnością skłoni do większej refleksji, do docenienia świata, który mamy tu i teraz i oczywiście pozwoli bliżej poznać ptaki, które spotykamy.
Na pewno wrócę do książek Pana Jacka. :)

Pozycję polecam początkującym ptasiarzom (książki Pana Jacka są moimi pierwszymi w tematyce ptaków).
Książka napisana przystępnym, lekkim, nieco dowcipnym językiem. Czytało się ją bardzo szybko. Na plus krótkie rozdziały (co było odmianą dla "Gęsi")- każdy poświęcony 1 ptakowi (można czytać w 5-10min przerwie podczas codziennych obowiązków, przed snem). Niektóre opisy...

Jak dla mnie jest to kopia "Plamki mazurka" Marka Pióro. Zamiast wierszy, wierzeń i tekstów piosenek wolałabym więcej wskazówek jak pomóc ptakom. Wiemy, że mamy globalne ocieplenie, wiemy, że niszczymy środowisko, ale jak temu zapobiec w skali mikro? Wolałabym się dowiedzieć jak kosić łąki, żeby nie zrobić krzywdy derkaczom? Albo więcej samych ciekawostek o życiu ptaków, układzie piór, wyglądzie gniazd (+ zdjęcia),wymiarów budek lęgowych, dziupli, ptasich zwyczajach itp.
Ale jest jak jest. Jeśli ktoś nie czytał Plamki mazurka, to polecam Zobacz ptaka, bo książka napisana jest przystępnym językiem, nie trzeba wczytywać się z uwagą w każdy akapit, jest trochę przepisów jak pomagać, a nie szkodzić ptakom (czego brak w książce M. Pióro),opisy i anegdoty są całkiem ciekawe, ale wydaje mi się, że to książka raczej dla ptasiarzy, dla zwykłego zjadacza chleba może nie być wciągająca

Jak dla mnie jest to kopia "Plamki mazurka" Marka Pióro. Zamiast wierszy, wierzeń i tekstów piosenek wolałabym więcej wskazówek jak pomóc ptakom. Wiemy, że mamy globalne ocieplenie, wiemy, że niszczymy środowisko, ale jak temu zapobiec w skali mikro? Wolałabym się dowiedzieć jak kosić łąki, żeby nie zrobić krzywdy derkaczom? Albo więcej samych ciekawostek o życiu ptaków,...

Chwilę mi to zajęło, by książkę przeczytać, jej konstrukcja pozwala na powolne czytanie, każdy gatunek ma swój akapit. Początkowo nastawiona byłam sceptycznie. "Toż to atlas, a nie książka (popularnonaukowa)". Po zakończonej lekturze stwierdzam jednak, że jestem usatysfakcjonowana.

Chwilę mi to zajęło, by książkę przeczytać, jej konstrukcja pozwala na powolne czytanie, każdy gatunek ma swój akapit. Początkowo nastawiona byłam sceptycznie. "Toż to atlas, a nie książka (popularnonaukowa)". Po zakończonej lekturze stwierdzam jednak, że jestem usatysfakcjonowana.

Świetne pióro, znakomite charakterystyki poszczególnych ptaków i jeszcze te trafne komentarze odnośnie naszej ludzkiej głupoty. Nie da się nie dać dychy. I jeszcze +1 za całokształt.

Świetne pióro, znakomite charakterystyki poszczególnych ptaków i jeszcze te trafne komentarze odnośnie naszej ludzkiej głupoty. Nie da się nie dać dychy. I jeszcze +1 za całokształt.