Niestety, zmarnowany potencjał.

Niestety, zmarnowany potencjał.

Niestety, im dalej w las tym gorzej. Ostatni tom pokazuje, że autor w zasadzie nie miał żadnego pomysłu na zakończenie, a język w książce jest coraz bardziej prostacki. Rozumiem, że bohaterowie mogą kląć ile wlezie i porozumiewać się zdaniami złożonymi z dwóch, trzech wyrazów, ale autor pisząc opisy i prowadząc narrację powinien tego już unikać jak ognia.

Cały cykl to niestety zmarnowany pomysł. Szkoda, bo zapowiadało się dobrze. Można było mieć nadzieję, na polską wersję cyklu Dziedzictwo Aldenata Johna Ringo. Niestety obok pierwowzoru to książki Wolffa nawet nie stały.

Niestety, im dalej w las tym gorzej. Ostatni tom pokazuje, że autor w zasadzie nie miał żadnego pomysłu na zakończenie, a język w książce jest coraz bardziej prostacki. Rozumiem, że bohaterowie mogą kląć ile wlezie i porozumiewać się zdaniami złożonymi z dwóch, trzech wyrazów, ale autor pisząc opisy i prowadząc narrację powinien tego już unikać jak ognia.

Cały cykl to...

autor sam nie wiedział jak skończyć cykl

autor sam nie wiedział jak skończyć cykl

,,Był wojownikiem. I to nie pierwszym lepszym rębaczem, ale mistrzem w swoim fachu. Dowodził grabieżczymi wyprawami, prowadząc pod swoim dowództwem setki zbrojnych. Palił miasta i wyrzynał mieszkańców. Jego imię było sławne w co najmniej trzech pogranicznych światach(...) Na pograniczu był panem. Tak mu się przynajmniej wydawało do czasu, aż spotkał Isseta i uległ jego namowom".

Dla mnie jest to wspaniała seria, która niekoniecznie jest zwykłą fantastyką. Tutaj ludzie walczą nie tylko o swoje, ale i o innych. Wiedza, że tylko zespołowo mogą coś zdziałać i nawet nie wahają się walczyć. Choć wielu jest już zmęczonych, a jeszcze więcej z nich poległo, to jednak szukają wyjścia z tej sytuacji. Takim wspaniały,m pomysłem byłoby przeniesienie się do rajskiej Arkadii, tylko nie jest to takie proste. Brakuje już nie tylko jedzenia, ale i ludzi, którzy ocaleli po inwazji najeźdźców z innego wymiaru. Większa połowa nie żyje, a ci, którzy zostali zaczynają mieć złe myśli. Boją się tego, że niebawem kolejni najeźdźcy dobiją resztkę ludzkości, a wtedy nie będzie już nawet po kim płakać, o ile w ogóle będzie miał kto to robić. Szukają zatem ratunku i chcą się migrować. Czy jednak uda im się na czas dotrzeć do bezpiecznego miejsca?

Sięgając po książki autora musicie pamiętać, że tutaj nic nie dzieje się bez przyczyny i nie ma czegoś takiego, jak domysły końca starcia. Prawie każdy ma tutaj jakieś nadzieje, walka jest dla nich jedyną formą i ucieczki i przetrwania. To taki moment, kiedy tonący brzytwy się chwyta. Wszelkie oznaki wojny są niemal dla nas słyszalne. Kiedy krzyczą o ataku, to słyszycie te okrzyki, wybuchy i głosy rannych. Nie jest to tylko opisane przez narratora, gdyż oni prawie cały czas ze sobą rozmawiają. My wiemy co czują, co ich boli, jakbyśmy stali obok i byli tego świadkami. Wypowiadają się dość prosto, ale na tyle płynnie, że nie traktujemy ich jako kogoś gorszego. To żołnierze do samego końca. Jak sadzicie, czy ocalą Ziemię?

,,Był wojownikiem. I to nie pierwszym lepszym rębaczem, ale mistrzem w swoim fachu. Dowodził grabieżczymi wyprawami, prowadząc pod swoim dowództwem setki zbrojnych. Palił miasta i wyrzynał mieszkańców. Jego imię było sławne w co najmniej trzech pogranicznych światach(...) Na pograniczu był panem. Tak mu się przynajmniej wydawało do czasu, aż spotkał Isseta i uległ jego...

Zdecydowanie za długo trzeba było czekać na dalszą część tej serii. Czy było warto? Myślę, że tak.
Pomysł sam na całość jest dobry, ciekawy.
"Ostateczne starcie" ma swoje większe i mniejsze plusy oraz minusy, co nie zmienia faktu, że dobrze się to czyta. Nie jest to literatura bardzo wysokich lotów, ale dla rozrywki warto sięgnąć.
Mam nadzieję, że wbrew tytułowi nie jest to ostatnia część. Chętnie już bym zapoznał się z dwoma kolejnymi.

Zdecydowanie za długo trzeba było czekać na dalszą część tej serii. Czy było warto? Myślę, że tak.
Pomysł sam na całość jest dobry, ciekawy.
"Ostateczne starcie" ma swoje większe i mniejsze plusy oraz minusy, co nie zmienia faktu, że dobrze się to czyta. Nie jest to literatura bardzo wysokich lotów, ale dla rozrywki warto sięgnąć.
Mam nadzieję, że wbrew tytułowi nie jest...

Wreszcie. Niestety trochę długo trzeba było czekać, jakby nastrój tej serii mi gdzieś czmychnął. Już nie było takiego zachwytu jak przy poprzednich częściach. Szczególnie początek książki był dla mnie trudny, momentami zbyt pompatycznie, bohaterowie, niektórzy, irytujący, obawiałem się że nie zaskoczy, ale weszło. Akcja ruszyła, maszyny poleciały, żołnierze pobiegli, krew się polała... Jak to poszłooo! Tak raz, dwa i niewiadomo kiedy zamknąłem temat. Podsumowując, książka niezła, nie trzyma poziomu serii, słabsza jej odsłona lecz jako kontynuacja obowiązkowa, no i chyba czekamy na kolejne tomy, oby nie tak długo.

Wreszcie. Niestety trochę długo trzeba było czekać, jakby nastrój tej serii mi gdzieś czmychnął. Już nie było takiego zachwytu jak przy poprzednich częściach. Szczególnie początek książki był dla mnie trudny, momentami zbyt pompatycznie, bohaterowie, niektórzy, irytujący, obawiałem się że nie zaskoczy, ale weszło. Akcja ruszyła, maszyny poleciały, żołnierze pobiegli, krew...

"Major wie, że nie zdąży wcisnąć w gniazdo zapasowego magazynka i przeładować. Nie chce umierać na tych cholernych schodach. Ma jeszcze tyle do zrobienia. Napina mięśnie, jakby to miało mu w czymś pomóc. Z głowy Atlanty bryzgają strumienie krwi."

Nie wiem skąd tyle negatywnych opinii na Lubimy Czytać. Książka mi się podobała. Odniosłam wrażenie pewnej chaotyczności, ale zaczynałam czytać od czwartego tomu i potrzebowałam trochę czasu, żeby się połapać w sytuacji.

Na powierzchni Ziemi otwierają się kurtyny - portale do innych światów. Wyłaniają się z nich inne rasy istot, dokonując inwazji na naszą planetę. Świat zostaje uszczuplony o jedną trzecią mieszkańców. W "Ostatecznym starciu", jak łatwo się domyślić, ziemianie szykują się do obrony resztek ludzkości.

"Przed wami ostateczne starcie. Pomyślcie o konsekwencjach przegranej. Nie sądziłem, że kiedyś to powiem, ale lepiej palnąć sobie w łeb już teraz, niż dopuścić do porażki."

Wartka akcja, dramatyczna walka z najeźdźcami i strategiczna rola Polski w tym konflikcie sprawiają, że od książki trudno się oderwać. Vladimir Wolff ma lekki styl i posługuje się prostym, zrozumiałym językiem.

Dobrze mi się czytało tę powieść, choć żałuję, że nie zaczęłam od początku. Dzieje się dużo i szybko, straty są po obu stronach. Czułam się jakbym oglądała wciągający film o inwazji obcych i heroicznej obronie ludzi. Coś jak Dzień Niepodległości w formie książkowej.

Dziękuję wydawnictwu Warbook za egzemplarz recenzencki.

"Major wie, że nie zdąży wcisnąć w gniazdo zapasowego magazynka i przeładować. Nie chce umierać na tych cholernych schodach. Ma jeszcze tyle do zrobienia. Napina mięśnie, jakby to miało mu w czymś pomóc. Z głowy Atlanty bryzgają strumienie krwi."

Nie wiem skąd tyle negatywnych opinii na Lubimy Czytać. Książka mi się podobała. Odniosłam wrażenie pewnej chaotyczności, ale...

.... , autor mógł w pierwszym rozdziale rozwalić wszystko zaoszczędził by mi czasu

.... , autor mógł w pierwszym rozdziale rozwalić wszystko zaoszczędził by mi czasu

Po nacięciu się po zakupie opowiadań wydanych jako tom 4 z dość dużą niepewnością podszedłem do tej książki. Zanim kupiłem przeczytałem parę recenzji (głównie niepochlebne) i muszę przyznać że się z nimi nie zgadzam.
Owszem ten tom w porównaniu z poprzednimi jest słabszy, widać że autor dąży do zakończenia głównych wątków w zaskakujący sposób ale ogólnie tragedii nie ma.

Czy autor zabił serię:
Absolutnie nie - o dziwo główny bohater żyje i można pociągnąć dalej ciekawą historię próby przeżycia na obcej planecie - czego zapewne autor nie zrobi :). To że autor wykończył Ziemie i dowództwo polskie absolutnie można się było tego spodziewać. Bo na logikę jakie szanse na przeżycie mieli po zniszczeniu 90% armii świata (1 tom) i wpakowaniu się do nowego świata i wkurzeniu Atlantów (2 i 3 i 4 tom). Powiedzmy sobie otwarcie żadnych szans nie mieli i autor dość czarno-biało rozprawił się z pomysłem Dworczyka na HiperPolskę czyli własnie przykład braku współpracy między ludźmi w obliczu zagłady.
Przeżyły jednostki i dzięki akcji w końcowym rozdziałe te niedobitki mają jakąś szansę w Arkadii.

Czy można pociągnąć dalej uniwersum:
Zapewne można tylko pytanie czy autorowi się będzie chciało. Wydanie opowiadań zamiast 4 tomu było dla nie sygnałem że chyba nie ma pomysłu na pociągnięcie tematu. Po takim zakończeniu bardziej by to już przypominało serial o przygodach metaPolaka z ukochaną i wiernym Qunndem :P oblatujących planetę Neptun (czy coś takiego) i szukających możliwości przejścia... no właśnie do Arkadii wracać nie chcieli więc gdzie? Qunnd ewidentnie nie był zadowolony z pomysłu przejścia do Hadesu więc może tam czai się przyszły sojusznik niedobitków.
Jak dla mnie (po zniszczeniu Ziemi i struktur) zakończenie ok i nie spodziewam się kontynuacji.

Po nacięciu się po zakupie opowiadań wydanych jako tom 4 z dość dużą niepewnością podszedłem do tej książki. Zanim kupiłem przeczytałem parę recenzji (głównie niepochlebne) i muszę przyznać że się z nimi nie zgadzam.
Owszem ten tom w porównaniu z poprzednimi jest słabszy, widać że autor dąży do zakończenia głównych wątków w zaskakujący sposób ale ogólnie tragedii nie...

No to się srodze zawiodłem ten tom nie dość, że słabszy od poprzedniego to wygląda tak jakby autor nie miał już kompletnie pomysłu na to co dalej i powiedział a wywalę wszystko w kosmos. Bo tak to wygląda akcja miejscami ciekawa ale ziemianie dostają baty coraz tęższe a kończy się totalną katastrofą i zagładą.
Szkoda jak dla mnie zmarnowana szansa na całkiem fajne uniwersum.

No to się srodze zawiodłem ten tom nie dość, że słabszy od poprzedniego to wygląda tak jakby autor nie miał już kompletnie pomysłu na to co dalej i powiedział a wywalę wszystko w kosmos. Bo tak to wygląda akcja miejscami ciekawa ale ziemianie dostają baty coraz tęższe a kończy się totalną katastrofą i zagładą.
Szkoda jak dla mnie zmarnowana szansa na całkiem fajne uniwersum.